ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 4

ยังไม่ทันที่ลตางค์จะตัดสินใจได้ว่าควรทำอย่างไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบจนเธอเกือบสะดุ้งเพราะตกใจ ลมหายใจถูกผ่อนออกมาเบาๆ ก่อนที่เธอจะยกหูโทรศัพท์มารับสาย

“ลตางค์ค่ะ”

“แม่นะตางค์…นอนหรือยังลูก เอ่อ…แม่โทรมากวนหรือเปล่า” กระแสเสียงห่วงใยปนเกรงใจที่ได้ยินทำให้ลตางค์ทอดน้ำเสียงอ่อนโยนตอบกลับไป

“ยังค่ะ แม่โทรหาตางค์…มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“แม่คิดถึง อาทิตย์นี้ตางค์หายไป…ไม่โทรหาแม่เลย เป็นยังไงบ้างลูก นี่แม่โทรเข้ามาสองทีแล้ว แต่ติดเครื่องตอบรับ ตางค์ทำอะไร…ยุ่งอยู่หรือเปล่า” คำถามไม่เต็มเสียงที่ได้ยินทำให้ลตางค์ได้คำตอบว่าสองสายที่ไม่ได้ฝากข้อความไว้เป็นของแม่นี่เอง พร้อมๆ กับที่นึกขึ้นได้ว่าหมู่นี้เธอแทบไม่ได้ติดต่อบุพการีไม่ว่าจะเป็นแม่หรือพ่อ ทั้งที่ท่านทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ทั้งคู่

“งานยุ่งนิดหน่อยน่ะค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้แม่เป็นห่วง” ลตางค์พยายามทำเสียงให้ร่าเริงตอบกลับไป ก่อนจะถามท่านอย่างเป็นห่วง “แม่เป็นยังไงบ้างคะ”

“แม่ไม่ค่อยสบายใจ ไม่รู้จะปรึกษาใครดี อยากคุยกับตางค์ ตางค์คุยกับแม่ได้ใช่ไหมตอนนี้…แม่กวนเวลาพักผ่อนหรือเปล่าลูก” น้ำเสียงอ่อนระโหยที่ได้ยินทำให้ลตางค์ปฏิเสธไม่ลงพอๆ กับที่เริ่มนึกรู้ทันทีว่าปัญหาของแม่ในตอนนี้คือเรื่องอะไร

“คุยได้ค่ะ อุ๋ย…น้องมีปัญหาเหรอคะ” ถามจบลตางค์ก็ได้ยินเสียงเครือเหมือนแม่ร้องไห้ตอบกลับมา เท่ากับเป็นการยืนยันว่าเธอเดาถูก

“แม่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ นะตางค์ ไม่เข้าใจความคิดหรือปัญหาของน้องเลยสักนิด พ่อเค้าก็ไม่เอาธุระอะไร โทษแต่ว่าเป็นความผิดแม่ แม่ไม่รู้จะหันไปหาใครแล้วลูก นี่ถ้าคุณยายของหนูยังอยู่ก็คงจะดีกว่านี้” ปัญหาของมารดาที่ระบายออกมาทำให้ลตางค์นิ่งไปครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะนึกเห็นใจไปพร้อมๆ กับอ่อนใจ

ใครบางคนอาจคิดว่าการเป็นเด็กบ้านแตกคือความโชคร้าย แต่ลตางค์กลับคิดว่าตัวเองโชคดีที่มียาย ได้เติบโตมาจากการหล่อหลอมของท่าน ความรักความเข้าใจที่ยายใช้หล่อเลี้ยงเธอพร้อมสองมือที่แม้จะเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา แต่ก็อ่อนโยนนุ่มนวลและให้ความอบอุ่นกับเธออย่างที่สุด

ตรงข้ามกับครอบครัวใหม่ของแม่ที่สมบูรณ์พร้อมหน้า พ่อ…แม่…ลูก แต่ความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวกลับไม่ค่อยราบรื่นนัก อุ๋ยซึ่งเป็นน้องต่างบิดาที่อยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อพร้อมจะออกฤทธิ์เรียกร้องความสนใจทุกวิธีจากคนรอบข้าง และดูเหมือนว่าจะตึงมือแม่ของเธอมากขึ้นทุกที

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” ลตางค์ถาม มือหนึ่งยื่นไปหยิบหมอนอิงมากอด ในขณะที่หูยังคงฟังเสียงปรับทุกข์ของแม่อย่างตั้งใจ

เอกสารกองใหญ่ที่วางคอยอยู่เตือนให้รู้ว่าเธอยังมีงานต้องทำ แต่จะให้ปฏิเสธแม่ ลตางค์ก็ทำไม่ลง จึงตัดสินใจมองเมินมันเสีย

ปัญหาของแม่…ครอบครัวของแม่ เธอคงไม่อาจเข้าไปก้าวก่าย แต่ก็ยังสามารถเป็นผู้ฟังที่ดี…ให้โอกาสแม่ระบายความทุกข์ได้