ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! บทที่ 10-11

เมื่อครู่พอได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าคุยกับเฉียนซื่อแล้ว นางถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าปีหน้าก็เป็นการสอบถงซื่อแล้ว การสอบถงซื่อครั้งนี้หลี่เหวยหยวนจะสอบได้ซิ่วไฉ อีกสามปีให้หลังก็สอบเซียงซื่อ จากนั้นก็ฮุ่ยซื่อ เขาสามารถผ่านไปได้อย่างราบรื่นตลอดเส้นทาง จนมาถึงตำแหน่งเสนาบดี ถูกผู้คนเรียกขานด้วยความเคารพว่าท่านเสนาบดีหยวน นับจากนี้ปิดฟ้าได้ด้วยมือข้างเดียว

ถึงยามนั้นแล้วทั้งจวนสกุลหลี่จะไม่กลายเป็นอาหารจานหนึ่งของเขาหรอกหรือ เขาอยากจัดการคนในจวนสกุลหลี่นี้อย่างไรก็จัดการได้อย่างนั้น

หลี่หลิงหว่านกลัดกลุ้ม นางหน้านิ่วคิ้วขมวด ปลายนิ้วขยับเกี่ยวถุงหอมที่คล้องอยู่บริเวณสายรัดเอวโดยไม่รู้ตัว ในใจกำลังคิดว่ามีหนทางใดบ้างหรือไม่ที่จะทำให้หลี่เหวยหยวนสอบถงซื่อไม่ผ่านในปีหน้า หากว่าเขาสอบไม่ผ่าน เป็นไปตามทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าก็จะไม่เป็นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว สุดท้ายนางก็จะไม่ถูกเขาฆ่าตาย

เป็นเพราะในใจหลี่หลิงหว่านกำลังกลัดกลุ้ม มื้ออาหารที่ล้อมวงกินร่วมกันนี้นางจึงไม่ได้กินอย่างมีความสุข

ช่วงเวลาต่อมาก็เป็นการเฝ้าคืนข้ามปี

ยามนี้แม้จะเป็นปลายฤดูหนาวแล้ว ทว่ากลางวันยังคงสั้นกว่ากลางคืน อากาศในตอนกลางคืนก็ยังคงเหน็บหนาว แม้ภายในห้องโถงใหญ่จะวางกระถางไฟทองคำเอาไว้ถึงสามกระถาง ข้างในมีถ่านที่ไฟกำลังลุกโชน แต่การฝืนนั่งอยู่ที่นี่จนถึงฟ้าสางก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในตอนหลังจึงมีคนเสนอให้เล่นกู่ไผ ขึ้นมา

ลูกสะใภ้สามคนเล่นกู่ไผเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่า ทว่าใครจะกล้าเอาชนะผู้อาวุโสเล่า สุดท้ายจะไม่เป็นการส่งเงินให้แม่สามีเพื่อประจบเอาใจนางหรอกหรือ

เห็นได้ชัดว่าสวีซื่อกับเฉียนซื่อชำนาญในการเล่นกู่ไผนี้ไม่น้อย แม้จะเอาชนะไม่ได้มาก แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้เสียเงินมากมาย ตรงข้ามกับโจวซื่อที่ดูไม่ถนัดในการเล่นกู่ไผนี้แม้แต่น้อย ท้ายที่สุดแล้วก็เหลือเพียงนางที่แพ้ราบคาบอยู่คนเดียว

นอกจากโจวซื่อจะแพ้เสียเงินแล้ว เฉียนซื่อที่อยู่ด้านข้างยังเอ่ยยุแยงอีก “ปีนี้หมู่บ้านกับร้านค้าของน้องสะใภ้สามเองก็เก็บผลผลิตมาได้มากกระมัง เงินที่เข้ามาคงมีไม่น้อย เย็นวันนี้ต่อให้เจ้าจะแพ้มากหน่อย แต่ก็เทียบได้กับขนเส้นเดียวของวัวเก้าตัว เท่านั้นเอง น้องสะใภ้สามคงไม่เห็นของพวกนี้อยู่ในสายตาใช่หรือไม่”

คำพูดทั้งในและนอกล้วนแต่แฝงไปด้วยการจิกกัด โจวซื่อได้ยินแล้วก็ทำได้เพียงยิ้มรับอย่างใจเย็น ไม่ได้พูดอะไร

แต่หากพูดกันขึ้นมาจริงๆ ในสะใภ้ทั้งสามคนนี้ เดิมทีคุณสมบัติของโจวซื่อนั้นดีที่สุด ตอนที่นางแต่งเข้ามาในสกุลหลี่นั้น สกุลเดิมของนางกำลังรุ่งโรจน์ มีสินเจ้าสาวดีๆ ติดตัวมาให้นางมากมายทั้งหมู่บ้านและร้านค้า บรรดาพี่น้องทั้งสามของสกุลหลี่ก็มีเพียงหลี่ซิวป๋อที่สอบติดจิ้นซื่อ มีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดี แม้ยามนี้เขาจะทำงานอยู่ต่างเมือง แต่ตำแหน่งของโจวซื่อในจวนสกุลหลี่แห่งนี้ก็ไม่ควรจะตกต่ำ ทว่าภายหลังสกุลเดิมเกิดตกอับ ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็เป็นคนประเภทเหยียบย่ำผู้ที่ต่ำกว่าอยู่แล้ว ถึงได้ก่อให้เกิดสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับโจวซื่อเช่นนี้

ในใจหลี่หลิงหว่านรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง ทั้งที่เฉียนซื่อเป็นคนได้ผลประโยชน์ไปแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังทำตัวเป็นคนใจแคบเช่นนี้อีก นางจึงแอบเดินไปอยู่ข้างหลังโจวซื่อเพื่อดูมารดาเล่น

กู่ไผเทียบได้กับโดมิโนในยุคปัจจุบัน หลี่หลิงหว่านพอจะเข้าใจอยู่ไม่น้อย มองดูสักพักนางก็พอจะเข้าใจวิธีการเล่นแล้ว

ดังนั้นยามที่โจวซื่อเลือกไพ่ผิดนางก็จะคอยแอบดึงชายอาภรณ์ของอีกฝ่าย ให้โจวซื่อเก็บไพ่ใบนั้นกลับไป แล้วให้เลือกอีกใบลงมาแทน

ทว่าเฉียนซื่อเป็นคนที่มีสายตาแหลมคม พอมองเห็นการกระทำของหลี่หลิงหว่านแล้วก็ยิ้มพลางเอ่ยเสียดสี “นับได้ว่าแม่ลูกใจเดียวกันโดยแท้ หว่านเจี่ยเอ๋อร์เห็นน้องสะใภ้สามเสียเงินเพียงเล็กน้อยก็หงุดหงิดแล้วหรือ ถึงได้ไปแอบสอนน้องสะใภ้สามเล่นกู่ไผอยู่ด้านหลังนั่น”

ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินแล้วก็ไม่ชอบใจยิ่งนัก นางไม่ชอบให้หลี่หลิงหว่านสนิทสนมกับโจวซื่อ

ในใจโจวซื่อเองก็กระวนกระวาย ใบหน้าจึงรีบผุดรอยยิ้มขึ้นมาก่อนเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าและเฉียนซื่อ “มีเรื่องเช่นนั้นเสียที่ใดเล่า เมื่อครู่หว่านเจี่ยเอ๋อร์เพียงแค่บังเอิญเอาศอกมาโดนข้าเท่านั้น นางเป็นเด็กตัวเล็กๆ จะเข้าใจวิธีการเล่นกู่ไผได้อย่างไร”