ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 6

หลายวันก่อนหน้าตอนที่ตนเพิ่งมาถึงเมืองหลวงแล้วพาบุตรสาวไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าที่จวน นางเองก็ไม่ได้พบหน้าอีกฝ่าย ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงวางตัวเฉยชาอยู่แท้ๆ คิดไม่ถึงว่าเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน จู่ๆ อีกฝ่ายก็แสดงความชื่นชอบต่อบุตรสาวตนเองออกมา ถึงแม้จะคิดจนปวดหัวก็ยังคิดไม่ออกว่าในเวลาไม่กี่วันนี้บุตรสาวนางไปเข้าตาฮูหยินผู้เฒ่าตรงจุดใดกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องดี

ในใจเมิ่งซื่อคล้ายมีสายน้ำอบอุ่นไหลผ่าน ความรู้สึกโมโหที่รับมาจากทางซินฮูหยินแต่เช้า เพียงชั่วพริบตาก็หายไปไม่น้อย นางรีบเรียกเจินจยาฝูเข้ามา ชี้ไปยังสำรับอาหารเหล่านั้น พร้อมบอกต่อคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าด้วยรอยยิ้มกว้าง

บนใบหน้าเจินจยาฝูประดับรอยยิ้มไว้ แต่ในใจกลับกำลังกล่าวร้องทุกข์

นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจู่ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าจะกระทำเช่นนี้

ตัวฮูหยินผู้เฒ่าย่อมมีเจตนาดี ในใจเจินจยาฝูย่อมกระจ่างแจ้ง แต่นี่กลับเป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการที่สุดในยามนี้

“วันใดที่สะดวก ข้าจะพาอาฝูไปขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่าแน่นอน” เมิ่งซื่อยิ้มเอ่ย

“ฮูหยินไม่จำเป็นต้องเกรงใจ รอบ่าวกลับไป นำคำพูดไปบอกต่อก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าแล้ว”

ทั้งสองคนยังพูดคุยสัพเพเหระกันอีกครู่หนึ่ง อวี้จูก็ยิ้มเอ่ย “บ่าวได้ยินมาว่าคุณหนูไม่เพียงแต่ชำนาญด้านงานเย็บปักถักร้อย แต่ยังถนัดเรื่องวาดภาพด้วย บ่าวมีภาพอยู่ภาพหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็วาดได้ไม่ดี คิดอยากขอคำแนะนำจากคุณหนูสักหน่อยเจ้าค่ะ” เอ่ยพร้อมหันไปส่งสายตาให้เจินจยาฝู

เจินจยาฝูเป็นคนฉลาด นางเข้าใจในทันทีว่าอวี้จูมีคำพูดส่วนตัวต้องการจะเอ่ยกับตนเอง แม้จะรู้สึกไม่เข้าใจ แต่ก็ยังลุกขึ้น บอกว่าจะพาอวี้จูไปสอนในห้องตนเอง เมิ่งซื่อย่อมเห็นดีด้วย

เจินจยาฝูจึงพาอวี้จูเข้ามาในห้องนอนของตนเอง หลังเข้ามาแล้วก็ไล่สาวใช้ทั้งหมดออกไป เชิญอวี้จูนั่งลง ในตอนที่กำลังจะไปหยิบภาพวาดก็ถูกนางขัดเอาไว้ตามที่คิด หลังเอ่ยชื่นชมการตกแต่งห้องที่ดูดีอยู่สักพัก อวี้จูก็เข้ามาใกล้พร้อมกดเสียงให้เบา “คุณหนูเจ้าคะ พูดกันตามตรง บ่าวมาที่นี่ครั้งนี้ นอกจากเรื่องฮูหยินผู้เฒ่านี้ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อครู่ก่อนออกมา จู่ๆ คุณชายใหญ่ก็เรียกบ่าวไปพบ ให้บ่าวเอ่ยบางอย่างกับท่านเป็นการส่วนตัวว่าวันหน้าไม่ต้องรมกลิ่นหอมที่ท่านใช้อยู่ในทุกวันอีกแล้ว มันไม่ดีต่อผู้คน”

หัวใจเจินจยาฝูพลันกระตุก แต่นางก็ยังมีไหวพริบ แสร้งมองไปยังอวี้จูด้วยท่าทีไม่รู้เรื่องรู้ราว “นี่หมายความว่าอย่างไรกัน คุณชายใหญ่ได้อธิบายให้เจ้าฟังหรือไม่”

ตัวอวี้จูเองก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน