ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 5

“คุณปานโมโหน้องตางค์อีกแล้วเหรอสินี” ณวัฒน์ผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่เดินผ่านมาทักสินีที่มองตามร่างของลตางค์ เสียงแหลมสูงของปานทิพย์นั้นต่อให้เขาปิดประตูห้องทำงานก็ยังได้ยินลอดช่องว่างระหว่างกรอบประตูเข้าไปได้อยู่ดี

“ค่ะ จะรอดทดลองงานหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้เราก็หวังอยู่ทุกวันว่าจะมีคนมาช่วยเป็นเรื่องเป็นราวเสียที ท่าทางจะยาก” สินีบ่น สายตาที่มองเห็นแฟ้มในมือของณวัฒน์ทำให้นึกสงสัยบ้าง “นั่นแฟ้มอะไรคะ อย่าบอกนะคะว่าคุณปานเตรียมให้หาคนมาแทนน้องตางค์แล้ว”

“ไม่ใช่หรอก ของข้างบนน่ะ แต่พูดขึ้นมาก็ดีเหมือนกันนะ ผมจะได้เตรียมรับคนไว้ให้เลย ได้ยินว่าโดนดุทุกวันไม่ใช่เหรอ”

ณวัฒน์ขยับแฟ้มใบสมัครงานตำแหน่งเลขาฯ ของตาณในมือไปมา ตั้งใจจะเอาขึ้นไปให้คุณเพียงขวัญดูเพิ่มจากที่ลงมาเลือกไปพร้อมกับเจ้านายหนุ่มเมื่อวานนี้

“เตรียมไว้เผื่อหลายๆ คนหน่อยก็ดีนะคะ ขนาดน้องตางค์ที่ว่าน่าจะพอไหว ทำงานดี…ยังไม่รอด นีมองไม่เห็นอนาคตแล้วนะคะว่าแผนกนี้จะได้พนักงานประจำเป็นเรื่องเป็นราวเพิ่มกับเขาเมื่อไรกัน”

ณวัฒน์ส่ายหน้าน้อยๆ พลางนึกอ่อนใจ คนแถวนี้ไม่รู้ไปติดไวรัสช่างเลือกมาจากไหน ปานทิพย์จอมเรื่องมากยังพอจะรู้ แต่นี่คุณตาณที่คิดว่าเป็นคนง่ายๆ ก็เริ่มจะเป็นไปกับเขาด้วย เมื่อวานที่อุตส่าห์ลงมาดูใบสมัครงานเองถึงห้องทำงานของเขา ณวัฒน์ยังแอบดีใจว่าน่าจะหมดภาระหาเลขาฯ ให้คุณตาณเสียที แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นจะสั่งให้ตามใครเข้ามาสัมภาษณ์

ไอ้คุณสมบัติกว้างๆ แต่จำกัดอยู่แค่คำว่า ‘เหมือนคุณขวัญ’ จะไปหาที่ไหนมาให้ ณวัฒน์เริ่มท้อใจจริงๆ

แม้อากาศยามเที่ยงจะร้อนเอาการอยู่สักหน่อย แต่ลตางค์ยังเลือกที่จะก้าวออกมานอกอาคารสำนักงานที่เย็นฉ่ำด้วยระบบปรับอากาศไปยังบริเวณสวนหย่อม สีหน้าเศร้าน้อยๆ ในยามที่สาวเท้าเดินเอื่อยๆ ตรงไปยังมุมโปรดที่มีเงาตึกทาบลงมาช่วยบังแสงอาทิตย์

ร่างเล็กบางทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ วางกล่องเมลามีนสีอ่อนที่ฝาด้านบนใสจนมองเห็นเสี้ยวผลสาลี่ปอกเปลือกน่ากินวางเรียงอยู่ข้างใน แล้วทอดสายตามองพื้นที่อยู่ตรงหน้า

สุดท้ายวันนี้ปานทิพย์ก็ให้สินีไปพบนักข่าวเป็นเพื่อนแทนเธอ และป่านนี้น่าจะกำลังพากันไปรับประทานอาหารเที่ยงในร้านหรูด้วยแน่ๆ แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อยกับงานที่ตั้งอกตั้งใจทำมาทั้งคืนโดยที่ไม่ได้รับคำชมเลยสักนิด ซ้ำยังโดนเอ็ดเข้าอีก แต่สิ่งที่ทำให้ลตางค์เสียใจและเสียดายไม่ใช่การที่ตัวเองต้องพลาดมื้อเที่ยงแพงๆ หากแต่เป็นโอกาสที่จะได้เรียนรู้งานจากปานทิพย์มากกว่า

เฮ้อ…ลตางค์ถอนหายใจผ่อนความเสียดายให้หายไปในอากาศแล้วแหงนหน้ามองฟ้า นึกให้กำลังใจตัวเอง

“ไม่เป็นไรน่าลตางค์ ยิ้มเข้าไว้ ดูฟ้าสิ…เมื่อคืนฝนตก วันนี้ยังสดใสได้เลย จะจมอยู่กับความเสียดายทำไมกัน”

ลตางค์ยิ้มให้ท้องฟ้าอีกครั้ง ผลักความรู้สึกชวนหดหู่ใจออกไปก่อนจะก้มลงมองหนังสือที่พกมาพร้อมกันด้วย

“ไม่ได้ไปกับคุณปานแต่ก็มีเวลาว่างอ่านนิยายเล่มใหม่ของแววบุหลันนี่เนาะ เอาน่า เติมพลังใจเสียลตางค์ จะได้มีแรงกลับไปทำงานบ่ายนี้ เร็วเลย เดี๋ยวหมดเวลาพักเที่ยงแล้วจะเสียใจ” ลตางค์ทำเสียงปลุกใจตัวเอง ตามองหนังสือของนักเขียนคนโปรดเล่มใหม่ล่าสุดที่แม้จะอ่านจบตั้งแต่คืนแรกที่ได้มาครอบครอง แต่ยังพกติดตัว และคงอีกนานทีเดียวกว่าจะยอมให้ห่างมือ

“คุณแววบุหลัน…เป็นที่พักใจให้ตางค์หน่อยนะคะ ส่งพระเอกมาปลอบใจตางค์หน่อยก็ดีค่ะ” ลตางค์ยกหนังสือขึ้นมามองเสมอระดับสายตา พูดเสียงอ่อนราวกับที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่หนังสือ แต่เป็นใครสักคนที่เธอสนิทสนม แววตาที่มองหนังสืออ้อนเหมือนเด็กเล็กๆ

เสียงหัวเราะหึๆ แว่วติดหูทำให้ลตางค์ชะงัก ใบหน้าเรียวเล็กเหลียวไปมองที่มาแล้วก็ได้เห็นชายหนุ่มที่กำลังพยายามกลั้นหัวเราะอยู่ไม่ห่างนัก

คุณตาณ…