ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 6

เมิ่งซื่อกับอวี้จูยืนบอกลากันที่หน้าห้องรับแขก พอดีกับที่เจินเย่าถิงกลับมาจากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก เมื่อเห็นมารดาสนทนากับคุณหนูหน้าตางดงามสวมชุดสีฟ้าครามผู้หนึ่ง เขาจึงหยุดมองพร้อมตะโกนเรียกเมิ่งซื่อ “ท่านแม่!”

อวี้จูไม่เคยพบหน้าเจินเย่าถิงมาก่อน เมื่อได้ยินเสียง รับรู้ว่าเขาเป็นบุตรชายสกุลเจินผู้นั้น เห็นว่าตัวเขาเองก็มีรูปโฉมโดดเด่น กำลังยืนมองมาที่นาง จึงยอบกายลงคารวะเขา ส่งเสียงเรียกคำหนึ่งว่า “คุณชาย” ต่อมาก็หันไปทางเมิ่งซื่อแล้วยิ้มเอ่ย “ฮูหยินไม่ต้องออกมาส่งแล้ว บ่าวขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

เมิ่งซื่อยิ้มบอกให้อวี้จูเดินทางดีๆ สั่งให้บ่าวหญิงอาวุโสออกไปส่งนาง รอจนเงาร่างของนางหายไป เห็นบุตรชายยังคงหันหน้ามองตามไปจึงเอ่ยต่อว่า “ลูกหายไปที่ใดมาตั้งแต่เช้า ไฉนเพิ่งกลับมายามนี้! ที่นี่ไม่เหมือนเฉวียนโจว หาใช่สถานที่ที่ลูกจะวางโตบนถนนได้ ถ้าหากลูกก่อเรื่องอะไรให้แม่ขึ้นมา ลูกจะเจออะไรบ้างย่อมรู้ดี!”

เจินเย่าถิงตอบรับเต็มปากเต็มคำ บอกว่าเมื่อเช้าตนเองแค่ไปเดินเล่นที่วัดเฉิงหวงมารอบหนึ่ง ซื้อของมาให้น้องสาวด้วย ต่อมาก็ยิ้มแย้ม ประชิดเข้าใกล้มารดาพลางเอ่ยถาม “ท่านแม่ หญิงสาวคนเมื่อครู่นี้เป็นคุณหนูสกุลใดกัน”

เป็นเพราะอวี้จูเพิ่งมาหา อารมณ์เมิ่งซื่อจึงดีขึ้นเล็กน้อย เห็นบุตรชายยิ้มกว้างจึงหยิกหูเขา ต่อว่าออกมา “นั่นเป็นสาวใช้ผู้ติดตามของฮูหยินผู้เฒ่า ถ้าลูกกล้าเกี้ยวพานางล่ะก็ แม่จะส่งลูกกลับไปเฉวียนโจวทันที!”

เจินเย่าถิงร้องโอดโอย ดิ้นจนหลุดจากมือเมิ่งซื่อ กุมหูวิ่งเข้าไปข้างในพลางเอ่ย “ข้าไม่มองก็พอแล้วใช่หรือไม่ ข้าจะไปหาน้องสาว!”

คืนนี้เจินจยาฝูนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังนางตื่นขึ้นมาแต่งกายเรียบร้อยก็ไปที่ห้องของเมิ่งซื่อ แม่ลูกเพิ่งคุยกันได้ไม่นาน ที่ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังตึกตักพร้อมเสียงของบ่าวรับใช้ดังเข้ามา “ฮูหยิน! ทางจวนเว่ยกั๋วกงส่งคนมา บอกว่าเชิญท่านไปพบ มีเรื่องจะคุยด้วยเจ้าค่ะ!”

เจินจยาฝูหัวใจเต้นแรง นางฝืนสงบจิตใจ เดินตามเมิ่งซื่อออกมาด้วยกัน

ผู้ที่มาคือบ่าวหญิงอาวุโสข้างกายซินฮูหยินที่มีความสัมพันธ์ไม่เลวกับเมิ่งซื่อ ระหว่างที่สนทนากัน เจินจยาฝูก็เริ่มฟังเข้าใจแล้ว

ที่แท้ก็เป็นซินฮูหยินมาเชิญเมิ่งซื่อไป บอกว่าต้องการปรึกษาเรื่องงานแต่งงาน

ฟังจากคำพูดของบ่าวหญิงอาวุโส เรื่องของเฉวียนเกอเอ๋อร์น่าจะยังไม่ถูกเปิดโปงออกมา

หัวใจที่เต้นแรงของเจินจยาฝูดวงนั้น ในที่สุดก็ค่อยๆ สงบลง

เมิ่งซื่อรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า นางสั่งเจินเย่าถิงให้อยู่บ้านอย่างเรียบร้อยห้ามออกไปที่ใด โดยให้เจินจยาฝูช่วยจับตามองเขาด้วย จากนั้นเมิ่งซื่อก็พาบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่งไปด้วย ขึ้นรถม้า มุ่งหน้าไปยังจวนเว่ยกั๋วกง