ทดลองอ่าน นางสาวอันดับสอง บทที่ 1

เมื่ออ่านแล้วปลายฟ้าก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข หากไม่มีกฤษราและครอบครัวอยู่เธอจะเป็นยังไง ตั้งแต่จำความได้ ถ้าจะพูดถึงเรื่องความสุขเธอก็นึกได้แต่ตอนที่อยู่บ้านของไพรินที่ต่างจังหวัดเท่านั้น

อย่างน้อยเธอก็ยังมีครอบครัวนี้เป็นครอบครัว ไม่เป็นไรเลย

PlaiPlai : ขอบคุณมากค่ะ

ปลายฟ้าพิมพ์ตอบไปก่อนจะเตรียมแต่งตัวออกไปเรียนหนังสือ วันนี้เธอบอกกับกฤษราเอาไว้ว่าต้องไปทานข้าวกับที่บ้าน เพราะฉะนั้นเธอเลยออกไปทานข้าวเย็นที่บ้านของเพื่อนไม่ได้ หากไปทุกคนก็จะรู้ว่าเธอถูกทิ้ง เธอไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอน่าสงสาร การเป็นคนน่าอิจฉาก็ย่อมดีกว่าเป็นคนน่าสงสารไม่ใช่หรือไง

หญิงสาวขับรถหรูที่บิดามารดาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้วมาที่มหาวิทยาลัยท่ามกลางสายตาอิจฉาตาร้อนของคนอื่น ปลายฟ้ารู้สึกดีอย่างประหลาด เธอชอบเวลามีคนมองมาที่เธอด้วยสายตาอิจฉา สายตาแบบเดียวกับที่กฤษรามอง

“แกดูคนนั้นดิ สวยเนอะ เป็นลูกคุณหนูด้วยนะ สงสัยจะได้เป็นดาวมหาวิทยาลัยปีนี้แน่เลย” เสียงซุบซิบนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็พอที่จะทำให้คนฟังได้ยิน ปลายฟ้าทำหน้านิ่งแล้วเลือกที่จะนั่งลงบนโต๊ะคนเดียว แต่ไม่นานนักก็มีคนเข้ามาทำลายความสงบ

“ปลายมาด้วยเหรอ นึกว่าไม่มา เห็นบอกว่ามีธุระไม่ใช่เหรอ” เพื่อนผู้หญิงสาขาเดียวกับเธอพูดขึ้นพร้อมหย่อนกายลงนั่งตรงข้าม ปลายฟ้าส่งยิ้มให้ก่อนจะตอบ

“พอดีนัดคริสซี่เอาไว้แต่โดนเทน่ะ”

“คริสซี่? อ่อ ผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสั้นๆ ที่ชอบอยู่กับปลายน่ะนะ”

“คริสซี่เป็นเพื่อนสนิทปลายน่ะ” ปลายฟ้าว่า

“แปลกดีนะ เหมือนคนละไลฟ์สไตล์เลยทำไมสนิทกันได้ ปลายออกจะเรียบร้อย” ในสายตาของคนอื่นกฤษราเหมือนพวกที่บ้าแบรนด์เนม แต่งตัวจัด สายตาก็ดูไม่เป็นมิตรกับใคร ถึงจะหน้าตาดีแต่ก็ดูหยิ่งจนไม่มีใครกล้าเข้าไปคุยด้วย ต่างจากปลายฟ้าที่ดูยังไงก็เป็นมิตรน่าคบหากว่า

“อะไรกัน ปลายไม่ได้เรียบร้อยขนาดนั้นสักหน่อย”

“งั้นถามหน่อย ปลายเคยเที่ยวกลางคืนไหม เคยกินเหล้าไหม เคยพูดคำหยาบกับเพื่อนไหม”

ปลายฟ้าส่ายหน้า

“นั่นแหละเรียบร้อย เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” ยังไงคนสวยที่เรียบร้อยและดูถ่อมตัวก็ดีกว่าคนสวยที่มองคนไม่ต่ำกว่าระดับสายตาอยู่แล้ว

ปลายฟ้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงได้แต่เปลี่ยนเรื่องคุย ระหว่างรอเวลาเรียนเธอก็เอาสมุดที่จดย่อของคาบเรียนก่อนหน้านี้ให้เพื่อน จากนั้นไม่นานก็มีเพื่อนคนอื่นมานั่งลอกสมุดของเธอเต็มไปหมด จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหยุดที่โต๊ะของเธอ

ผู้ชายคนนี้สวมชุดทีมบาสของมหาวิทยาลัย ที่หลังสะพายกระเป๋าเป้สีดำกับนาฬิการาคาแพงที่ข้อมือ ใบหน้าหล่อเหลาหมดจดเหมือนคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี แม้จะมีเหงื่ออยู่เต็มตัวก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายดูหมองลงไปเลย

“เอ่อ…” ปลายฟ้ากำลังคิดคำถาม

“เธอชื่อปลายฟ้า วงศ์มณีสกุลหรือเปล่า” เขาถามเสียงเรียบ

ปลายฟ้าพยักหน้า ขณะที่เพื่อนคนอื่นก็กำลังอึ้งเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่หนุ่มหล่อวัวตายควายล้มคนดังลูกชายของอธิการบดีหรือไงนะ

“ฉันเจอนี่แล้วเอาไปให้ฝ่ายธุรการ แต่เขาบอกว่าให้เอามาคืนเธอเองจะดีกว่า พอถามคนแถวนี้แล้วเขาก็บอกว่าเธอนั่งอยู่นี่ ฉันเลยเอามาคืน” เสียงแบบโมโนโทนของเขาทำให้คนฟังเดาอารมณ์ไม่ถูก ช่างห้วนแล้วก็ดิบจนไม่รู้ว่าจะแสดงปฏิกิริยาอย่างไรดี

“แล้วก็ระวังตัวด้วยนะ อาจจะมีคนคิดไม่ดีกับเธอ”

(ติดตามตอนต่อไปวันที่ 23 ต.ค. 62)