ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 4

“รถไฟฟ้าไงแม่ เป็นคนกรุงเทพฯ ก็ต้องนั่งรถไฟฟ้าสิ” ตาณบอกเสียงเหมือนเป็นเรื่องสนุก

“อย่าเลย ถ้าตาณห่วง…ไปรับไปส่งแม่ก็ได้ เอาไหม” คุณบุหลันมองเข้าไปในแววตาของลูกชาย รู้ว่า ‘ห่วง’ ของเขาคืออะไร

“แม่เอารถตาณไปน่ะดีแล้ว ถ่ายละครเสร็จเมื่อไรก็กลับบ้านได้เลย ไม่ต้องคอยตาณ อีกอย่าง ตาณได้ยินมาว่าเดี๋ยวนี้เด็กมหา’ลัยเขาอาศัยรถไฟฟ้ากันเยอะ ตาณว่า…จะขอลองใช้ชีวิตแบบเด็กๆ มั่ง” แม้น้ำเสียงจะฟังสนุก และแววตายังเป็นประกายวิบวับ แต่คนเป็นแม่มีหรือจะอ่านลูกไม่ออก

ดื้อตาใส

“ตามใจ แต่แม่ได้ยินว่าสาววัยทำงานเดี๋ยวนี้ก็ขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนกันนะ จะใช้ชีวิตแบบเด็กๆ ก็ได้ แต่ทิวทัศน์ที่มอง…ที่ชอบใจขอขยับเลื่อนอายุขึ้นมาให้พ้นผู้เยาว์หน่อยก็ดีนะลูก” คุณบุหลันแกล้งเออออไปกับลูกชาย

“มองเฉยๆ แต่ยังไม่ชอบใจก็ได้แม่ ตาณว่าจะอยู่กับแม่สองคนแบบนี้ไปอีกนานๆ”

ตาณหัวเราะเสียงใส ก่อนจะขยับตัว ชะโงกหน้าเข้ามาฝากรอยจูบบนแก้มมารดาอย่างอ่อนโยน

“วันนี้กุหลาบบ้านเราได้ฝนบานสวย ตาณเลยเอามาฝากแม่แทนพ่อ…ราตรีสวัสดิ์ครับ”

แจกันกุหลาบสีขาวถูกวางลงบนโต๊ะใกล้มือคุณบุหลันที่เรียกชื่อลูกชายเสียงเบา

“ตาณ…”

แววตาจริงจังของตาณมองนิ่ง และคราวนี้ไม่มีแววขี้เล่นให้เห็น แม้มุมปากจะยกยิ้มนิดๆ ก็ตาม คุณบุหลันที่รู้ว่าลูกชายกำลังคิดอะไรหาคำพูดใดๆ ไม่เจอ ได้แต่มองร่างสูงของเขาหยัดตัวลุกจากเก้าอี้แล้วก้าวออกไปจากห้องทำงานของท่าน และปิดประตูให้เบามือ

กุหลาบสีขาวถูกจ้องมองด้วยสายตาอ่อนโยนแกมหนักใจนิ่งนาน ก่อนที่คุณบุหลันจะเงยหน้าไปมองกรอบรูปที่แขวนอยู่บนฝาผนัง

ภาพครอบครัวเล็กๆ ที่สมบูรณ์ที่สุดในความรู้สึก

ผู้หญิงในภาพคือคุณบุหลันเองในอดีตนั่งอยู่บนเก้าอี้เดี่ยว ในมือที่วางบนตักถือดอกกุหลาบสีขาวก้านยาว ข้างกายมีเด็กชายอายุราวสิบขวบที่แม้ใบหน้าจะอ่อนเยาว์แต่มีเค้าคมเข้ม ด้านหลังของทั้งคู่คือชายรูปร่างสูงสง่าในเครื่องแบบทหาร มือหนึ่งของเขาโอบแตะหัวไหล่ข้างหนึ่งของคุณบุหลัน ส่วนอีกมือวางอยู่บนบ่าของเด็กชาย ดวงตาของฝ่ายชายทั้งสองแม้จะต่างวัยแต่ละม้ายกันไม่ผิดเพี้ยน ทั้งรูปทรงและประกายตา

แววตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่น้อยของคนมองอ่อนแสง

ครอบครัวของท่าน…วันเวลาที่เคยได้อยู่พร้อมหน้าซึ่งไม่อาจหวนกลับมาได้อีก ครอบครัวที่ท่านรู้ว่าตาณหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด และหวังจะให้คงไว้เช่นนี้ชั่วกาล

ตาณ…แม่จะพยายามเพื่อลูก

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 29 มี.ค. 64