ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 5

เผยโย่วอันหันไปหาเขา ยิ้มน้อยๆ เอ่ย “น้องรองเกรงใจไปแล้ว ข้าไม่อยู่ ท่านย่ากับท่านแม่ล้วนลำบาก ได้เจ้าคอยอยู่ดูแล ควรเป็นข้าที่เอ่ยขอบคุณเจ้าจึงจะถูก”

“โธ่ ล้วนเป็นพี่น้องครอบครัวเดียวกัน ไฉนจึงเกรงใจมากมายเพียงนั้น!”

เมิ่งฮูหยินพูดยิ้มๆ เดินเข้ามามองสำรวจเผยโย่วอันคราหนึ่ง ก่อนหันไปถอนหายใจเอ่ยกับซินฮูหยิน “พี่สะใภ้ ท่านดูสิ เพื่อที่จะเร่งกลับมาในคืนนี้ ไม่รู้ว่าโย่วอันเดินทางมาลำบากเพียงใด ในเมื่อเขามาคารวะท่านแม่แล้วก็รีบพาเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กินอาหารร้อนๆ เสียหน่อย เรื่องอื่นๆ พรุ่งนี้ค่อยพูดกันก็ยังไม่สาย”

ซินฮูหยินเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่า “ท่านแม่ เช่นนี้ลูกพาเขาไปพักผ่อนก่อนแล้ว”

ทันใดนั้นในห้องรองพลันมีเสียงเด็กร้องไห้จ้าดังขึ้นมา เสียงแหลมสูงอย่างยิ่ง

ซินฮูหยินหันหน้าไปทันใด “เฉวียนเกอเอ๋อร์!”

“ฮูหยิน! ฮูหยินผู้เฒ่า! เกอเอ๋อร์แย่อีกแล้วเจ้าค่ะ!” แม่นมรีบร้อนวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นคนอยู่กันมากมายเพียงนี้ก็นิ่งอึ้งไป

“เฉวียนเกอเอ๋อร์เป็นอะไรไป” สีหน้าซินฮูหยินพลันเปลี่ยนไป

แม่นมไม่มีเวลาไปสนใจผู้อื่นแล้ว เอ่ยขึ้นอย่างลนลาน “เมื่อครู่เกอเอ๋อร์ตื่นขึ้นมา อยากมาหาฮูหยิน บ่าวจึงอุ้มเขามาที่นี่ เล่นอยู่ครู่หนึ่งก็ง่วงแล้วจึงนอนหลับไปอีกครั้ง บ่าวเกรงว่าอุ้มไปอุ้มมาจะโดนลม จึงเอ่ยกับแม่นางอวี้จูว่าให้จัดเตรียมที่นอนให้เกอเอ๋อร์นอนอยู่กับฮูหยินผู้เฒ่าทางด้านนี้ คิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่ยังดีๆ อยู่ จู่ๆ ก็เกิดอาการเหมือนก่อนหน้านี้ขึ้นมาอีกครั้ง ร้องบอกว่าคันไปทั้งร่าง ร้องเสียงดังอย่างยิ่ง!”

สีหน้าซินฮูหยินเปลี่ยนไปอย่างมาก นางรีบวิ่งไปทางห้องรอง

เผยซิวจื่อชะงักฝีเท้า สั่งให้คนรีบไปเชิญหมอมา

ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็มีสีหน้าร้อนใจ ถอนหายใจเอ่ย “เหตุใดอยู่ดีๆ ถึงได้ป่วยขึ้นมาอีกเล่า”

เจินจยาฝูข่มความรู้สึกผิดที่ทะลักล้นขึ้นมาในใจ นางผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ

ที่แห่งนี้ไม่มีเรื่องของข้าแล้ว ในตอนที่คิดจะลอบถอยออกไปเงียบๆ นางพลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น “ท่านย่าไม่ต้องร้อนใจไป ท่านเองก็รู้ว่าตอนที่หลานยังเด็กเคยศึกษาวิชาแพทย์ พอเข้าใจหลักการแพทย์บ้างเล็กน้อย อาการป่วยของหลานชายเร่งด่วน หลานจะไปดูให้ก่อน รอดูว่าก่อนหมอหลวงมา หลานจะสามารถช่วยระงับอาการคันให้เขาได้บ้างหรือไม่”

เจินจยาฝูหันหน้ากลับมา นึกไม่ถึงว่าคนที่พูดจะเป็นเผยโย่วอันที่เพิ่งกลับมา

ฮูหยินผู้เฒ่าผ่อนลมหายใจออกมา ผงกศีรษะ “จริงด้วย ข้าลืมไปได้อย่างไรกัน เจ้ารีบไปดูเถอะ”

เผยโย่วอันรีบเดินไปยังห้องรองที่เมื่อครู่เจินจยาฝูอยู่ในนั้น ฮูหยินผู้เฒ่า คู่สามีภรรยาเผยเฉวียนทุกคนล้วนตามไปหมดแล้ว

เจินจยาฝูรู้สึกคาดไม่ถึงอย่างมาก ไม่นึกเลยว่าเผยโย่วอันจะเคยศึกษาวิชาแพทย์มาก่อน

แม้ปากเขาจะพูดว่าตนเองพอเข้าใจหลักการแพทย์บ้างเล็กน้อย แต่ในเมื่อเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเองก่อนว่าจะไปดูอาการป่วยให้เฉวียนเกอเอ๋อร์ วิชาแพทย์ของเขาจะต้องไม่ใช่แค่ระดับขั้นทั่วไปแน่

โปรดติดตามตอนต่อไป