ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 15

อี๋อวี้ด้านข้างรีบพยุงไว้พร้อมพูดปลอบ “ท่านแม่ ท่านอย่าเพิ่งกังวลใจไป ไม่แน่พี่ใหญ่อาจยังไม่กลับไปก็เป็นได้เจ้าค่ะ”

ตอนกล่าวคำนี้ ความหวั่นวิตกในอกนางหาได้ลดทอนลงสักกระผีก หากพวกหลูจื้อกลับไปยังหมู่บ้านเค่าซานเมื่อหนึ่งเดือนก่อนก็ไม่ได้การแล้ว ยังมิต้องเอ่ยถึงว่าพวกเขาจะร้อนใจสักปานใดเมื่อไม่พบพวกนางแม่ลูก ถ้าเกิดพบกับพรรคพวกของสกุลจาง นั่นต่างหากถึงเรียกว่าเป็นเรื่องร้ายโดยแท้

เณรน้อยรูปนั้นเห็นท่าทางของคนทั้งสองแล้วก็เดินโคลงศีรษะจากไปเงียบๆ

หลูซื่อให้อี๋อวี้พยุงไปนั่งที่ข้างต้นไม้ นางพักผ่อนครู่หนึ่งจนหายจากอาการวิงเวียนตาลาย ถึงจับมือบุตรสาว กล่าวอย่างร้อนรน “ที่นี่จะทำเช่นไรกันดี ถ้าจื้อเอ๋อร์กับจวิ้นเอ๋อร์…ไม่ได้! พวกเรารีบกลับเถอะ เก็บสัมภาระกลับไปที่หมู่บ้านเค่าซานกัน”

อี๋อวี้รู้เช่นกันว่าความเป็นไปได้ที่พวกหลูจื้อจะกลับบ้านนั้นมีอยู่เก้าส่วน นางนึกเสียใจทีหลังสุดจะกล่าวขึ้นมากะทันหัน ไฉนไม่คิดว่าหลูจื้ออาจจะไม่ได้รับสารเสนอชื่อ ไฉนไม่รีบมาหาพวกเขาที่ฉางอันเร็วกว่านี้

“ท่านแม่ อย่าเพิ่งใจร้อนสิเจ้าคะ พวกเราไม่มีรถม้าจะกลับไปอย่างไร รอถึงยามโหย่วแล้วกลับไปพร้อมกับพวกผู้มีพระคุณก่อนค่อยวางแผนกันอีกทีนะเจ้าคะ” มาตรว่าอี๋อวี้จะร้อนรุ่มใจเหลือแสน แต่มิได้เสียกระบวนเฉกเดียวกัน นางแจกแจงสถานการณ์ในเวลานี้ให้มารดาฟังสั้นๆ แล้วกล่าวคำปลุกปลอบอีกพักหนึ่ง จวบจนหลูซื่อเยือกเย็นลง และตัดสินใจรอตกเย็นกลับถึงตำบลหลงเฉวียน ค่อยขอยืมรถม้าของคุณชายฉางกลับสู่หมู่บ้านเค่าซาน

ระหว่างที่พวกนางนั่งปรึษาหาทางแก้ปัญหาอยู่ใต้ต้นไม้ อีกด้านหนึ่งมีบัณฑิตหน้าตาหมดจดสวมเสื้อคลุมเรียบง่ายผู้หนึ่งสาวเท้าเข้ามาทางประตูหน้าวัด ขณะกำลังเดินอ้อมผ่านต้นไม้เก่าแก่ที่พวกนางนั่งพิงอยู่ พลันได้ยินเสียงคนใต้ต้นไม้เอ่ยถึง ‘จื้อเอ๋อร์’ และ ‘จวิ้นเอ๋อร์’ ไม่หยุด จึงตวัดสายตามองพวกนางด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาละล้าละลังเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยุดยืนตรงเบื้องหน้าทั้งคู่ห่างออกไปห้าหกก้าว

