ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 5

คุยเรื่องแต่งงานไม่สำเร็จ ท่านป้าดูเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย เจินจยาฝูมาเยือนหนนี้ ท่านป้าเองก็ไม่ได้ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเหมือนดั่งแต่ก่อน โชคดีที่ญาติผู้พี่ผู้นี้มองดูแล้วยังไม่แตกต่างไปจากในอดีตนัก

“ท่านแม่…” ซินฮูหยินเอ่ยเสียงสูง ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง หลังจากนั้นมีเสียงฝีเท้าดังแว่วมาจากข้างใน เผยโย่วอันประคองฮูหยินผู้เฒ่าเดินออกมา

ดวงตาฮูหยินผู้เฒ่าแดงระเรื่อเล็กน้อย รอยย่นบนใบหน้าคลายออก นางผงกศีรษะ “โย่วอันกลับมาแล้ว”

ซินฮูหยินคล้ายอึ้งงันไป สายตามองไปยังเผยโย่วอันที่กลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวแล้วผู้นั้น แววตาแข็งค้างไปชั่วขณะ

เผยโย่วอันหันไปทางนาง “คารวะท่านแม่ ข้าออกจากบ้านไปนานหลายปี ไม่ทราบว่าที่ผ่านมาท่านแม่สบายดีหรือไม่”

ซินฮูหยินได้สติกลับมา บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม ทว่าแม้แต่เจินจยาฝูยังมองออกว่ารอยยิ้มของนางดูฝืนทนอยู่บ้าง

“ดีๆ” นางผงกศีรษะ ริมฝีปากสั่นน้อยๆ “กลับมาก็ดีแล้ว”

สายตาของนางมองไปทางฮูหยินผู้เฒ่า “ทุกปีเมื่อมาถึงวันนี้ ข้าล้วนสั่งให้คนไปทำความสะอาดเรือนของเจ้าทุกครั้ง หวังจะเห็นเจ้ากลับมา ในที่สุดวันนี้ก็กลับมาแล้ว ดี…ดีนัก”

“ลำบากท่านแม่ต้องเหน็ดเหนื่อยแล้ว” เผยโย่วอันคารวะให้นาง แล้วหันไปคารวะให้เผยเฉวียนกับเมิ่งฮูหยินด้วยเช่นกัน “หลานคารวะท่านอารอง ท่านอาสะใภ้”

เผยเฉวียนรีบบอกให้เขาไม่ต้องเกรงใจ เมิ่งฮูหยินฉีกยิ้มกว้าง “ในที่สุดโย่วอันก็กลับมาแล้ว เจ้าจากไปหลายปี อารองของเจ้ากับข้ามีวันใดไม่คิดถึงเจ้าบ้าง! ตอนที่เห็นเจ้าเมื่อครู่เกือบจะจดจำไม่ได้เสียแล้ว! ดีกว่าเมื่อก่อนไม่รู้มากเพียงไร ในใจรู้สึกยินดียิ่งนัก เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว ไม่ต้องจากไปอีก ครอบครัวเดียวกันจะขาดเจ้าไปได้อย่างไร”

เผยโย่วอันเอ่ย “ลำบากให้ท่านอากับท่านอาสะใภ้ต้องคอยเป็นห่วงแล้ว โย่วอันรู้สึกขอบคุณมากนัก”

เมิ่งฮูหยินเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน จะมาพูดขอบคุณไปไย ลั่วเอ๋อร์ ยังไม่รีบมาคารวะพี่ใหญ่เจ้าอีก พี่ใหญ่เจ้าอายุมากกว่าเจ้าไม่กี่ปี ความรู้ความสามารถเมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว ผู้หนึ่งเป็นฟ้าผู้หนึ่งเป็นดิน เขาเป็นถึงจิ้นซื่อในรัชศกเทียนสี่ ชื่อเสียงโด่งดัง ยามนั้นแม้อายุน้อย แต่คาดว่าความเรียงที่เขาเขียนกระทั่งอาจารย์ที่สำนักศึกษาของเจ้าคงไม่อาจเทียบได้! ตอนนี้เขากลับมาแล้ว เจ้าจะต้องเรียนรู้จากเขาให้มาก รบกวนให้เขาช่วยดูความเรียงของเจ้าให้ด้วย โชคดีที่พวกเจ้าเป็นพี่น้องกัน โอกาสเช่นนี้แม้แต่คนนอกต้องการยังไม่อาจได้มา!”

เผยซิวลั่วคารวะเผยโย่วอันพร้อมเอ่ยอย่างนอบน้อม “คารวะพี่ใหญ่ หวังว่าพี่ใหญ่จะสามารถหาเวลามาให้คำแนะนำข้าได้”

“น้องสามไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ข้าไม่แตะต้องพวกความเรียงมาหลายปี เหินห่างจากน้ำหมึกไปนาน บัดนี้เกรงว่าให้เทียบกับน้องสามคงห่างกันไม่ไกลแล้ว ข้ากลับมาครั้งนี้ช่วงเวลาที่จะรั้งอยู่ในบ้านไม่นานนัก ขอแค่เจ้ามีข้อสงสัยเกี่ยวกับความเรียง ข้ากับเจ้าสามารถมาศึกษาแลกเปลี่ยนความรู้กันได้”

เผยซิวจื่อที่เอาแต่นิ่งเงียบเดินขึ้นมาข้างหน้าพลางยิ้มเอ่ย “พี่ใหญ่! จะกลับมาก็ไม่บอกกันสักคำ เดิมทีข้าควรออกจากเมืองไปรับท่าน! ละเลยพี่ใหญ่เช่นนี้ พี่ใหญ่ไม่ถือโทษข้ากระมัง”