ทดลองอ่าน ทาสหญิงพลิกแผ่นดิน บทที่ 5 – บทที่ 6

ผ่านไปสองเดือนอย่างรวดเร็ว เฉิงตั๋วหาโอกาสทำศึกตัดสินกับทหารม้าของประมุขข่านหูตี๋ แต่เพื่อเป็นการรับมือกับเขา ชาวหูจึงระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ ไม่ยอมถูกหลอกง่ายๆ เช่นกัน เฉิงตั๋วจึงต้องวางกับดักอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ล่อลวงให้พวกเขาตกหลุมพราง เฉิงตั๋วนำกำลังคนและม้าห้าหมื่นนายมุ่งไปแนวหน้าได้สองวันแล้ว ส่วนตงฟางปักหลักป้องกันอยู่ที่ค่ายใหญ่ หลายวันมานี้รู้เพียงว่าสงครามดุเดือดยิ่ง สถานการณ์โดยละเอียดกลับไม่รู้ชัด

ผู้ช่วยในกระโจมหมอต้มยาเทียบหนึ่งเสร็จก็เทลงถ้วยกระเบื้องเนื้อหยาบ ตงฟางเห็นว่าหมิงจีไม่อยู่ จึงได้แต่หยุดงานที่ทำแล้วยกไปที่กระโจมใหญ่ของเฉิงตั๋วด้วยตัวเอง

ในตอนที่เดินมาถึงข้างกระโจม เขาหยุดฝีเท้าลงสงบลมหายใจ สัมผัสได้ว่าด้านในเงียบสนิทไร้สำเนียง ดังนั้นจึงเดินอ้อมไปด้านหน้า ม่านกระโจมเปิดอยู่ เขากวาดตามองรอบหนึ่งถึงได้พบว่าฉาฉาขดตัวอยู่บนเบาะที่มุมหนึ่ง ตงฟางกระแอมไอเบาๆ เพิ่มน้ำหนักฝีเท้าแล้วเดินเข้าไป ฉาฉารีบลุกขึ้นยืน ทันทีที่เห็นว่าเป็นตงฟางก็เดินมาข้างหน้า ก้มหน้าลงประสานมือ ตงฟางวางถ้วยยาลงบนโต๊ะ “ยาของเจ้า รีบดื่มตอนที่ยังร้อน”

ฉาฉายกขึ้นดื่มอึกเล็กๆ ตงฟางมองนาง ทั้งไม่จากไปและไม่พูดอะไร ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงโพล่งถามขึ้น “แม่นางเชื่อเรื่องชะตาชีวิตหรือไม่”

ฉาฉานิ่งอึ้ง ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ควรจะตอบสนองอย่างไร ตงฟางพูดต่อ “ปีนี้แม่นางมีเคราะห์ใหญ่ ยามที่วันสิ้นปีเก่าวันขึ้นปีใหม่มาบรรจบกัน หลีกเลี่ยงทิศตะวันตกเฉียงเหนือได้เป็นดีที่สุด” ฉาฉานิ่งงันไปครู่หนึ่ง ต่อมากลับยิ้มน้อยๆ

ตงฟางเห็นนางยิ้ม ในใจพลันเกิดความรู้สึกห่วงใย “หากเร็วกว่านี้ยังพอช่วยได้ แต่บัดนี้ชะตาชีวิตถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ขออภัยที่ข้าต้องพูดตามตรง แต่เกรงว่าเจ้าจะมีชีวิตไม่พ้นปีนี้แล้ว” เขาพูดกระชับสั้น “หากเจ้าเต็มใจ ข้าสามารถขอให้ท่านอ๋องทรงปล่อยให้เจ้าออกเดินทางไกลไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้ บางทีอาจจะสามารถหลีกเลี่ยงชะตาได้”

ฉาฉาหลุบตามองพื้น ส่ายหน้าช้าๆ

ทันใดนั้นเจ๋อเหรินก็วิ่งเข้ามา ทันทีที่ได้เห็นตงฟางก็พูดอย่างรีบร้อน “ท่านตงฟาง คอกม้าทางค่ายตะวันตกเกิดไฟไหม้ขอรับ” ตงฟางทะยานร่างออกไปทันที

ยามนี้ใกล้พลบค่ำ ก้อนเมฆซึ่งฉาบด้วยสีแดงเพลิงบนท้องฟ้าทิศตะวันตกกำลังลอยล่อง ชั่วพริบตาเดียวก็ถูกควันหนาจากพื้นดินพวยพุ่งมาบดบัง

ในตอนที่ตงฟางเร่งรีบมาถึง คอกม้าทั้งคอกก็กลายเป็นทะเลเพลิงไปหมดแล้ว โชคดีที่ม้าล้วนออกไปทำศึก เหลือไว้เพียงคอกว่างเปล่า ตงฟางเห็นว่าเปลวไฟนั้นลุกโหมใหญ่โตยิ่ง ดับไฟไม่ทันแล้ว จึงสั่งการอย่างเด็ดขาด “คนและม้าทุกกองอยู่เฝ้าประจำตำแหน่ง บอกให้พวกเขาไม่ต้องมาที่นี่หรือวิ่งหนีไปไหน”

เจ๋อเหรินมองเขาคราหนึ่ง ก่อนพยักหน้ารับคำสั่งแล้วจากไป ตงฟางหันกลับมาเอ่ยกับทหารที่กำลังดับไฟ “อย่าสาดน้ำไปข้างบน แต่ให้ยับยั้งไฟจากสองข้าง ดึงเศษไม้ที่อยู่ใกล้เปลวเพลิงออกมา”

ยามนั้นเดิมทีเสียงลมและไฟล้วนดังสนั่น ปะปนกับเสียงทหารที่เดินกลับไปกลับมาเอะอะโวยวาย ฟังไม่เข้าใจแม้แต่ประโยคเดียว แต่อย่างไรก็ตามเมื่อตงฟางพูด เขาไม่ได้ใช้เสียงดัง ทว่าทุกคนกลับได้ยินอย่างชัดเจน ทุกคนทำตามคำสั่งเขา ทิ้งคอกม้าที่ถูกเผาไหม้ไปหมดแล้ว หันไปดับไฟรอบด้าน ควบคุมการแผ่ลามของเปลวเพลิงแทน