ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 10

“นี่มันที่ไหนกัน” หลูซื่อเปล่งเสียงถามอย่างห้ามใจไม่อยู่ นางรู้สึกอยู่ไม่วายว่าแม้การประดับตกแต่งของเรือนหลังนี้จะเรียบร้อยหมดจด กลับแฝงความรู้สึกชวนให้วังเวงใจ

“ที่นี่จะเป็นที่ไหนได้เล่า หรือท่านยังไม่แจ่มแจ้งว่าตนเองจะมาทำอะไรที่สกุลจาง” บ่าวผู้นั้นรู้ดีว่าหลูซื่อจะเป็นฮูหยินใหญ่ของสกุลจางในวันหน้า ทว่าคำพูดคำจาก็ไม่ให้ความเคารพยำเกรงสักเท่าไหร่ นางสั่งให้บ่าวอีกสองคนไปปูเตียงโดยไม่มองหน้าหลูซื่อสักแวบ

หลูซื่อนิ่งคิดครู่เดียวก็ใจหายวาบ นางกล่าวอย่างตื่นตะลึง “นี่…นี่เป็นเรือนของจางฮูหยินท่านนั้นหรือ” หลูซื่อได้ยินจากหลี่เสี่ยวเหมยว่าอนุสองคนในเรือนมีส่วนพัวพันกับการสิ้นชีพของจางฮูหยินอย่างมาก ครั้นคิดถึงว่าขณะนี้ตนเองอยู่ในเรือนพำนักเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ของคนที่ถูกให้ร้ายจนถึงแก่ความตาย นางก็อดขนลุกเกรียวไปทั้งตัวไม่ได้

“ท่านกล่าวอย่างนี้ก็ไม่ผิด เพียงแต่จากนี้ไปที่นี่คือเรือนของท่าน ฮูหยินของสกุลจางคนใหม่” บ่าวคนนั้นพูดจบก็ไม่สนใจหลูซื่ออีก ปิดปากเงียบรอจนอีกสองคนปูเตียงในห้องเรียบร้อยแล้วออกมารายงาน นางค้อมตัวเล็กน้อยเป็นการคารวะพร้อมเอ่ย “ฮูหยิน เชิญท่านพักผ่อน อาหารสามมื้อจะมีคนนำมาส่งให้ตรงเวลาทุกวัน สามวันให้หลังก็จะเป็นฤกษ์มงคลแล้ว ถึงเวลานายท่านจึงจะต้อนรับท่านตามธรรมเนียม”

บ่าวพวกนั้นไม่รอดูท่าทีของหลูซื่อกับบุตรสาว พากันออกไปจากห้องและลั่นกุญแจจากทางด้านนอกเสียงดังกริ๊ก

จนเสียงฝีเท้าของพวกนางห่างไปไกล อี๋อวี้ผละจากอ้อมอกของมารดา กล่าวขึ้นทันที “ท่านแม่ ไปดูกันว่าหน้าต่างปิดหมดหรือไม่”

หลูซื่อได้ยินวาจานี้รีบเดินไปตรวจดูหน้าต่างหลายจุด น่าเสียดายที่พวกนางเสาะหาไปทั่วทั้งเรือนแล้ว ไม่พบหน้าต่างที่เปิดอยู่สักครึ่งบาน ประตูบานเดียวที่เชื่อมต่อไปยังชั้นสองก็ลงกลอนไว้อย่างแน่นหนา

“ท่านแม่” อี๋อวี้ถูกหลูซื่อจูงเข้าไปห้องนอนแล้วนั่งบนเตียงที่ปูผ้าไว้เรียบร้อย นางซุกหน้ากับอกมารดา ร้องเรียกอย่างคับข้องใจ

หลูซื่อถอนใจเฮือกหนึ่งเบาๆ ไม่พูดไม่จาเป็นนานจนอี๋อวี้รู้สึกเย็นวูบหนึ่งตรงหน้าผาก นางเงยหน้ามองเข้าไปในดวงตาฉาบด้วยม่านน้ำตาของมารดาแล้วแตกตื่นโดยพลัน “ท่านแม่ ท่านอย่าร้องไห้ พวกเราคิดให้ดีๆ อีกที จะอย่างไรก็ต้องหาทางออกได้นะเจ้าคะ”

หลูซื่อส่ายหน้าเบาๆ กล่าวเสียงเครือ “อวี้เอ๋อร์ แม่ไม่เอาไหนมากใช่หรือไม่ ถึงขั้นนี้แล้วยังต้องให้เจ้าปลอบใจ”

อี๋อวี้รีบสั่นศีรษะ นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ได้แต่กอดมารดาแน่นๆ เวลานี้นางเองก็หมดปัญญา ในเมื่อถูกพาตัวมาถึงที่นี่แล้ว ด้านนอกต้องมีคนเฝ้าดูอยู่แน่นอน ถึงหนีออกจากห้องนี้ได้คงยากจะหนีพ้นจวนหลังนี้ หนทางสุดท้ายของพวกนางถูกปิดตายไปแล้ว หลูซื่อจะร่ำไห้น้ำตารินด้วยความหวั่นวิตกก็เป็นเรื่องธรรมดา