“ฮูหยิน…ฮูหยินขอรับ” บัณฑิตผู้นั้นเรียกขานหลูซื่ออย่างสุภาพ พอนางเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง ถึงกล่าวต่อ “เมื่อครู่ได้ยินพวกท่านพูดคุยกันโดยไม่ตั้งใจ ไม่ทราบจื้อเอ๋อร์กับจวิ้นเอ๋อร์ที่ท่านเอ่ยถึงจะเป็นสองพี่น้องสกุลหลูที่น้องชายติดตามพี่ชายมาเข้าร่วมการสอบหรือไม่ขอรับ”

หลูซื่อฟังสำเนียงของคนผู้นี้ออก เมื่อได้ยินถ้อยคำของเขา นางรีบลุกขึ้นยืนตัวตรง กล่าวเสียงรัวเร็ว “ใช่ๆ พวกเขาเป็นบุตรชายของข้า สหายน้อยท่านนี้ ท่านรู้จักบุตรชายข้าหรือ”

บัณฑิตผู้นั้นเผยสีหน้าแจ่มแจ้งในบัดดล เขายิ้มบางๆ “ขอรับ ข้าน้อยมีนามว่าจี้อีเหยียน เป็นเซียงก้งที่มาจากอำเภอชิงหยางเหมือนกัน ตอนเดือนสองเช่ารถม้าร่วมเดินทางมาพร้อมกับสองพี่น้องสกุลหลู เหตุใดพวกท่านมาหาพวกเขาที่นี่เล่า ขณะนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”

ว่าไปแล้วช่างประจวบเหมาะนัก บัณฑิตที่กล่าววาจาอยู่ผู้นี้คือจี้เต๋อที่มาขออาศัยอยู่ในวัดหงฝูกับหลูจื้อในตอนนั้นนั่นเอง

ความหวังริบหรี่ที่เพิ่งจุดประกายขึ้นของหลูซื่อดับมอดไปอีกครา นางพยักหน้าพลางพูดด้วยหน้าตาไม่สู้ดี “ข้ารู้แล้ว เมื่อครู่นี้ซือฟู่น้อยท่านหนึ่งบอกว่าพวกเขากลับบ้านไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว”

จี้เต๋อทำหน้างุนงงกล่าวขึ้น “ถ้อยคำนี้ของฮูหยินมีความหมายใดกัน พวกเขายังมิได้กลับบ้าน ข้าเพิ่งไปหาพวกเขามาเองขอรับ”

สองแม่ลูกล้วนมีสีหน้าดีขึ้น หลูซื่อสืบเท้าขึ้นหน้าสองก้าว ถามอย่างลุกลน “อะไรนะ พวกเขายังมิได้กลับบ้านหรือ”

จี๋เต๋อเห็นใบหน้านางฉายแววตื่นเต้น ก็รู้อยู่ในใจว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกัน เขาเอ่ยปลอบด้วยวาจานุ่มนวล “ฮูหยินไม่ต้องเป็นกังวล ขณะนี้พวกเขาพำนักอยู่ในสำนักศึกษาหลวง ข้าเพิ่งกลับมาจากที่นั่น ท่านยังคงไม่รู้เป็นแน่ว่าสหายหลูเป็นที่ชื่นชมของใต้เท้าท่านหนึ่ง จนเขียนสารแนะนำเขาเข้าศึกษาในสำนักซื่อเหมินเสวีย และย้ายไปที่เรือนพักศิษย์เมื่อเดือนก่อนแล้ว…”

เขาเล่าถึงความเป็นไปของหลูจื้อให้หลูซื่อฟังคร่าวๆ รอบหนึ่ง ยังเสนอตัวพาพวกนางไปตามหาคนที่สำนักศึกษาหลวง หลูซื่อย่อมขอบอกขอบใจเขาด้วยความตื้นตันเป็นธรรมดา

อี๋อวี้แลเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างที่ทอแววปลื้มปีติอย่างยากจะเก็บงำไว้ได้ของมารดา ลอบรำพึงรำพันอย่างสะท้อนใจว่า เคราะห์ดีที่ได้พบกับคนผู้นี้ หาไม่แล้วเกือบต้องคลาดกันไปอย่างหวุดหวิดเพราะความเข้าใจผิดโดยไม่ตั้งใจ