ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 1-บทที่ 2

“ไม่รู้ว่ารองตุลาการเห็นชะมดเช็ดสีดำตัวหนึ่งหรือไม่ขอรับ” ทหารข้างหลังที่ดูเหมือนเป็นผู้นำเอ่ยถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว

ชิงโม่เหยียนชะงักฝีเท้า ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กในเสื้อพยายามเกาะตัวเขาแน่น เหมือนอยากจะยึดตัวเองไม่ให้ลื่นตกลงไป

“ไม่เห็น” เขาพูดเสียงเรียบ ขณะเดียวกันก็เพิ่มความเร็วของฝีเท้าและเดินจากไปโดยไม่หันหน้ามามองอีกเลย

หรูเสี่ยวนันตอนนี้รู้สึกเสียใจมาก นางคิดแต่จะซ่อนตัว ใครจะรู้ว่าถึงกับมุดเข้ามาในเสื้อชั้นในสุดเสียแล้ว

โตมาจนป่านนี้ นางเคยเห็นแต่ร่างผอมแห้งของปู่ผู้เป็นจอมเวท แต่การได้แตะเนื้อต้องตัวชายหนุ่มอย่างแนบชิดแบบนี้นับเป็นครั้งแรก

และสิ่งที่ทำให้นางสติแตกที่สุดก็คือผิวของเขาลื่นมาก นางเกาะไม่ติดเลย ร่างไหลลงต่ำอย่างควบคุมไม่อยู่

อย่านะ ถ้าต่ำลงไปกว่านี้…ถ้าต่ำลงไปกว่านี้ก็ถึง ‘เขตหวงห้าม’ แล้ว!

ชิงโม่เหยียนก้าวยาวเข้าไปในกระโจม ตลอดทางนี้เขาเดินไปอย่างเร่งรีบ แม้แต่ลมหายใจก็ยังปรับไม่ทัน

เสวียนอวี้กังวลใจมาก กำลังจะสอบถามก็ได้ยินชิงโม่เหยียนเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาขึ้นว่า “ไปขอยาสมานแผลจากหมอหลวงมาสักหน่อย”

เสวียนอวี้จึงจำต้องรับคำแล้วจากไปทันใด

ม่านกระโจมเพิ่งปิดลง ความสงบนิ่งบนใบหน้าชิงโม่เหยียนก็หายไปจนสิ้น เขากระชากเปิดเสื้อตนเองอย่างลนลาน แล้วยื่นมือเข้าไปตั้งใจจะจับเจ้าตัวเล็กที่ซุกซนอยู่ในเสื้อของเขาออกมา

หรูเสี่ยวนันตอนนี้วิ่งมุดอยู่ในเสื้อของเขาจนหัวหมุน ร่างไหลลงต่ำไม่หยุด มองเห็นช่วงเอวของเขาแล้ว เลื่อนต่ำลงไปอีกก็ถึง ‘เขตหวงห้าม’ ที่แสนอันตรายแล้ว

เพื่อถอดเสื้อตัวนอกออก ชิงโม่เหยียนจำต้องคลายแถบรัดเอวออกก่อน

ผู้ใดจะคิดว่าเขาเพิ่งคลายแถบรัดเอวออกก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

เจ้าตัวเล็กในเสื้อของเขาไหลเลื่อนลงมาโดยไม่มีอะไรขัดขวาง กรงเล็บแหลมเล็กวาดผ่านส่วนท้องของเขาอย่างไม่ปรานี…

ชิงโม่เหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกพลางยื่นมือเข้าไปในกางเกง คิดจะจับชะมดเช็ดตัวนั้นไว้

“ซื่อจื่อ ยามาแล้ว…” เสวียนอวี้ถือยาวิ่งเหยาะๆ เข้ามา ผลปรากฏว่าตอนที่เขาเห็นพฤติกรรมยามนี้ของชิงโม่เหยียน…กลับนิ่งเป็นหินอยู่ตรงนั้น

รองตุลาการศาลต้าหลี่ ซื่อจื่อแห่งจวนโหว…กำลังดึงกางเกง อีกมือหนึ่งยื่นเข้าไปในกางเกง…

“ข้าไม่เห็นอะไรเลย!” เสวียนอวี้ก้มหน้าลงและรีบเดินตัวแข็งถอยออกไป

ชิงโม่เหยียนหน้าเขียวอมม่วง “ไสหัวกลับมาเดี๋ยวนี้!”

ตอนที่เสวียนอวี้ถือยากลับเข้ามาอีกครั้ง ชิงโม่เหยียนก็จับ ‘ตัวต้นเรื่องเลวร้าย’ นั้นได้แล้ว

หรูเสี่ยวนันเบิกดวงตาโตอย่างผู้บริสุทธิ์ ดวงตาสีเขียวใสเปล่งประกายจนแทบจะกลายเป็นดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่แล้ว

ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ข้าเป็นแค่สัตว์ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ตัวหนึ่งเท่านั้น…