ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 6

ถึงเมื่อวานจะส่งข่าวแจ้งล่วงหน้า และสถานที่แห่งนี้ก็ได้รับการปัดกวาดมาก่อนแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงต้นฤดูหนาวแล้ว ภายในลานย่อมมีใบไม้เหลืองร่วงหล่น เถาของปี้ลี่ แห้งเหี่ยว เผยโย่วอันกลัวว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะรู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้เห็นทิวทัศน์เช่นนี้ จึงยื่นมือออกมาประคองพลางเอ่ย “ท่านย่าเข้าไปเถอะขอรับ ข้างนอกลมแรง”

ฮูหยินผู้เฒ่าเดินเข้าไปข้างใน อวี้จูกับสาวใช้ที่ร่วมเดินทางมาอีกสองคนต้องการตามเข้าไปปรนนิบัติ ทว่ากลับเห็นคุณชายใหญ่เดินไปข้างหน้า ถอดเสื้อนอกออกให้ฮูหยินผู้เฒ่าด้วยตนเอง ทั้งยังนั่งยองๆ ลงไป ถอดรองเท้าให้นาง แล้วยังจัดวางบนพื้นให้อย่างเป็นระเบียบ

สาวใช้มองด้วยความตกใจ อวี้จูเห็นดังนั้นจึงส่งสายตาไปให้ทั้งสองคน ก่อนพากันล่าถอยออกไปข้างนอก

ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผยนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ก้มหน้ามองหลานชาย

เผยโย่วอันกุมสองเท้าของฮูหยินผู้เฒ่าเอาไว้ในฝ่ามือ บีบนวดช้าๆ อยู่ครู่ใหญ่ กระทั่งสัมผัสได้ว่าอุ่นขึ้นแล้วถึงได้ประคองนางนอนลงช้าๆ ยกสองเท้าขึ้นมาวางไว้ใต้ผ้าห่มก่อนเอ่ย “ท่านย่าพักผ่อนเถอะขอรับ”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลับตาลง เผยโย่วอันนั่งอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนนางเงียบๆ รอจนนางหลับแล้ว เขาขยับจัดปลายผ้าห่มให้เล็กน้อย แล้วจึงลุกขึ้นยืนเดินออกไปนอกห้อง

ในเวลาเช่นนี้ย่อมไม่ได้ยินเสียงระฆังตีบอกเวลา ตอนที่เจินจยาฝูเดินผ่านกำแพงเตี้ย ก็ได้ยินอีกฝั่งของกำแพงมีเสียงบทสวดผสานเสียงตีมู่อวี๋ ดังมา ทำให้รอบด้านยิ่งดูเงียบสงบมากขึ้น

ทางเดินที่เหยียบย่ำอยู่นี้โรยด้วยหินกรวดสีขาว พอวันเวลาผ่านไปนานเข้าก็ถูกเหยียบจนกลายเป็นสีเทาเข้ม ภายในซอกหินมีตะไคร่งอกขึ้นมา สองข้างของทางเดินปลูกต้นอิ๋นซิ่ง สุดปลายทางเดินคือต้นไม้โบราณอายุพันปีต้นหนึ่ง ลำต้นตั้งตระหง่านราวกับจรดผืนฟ้า กิ่งก้านแผ่ขยายอยู่กลางอากาศเหนืออุโบสถบดบังหลังคาไปครึ่งซีก สายลมพัดมาระลอกหนึ่ง ใบอิ๋นซิ่งร่วงกราวลงมาตกลงบนหลังคาอุโบสถครึ่งหนึ่ง บนพื้นเองก็มีใบไม้กองหนาสุมอยู่ ราวกับมีฝนสีทองตกลงมาระลอกหนึ่ง

ตอนที่เจินจยาฝูเดินมาถึงหน้าหอเก็บคัมภีร์ ก็ได้เห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ใต้หลังคาโค้งอันเงียบสงบภายในหอคัมภีร์หลุนจ่วนแห่งนั้น

คานทั้งสี่ด้านของหลังคาสลักลวดลายแปดเทพมังกร ทิวทัศน์ของพระหรูไหล ในโลกดอกบัว พระพุทธองค์หลุบตา และเทพธรรมบาลถลึงตา

แสงแดดยามอู่ทะลุผ่านหลังคาโค้งเหนือยอดต้นอิ๋นซิ่ง ส่องเป็นลำแสงสีทองสว่างไสวลงมา เขายืนอยู่ตรงเส้นตัดระหว่างแสงสีทองกับความมืด เงาร่างที่ทอดยาวดูไม่สม่ำเสมอ อยู่ในจุดกึ่งสว่างกึ่งมืดพอดี

ใบไม้ใบหนึ่งลอยลงมาจากหลังคาโค้งเหนือศีรษะของเขา หมุนวนอยู่กลางอากาศ แล้วตกลงมาข้างฝ่าเท้าของเขาช้าๆ

เขาก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา พลิกเปิดม้วนตำราในมือม้วนนั้นอย่างตั้งใจ เงาร่างนิ่งไม่ขยับ

เจินจยาฝูยืนอยู่นอกธรณีประตู จับจ้องไปยังแผ่นหลังของบุรุษที่อยู่ตรงหน้าผู้นั้น

เมื่อครู่นางคาดเดาว่าบางทีเขาอาจจะมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงลองเดินมาเสี่ยงดวงดู

ดูเหมือนว่าดวงนางจะไม่เลว เขาอยู่ในหอคัมภีร์หลุนจ่วนจริงๆ

แต่ยามนี้หลังตามหาเขาพบแล้วจริงๆ นางกลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมากะทันหัน อ้าปากคิดอยากเรียกเขาอยู่หลายครั้ง ทว่าก็ปิดปากกลับไปเสียทุกครั้ง ในตอนที่กำลังลังเลนั้นเอง บุรุษผู้นั้นคล้ายจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติจากทางด้านหลังตนเอง จู่ๆ เขาก็หันร่างมากะทันหัน

โปรดติดตามตอนต่อไป