ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 1-บทที่ 2

หรูเสี่ยวนันดิ้นขลุกขลัก อยากจะยกหัวขึ้นจากนมแพะ แต่ว่าสำหรับนางแล้ว ชามนี่ลึกเกินไปจริงๆ ยามนี้ขาหลังของนางถึงกับชี้ค้างอยู่กลางอากาศแล้ว

หรือว่า…จุดจบของนางต้องจมน้ำตายอยู่ในชามนี้ นางเหมือนจะมองเห็นปู่ที่ล่วงลับไปแล้วในทันที

จอมเวทเฒ่าลูบปลายคาง ยิ้มตาหยีพูดกับนางว่า “นันนัน พยายามเข้า รีบพาหลานเขยของปู่กลับไปนะ”

หา?! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน!

ในช่วงสำคัญ ชิงโม่เหยียนก็ลากนางออกมา

หรูเสี่ยวนันใบหน้าเต็มไปด้วยนมแพะ ไอไม่หยุด นางรู้สึกกลัวมาก ยังคิดว่าปู่จอมเวทเฒ่าจะพานางลงยมโลกไปด้วยเสียอีก

ชิงโม่เหยียนขมวดคิ้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าให้นาง “ไม่เคยเห็นสัตว์ที่โง่อย่างเจ้ามาก่อนเลย”

หรูเสี่ยวนันได้ยินเช่นนั้นก็พลันหน้าสลด

ชิงโม่เหยียนเอียงชามเล็กน้อย หรูเสี่ยวนันจึงได้ดื่มจนอิ่มในที่สุด ก่อนจะลูบท้องกลมเล็กแล้วอ้าปากหาว

เสียงอึกทึกนอกกระโจมยังคงมีมาเป็นช่วงๆ

ชิงโม่เหยียนสะบัดแขนเสื้อดับไฟในกระโจม เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาสามารถนอนหลับสบายได้ในค่ำคืนที่พิษกู่กำเริบ นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่กล้าคิดฝันมาก่อนเลย

ในความมืด เขามองดูเจ้าขนปุยที่ขดเป็นก้อนกลมหมอบนอนหลับสบายอยู่บนตัวเขา เกลียวคลื่นพุ่งขึ้นประกายบางอย่างพุ่งวาบขึ้นในดวงตาดำขลับ

นี่คือสิ่งที่เรียกว่าฟ้าลิขิตใช่หรือไม่ มีเจ้าตัวเล็กนี้อยู่ ในที่สุดเขาก็มีโอกาสจะไปหาสูตรยาถอนพิษกู่เหล่านั้นได้แล้ว อีกทั้งยังมีเรื่องบางอย่างที่ถึงเวลาต้องโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำแล้วด้วย

ตอนที่หรูเสี่ยวนันตื่นขึ้นมา เป็นเช้าของวันรุ่งขึ้น

นางถูกเสียงกลองทำให้ตกใจตื่น ก่อนจะพบว่าในกระโจมเหลือนางเพียงคนเดียว ชิงโม่เหยียนไม่รู้ว่าไปที่ใดเสียแล้ว

นางขยับพลิกตัว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบนขามีอะไรแปลกๆ พอหันหน้าไปดูก็เห็นแถบผ้าไหมแถบหนึ่งผูกไว้ที่ขาหลังของนาง ปลายอีกด้านของแถบผ้าไหมผูกติดไว้กับขาโต๊ะข้างเตียง

ท่าน…เห็นข้าเป็นสัตว์แล้วล่ามข้าเอาไว้หรือ!

นางพยายามกระชากแถบผ้าไหม

คนเลว ไหนเล่าความเชื่อใจพื้นฐานที่มนุษย์พึงมีต่อกัน นี่กลัวว่าข้าจะหนีไปหรือ

ในตอนที่นางออกแรงกระชากแถบผ้าไหมบนขาอย่างเต็มกำลัง เงาร่างสีขาวร่างหนึ่งก็แอบลอบเข้ามาในกระโจม…