ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 4

ลตางค์รับฟังและพูดให้กำลังใจแม่เป็นครั้งคราว สายตาทอดมองเรื่อยเปื่อยไปนอกระเบียงที่ในเวลานี้มีสายฝนพรำลงมาทั่วฟ้า

หัวใจแม่ของเธอก็คงไม่ต่างกับท้องฟ้าเวลานี้ อัดอั้นตันใจและกำลังร่ำไห้ ซึ่งนอกจากรับฟังแล้ว เธอก็ช่วยอะไรท่านมากไปกว่านี้ไม่ได้ แม้จะเห็นใจอย่างเหลือเกินก็ตาม

สายฝนตกปรอยลงมาทำให้ตาณขยับมือไปเลื่อนคันโยกข้างพวงมาลัยรถให้ที่ปัดน้ำฝนทำงาน นึกสบายใจที่ระยะทางถึงบ้านอยู่อีกไม่ไกลนัก วันนี้เขาตั้งใจเข้าออฟฟิศแค่ไปเช็กโน้ตและเคลียร์เอกสารบางอย่างกับฝ่ายการเงิน แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่ถึงค่ำเข้าจนได้

พอคิดถึงที่ทำงาน ตาณก็อดคิดถึงลตางค์ขึ้นมาไม่ได้ อาการทะนุถนอมที่เธอมีต่อหนังสือของแม่ยังติดตา เขายังไม่ได้ลองถามใครเลยว่ารู้ไหมว่าแม่พนักงานตัวเล็กยังไม่ผ่านการทดลองงานคนนี้แอบเป็นนักเขียนไปพร้อมกันด้วย

ไม่รู้เอาเวลาที่ไหนมาเขียน ลองทำงานกับปานทิพย์ล่ะก็ เวลาหายใจจะมีไหมเขายังไม่แน่ใจเลย

ตาณชะลอความเร็วรถเมื่อใกล้ถึงประตูบ้าน รถคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้ารั้วทำให้หน้าของเขาเปลี่ยนสี อารมณ์ที่กำลังดีๆ กลายเป็นว่างเปล่าเสียอย่างนั้นเมื่อจำได้ว่าเป็นรถของใคร ยิ่งในยามที่เห็นโครงร่างคุ้นตาก้าวผ่านประตูด้านที่นั่งข้างคนขับลงมา แล้วเดินไปเปิดประตูเล็กริมรั้วบ้านผ่านเข้าไป สีหน้าราบเรียบก็กลายเป็นขรึม

…แม่…ต่อให้มีร่มกางกันฝนพรางร่างอยู่เขาก็ยังจำได้

ตาณไม่สนใจรถคันนั้นที่แล่นสวนจากไปอีกเลย ไม่แม้แต่จะชำเลืองตามอง เขาหยิบรีโมตเปิดประตูบ้านมากดจากในรถอย่างใจเย็น รอกระทั่งประตูเปิดกว้างพอ จึงเลื่อนรถเข้าไปจอดในโรงรถ

“ตาณ เอ่อ…เพิ่งกลับเหรอลูก”

คุณบุหลันที่เห็นรถลูกชายแล่นเข้าประตูบ้านมาเปลี่ยนใจไม่ขึ้นบ้านก่อน แต่ยืนกางร่มคอย ระยะจากโรงจอดรถถึงตัวบ้านอาจไม่ไกล แต่ก็เป็นห่วงว่าเขาจะเปียกฝน พร้อมกับนึกสังหรณ์ใจว่าลูกชายน่าจะเห็นรถที่มาส่งตัวเอง

ชายหนุ่มยื่นมือไปขอรับร่มจากมารดามาถือให้ก่อนก้มหน้าลงไปหอมแก้มท่าน

“ครับ แล้ว…นังอุ่นล่ะแม่ ไปไหน ทำไมโรงรถว่าง”

ตาณทำเป็นปรายสายตาไปยังช่องว่างที่ ‘นังอุ่น’ รถคันโปรดของแม่ที่เขาให้ชื่อตามอุณหภูมิภายในรถที่มักไม่ค่อยจะเย็นได้อย่างใจนัก

“อ๋อ…มันเกเรน่ะลูก แม่เลยต้องให้ที่อู่เอาไปดูหน่อย วันนี้ตาณกลับมืดเลย งานยุ่งเหรอลูก กินข้าวมาหรือยัง”

คุณบุหลันเอาน้ำเย็นเข้าลูบลูกชายที่แม้ว่าสีหน้าจะดูเป็นปกติ แต่คนเป็นแม่มีหรือจะไม่รู้จักลูกชายตัวเอง

“ยังไม่ได้กินอะไรเลยแม่ นานๆ เข้าออฟฟิศที พี่เป้เลยได้โอกาสถล่มใช้งานตาณทั้งวัน แม่กินข้าวมาหรือยัง กินเป็นเพื่อนตาณหน่อยสิ ที่บ้านมีอะไรหรือเปล่าน้า” แววตาของแม่ทำให้ตาณตัดใจ ไม่พูดถึงสิ่งที่ทำให้อารมณ์ขุ่นมัว ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร