ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 7

เผยโย่วอันเดินถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าเองก็กลับมาเรียบเฉยเหมือนแต่ก่อน สายตากวาดมองใบหน้าที่ยังปรากฏรอยน้ำตาของนาง ครุ่นคิดสักพักก่อนเอ่ย “สองวันที่ผ่านมาข้าเองก็ได้ยินข่าวลือที่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว บอกว่าเจ้ากับเฉวียนเกอเอ๋อร์มีดวงชะตาขัดกัน เกรงว่าจะส่งผลเสียต่อเรื่องแต่งงาน ข้าสามารถช่วยเจ้าอธิบายถึงสาเหตุที่เฉวียนเกอเอ๋อร์ไม่สบายได้ หากเจ้าไม่เต็มใจให้ผู้อื่นรู้ว่าเป็นเพราะเจ้าใช้เครื่องหอมผิด ข้าก็สามารถไม่พูดถึงเจ้าได้ ขจัดความกังวลของท่านแม่ เจ้ากับน้องรองข้าจะได้แต่งงานกันได้อย่างราบรื่น”

เจินจยาฝูนิ่งอึ้ง ส่ายหน้าทันควัน

เผยโย่วอันอึ้งงันไป “เพราะเหตุใดกัน เจ้าไม่อยากแก้ไขความเข้าใจผิดหรอกรึ”

เจินจยาฝูบีบมือที่กำแน่น ก่อนตอบกลับ “พี่ใหญ่เผย สกุลท่านเต็มใจรับข้าที่เกิดมามีศักดิ์ฐานะเช่นนี้ เดิมทีเป็นความโชคดีของข้า เพียงแต่ไม่ปิดบังท่าน การเดินทางเข้าเมืองหลวงมาคุยเรื่องแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้มาจากความตั้งใจของข้าเลย แต่เป็นเพราะท่านย่ามีคำสั่งมา ข้า…ข้ายากจะคัดค้านจริงๆ ถึงได้เชื่อฟังการจัดเตรียมอย่างจนใจ เดิมทีคิดจะยอมรับชะตาชีวิตที่เหลือเช่นนี้ ใช้ชีวิตชาตินี้ให้ผ่านไป กลับคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เป็นเพราะอาการป่วยของเฉวียนเกอเอ๋อร์ ซ่งฮูหยินกับซินฮูหยินถึงได้รู้สึกไม่พอใจในตัวข้า บางทีเรื่องงานแต่งอาจจะต้องล้มเลิกแล้ว”

นางชะงักไป แล้วช้อนสายตาขึ้น เผชิญหน้ากับดวงตาของเขา

“ข้าขออาจหาญ ขอร้องให้พี่ใหญ่เผยเข้าใจและสนับสนุนข้าด้วย ท่านแค่แสร้งทำเป็นไม่รับรู้เรื่องนี้ได้หรือไม่”

เผยโย่วอันมองนางอยู่ครู่ใหญ่ ขมวดคิ้วน้อยๆ “เจ้าคิดเช่นนี้จริงๆ หรือ ยอมแบกรับชื่อเสียงไม่ดี แต่ไม่ยินยอมแต่งเข้าจวนเว่ยกั๋วกง?”

“เจ้าค่ะ” เจินจยาฝูผงกศีรษะ ก้มหน้าลงเล็กน้อยเอ่ย “ตระกูลกั๋วกงฐานะสูงส่ง เดิมข้าก็ปีนป่ายไม่ถึงอยู่แล้ว ในเมื่อหนนี้เฉวียนเกอเอ๋อร์ไม่สบายเพราะข้าใช้กลิ่นหอมผิด ส่งผลให้ซ่งฮูหยินกับซินฮูหยินไม่พอใจในตัวข้า ในสายตาข้านั้นนี่มิต่างจากลิขิตสวรรค์ ข้าไม่อาจขัดขืน หนนี้ขอให้พี่ใหญ่เผยช่วยให้ข้าได้สมปรารถนาด้วย สุดท้ายจะได้แต่งหรือไม่ก็ให้เป็นเรื่องของชะตา ข้าแค่ยอมรับก็พอ”

เผยโย่วอันมองนาง ในใจพลันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่อาจบอกได้ชัดว่าคือสิ่งใด เขาจึงกดข่มความรู้สึกประหลาดนั้นลงไป ในที่สุดก็ผงกศีรษะ “ในเมื่อเจ้าเอ่ยมาเช่นนี้แล้ว ข้าย่อมไม่มีปัญหา เพียงแต่…”

น้ำเสียงเขาเปลี่ยนเป็นเข้มงวดกะทันหัน

“ก่อนหน้านี้เจ้าไม่รู้ ข้าไม่โทษเจ้า แต่ในเมื่อรู้แล้วว่าต้งหลงเหน่ามีอันตรายต่อเฉวียนเกอเอ๋อร์ ต่อให้เจ้าไม่อยากแต่งเข้าจวนเว่ยกั๋วกงเพียงใด แต่ขอแค่เป็นสถานการณ์ที่มีเฉวียนเกอเอ๋อร์อยู่ด้วย ข้าก็ไม่อนุญาตให้เจ้าใช้กลิ่นหอมนี้ไปทำร้ายเขาอีก”

เจินจยาฝูช้อนสายตาขึ้น เห็นเขาจับจ้องมาที่นาง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สีหน้าเข้มงวด ก็ไม่กล้าไม่รับปาก หลุบตาลงเอ่ยเสียงเบา “ไม่ต้องให้พี่ใหญ่เผยบอก ตัวข้าเองก็รู้ตัวเจ้าค่ะ”

เผยโย่วอันไม่เอ่ยอะไรอีก เพียงมองนางคราหนึ่ง จากนั้นก็ยกชายชุดขึ้น เดินก้าวออกมาจากประตูผ่านร่างนางไป

เจินจยาฝูยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วถึงได้หันหน้ากลับไป เห็นเงาร่างของเขาจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ จนหายลับตาไปตรงสุดปลายทางเดินต้นอิ๋นซิ่งในที่สุด