ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! เล่ม 3 บทที่ 5-6

ต่อให้หลี่เหวยหยวนฉลาดรู้ทันเพียงใด แต่ยามที่ได้เห็นนางร้องไห้จนเป็นเช่นนี้ ทั้งยังส่งเสียงเรียกอย่างอ่อนหวานอยู่ริมหูเขาว่าพี่ชาย เอ่ยว่านางกลัว นางไม่อยากตาย เขาไหนเลยจะยังมีใจสงสัยถึงสิ่งอื่นที่ซ่อนอยู่ในนั้นอีก ถึงจะรู้ว่าใบหน้าที่กำลังร้องไห้ของนางนี้ยังมีเป้าหมายอื่นแฝงอยู่ กระนั้นเขาก็ยินยอมที่จะกระโดดลงไปในหลุมพรางที่นางสร้างมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

หลี่เหวยหยวนกระชับสองแขนที่กอดร่างหลี่หลิงหว่านแนบอกให้แนบแน่นยิ่งขึ้น ก่อนที่เขาจะก้มหน้ามองนางอย่างสงสารแล้วเอ่ยเสียงเบา “เด็กโง่ ชีวิตของเจ้าสำคัญกว่าชีวิตของข้าเสียด้วยซ้ำ พี่ชายจะตัดลิ้นเจ้าได้อย่างไร แล้วจะสังหารเจ้าเพื่อคนนอกได้อย่างไร พี่ชายมีแต่จะปกป้องเจ้า ทั้งจะปกป้องเจ้าให้ดีไปตลอดชีวิต ไม่มีวันยอมให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้า ต่อแต่นี้เจ้าไม่ต้องหวาดกลัวพี่ชายอีกต่อไปแล้ว ดีหรือไม่ หืม?”

เรียกได้ว่าเป็นน้ำเสียงที่ใช้ปลอบโยนเด็กน้อยโดยเฉพาะ

หลี่หลิงหว่านเองก็แสดงท่าทีเฉกเช่นเด็กน้อยออกมา นางซบอยู่บนอกเขาและส่งเสียงสะอื้น

หลี่หลิงหว่านรู้ว่าหลี่เหวยหยวนมักจะตกหลุมพราง ‘แผนแสดงความอ่อนแอ’ เช่นนี้ของนางเสมอ ส่วนเรื่องของตู้ซื่อนั้น เมื่อนางคิดดูแล้วก็ไม่เห็นหนทางใดที่จะโกหกหลี่เหวยหยวนให้ผ่านไปได้สำเร็จจริงๆ ดังนั้นมิสู้ร้องไห้ออกมาก่อนหนหนึ่ง ทำให้ในใจหลี่เหวยหยวนรู้สึกโอนอ่อนเสียก่อน จากนั้นก็ค่อยเอ่ยเรื่องคืนนั้นกับเขา

มิหนำซ้ำวิธีการที่หลี่หลิงหว่านเลือกใช้ยังเป็นการโจมตีก่อน ไม่รอให้หลี่เหวยหยวนเอ่ยปากถาม ตัวนางก็สะอึกสะอื้นเอ่ยขึ้นมาด้วยตนเองก่อน “คืนนั้นหลังข้ากลับมาจากเรือนของพี่ชาย จู่ๆ ก็ได้กลิ่นดอกไม้หอมพัดโชยมา ข้าจึงอยากไปดูสักหน่อยว่าเป็นดอกไม้อะไรกันแน่ แต่ข้ากลับหลงทางในความมืด ไม่รู้ว่าเดินไปจนถึงเรือนแห่งนั้นได้อย่างไร ที่ผ่านมาข้าไม่เคยเห็นเรือนนี้อยู่ในสวนดอกไม้มาก่อน รู้สึกประหลาดใจจึงเดินเข้าไปดู นึกไม่ถึงว่าในนั้นจะมีคนอยู่ พอสตรีผู้นั้นเห็นข้าเข้าไปก็ไม่รู้ว่านางเป็นอะไร พุ่งเข้ามาใช้สองมือบีบคอข้าทันที ยังดีที่พี่ชายมาช่วยข้าเอาไว้ได้ทันเวลา มิเช่นนั้นข้าคงตายไปนานแล้ว” ทั้งยังสะอื้นฮักอีกสองครั้ง จากนั้นนางก็เงยหน้าถามหลี่เหวยหยวน “พี่ชาย คืนนั้นพี่ไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร พี่ไปตั้งแต่เมื่อใด แล้วก็…สตรีผู้นั้นเป็นใครกัน พี่รู้หรือไม่เจ้าคะ”

หลี่เหวยหยวนได้ยินแล้วก็อดยิ้มต่อว่านางขึ้นมาในใจไม่ได้ เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์

ยามที่หลี่หลิงหว่านเพิ่งฟื้นขึ้นมานั้นเขามองออกว่าความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ล้วนเป็นของจริง ไม่ได้เสแสร้งแม้แต่น้อย กระทั่งนางซุกตัวอยู่ที่มุมเตียงครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ นางจะต้องคิดตกในบางเรื่องแล้วอย่างแน่นอน ด้วยเกรงว่าเขาจะถามถึงเรื่องในคืนนั้นขึ้นมา และกังวลว่าเขาจะได้ยินบทสนทนาระหว่างนางกับตู้ซื่อ ประโยคเหล่านั้นนางย่อมหาคำแก้ตัวไม่ได้แน่ ยามนี้นางจึงซ้อนแผนเสียเลย แสร้งแสดงท่าทีอ่อนแอออกมาแล้วร้องไห้กับเขา

อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ฉลาดอยู่อย่างหนึ่ง ในประโยคที่นางเอ่ยออกมานี้มีความจริงหกส่วนซ่อนอยู่ในคำโป้ปดสี่ส่วน หากเป็นคนทั่วไปเกรงว่าจะถูกนางหลอกลวงจนผ่านไปได้จริงๆ อีกทั้งประโยคที่นางพูดมาเหล่านี้ไม่เพียงแค่หยั่งเชิงเขาเท่านั้น นางยังเอ่ยเรื่องที่ในใจตนเองรู้สึกวิตกกังวลที่สุดออกมาด้วย จึงเริ่มซักถามเขาขึ้นมาเช่นนี้

ชั่วขณะนั้นในใจหลี่เหวยหยวนก็รู้สึกทั้งรักทั้งโกรธนางจริงๆ แทบอยากจะตลบพลิกร่างนางแล้วเงื้อมือขึ้นตีก้นนางสักสองฝ่ามือ ไม่นึกเลยว่านางจะไม่เชื่อมั่นในตัวเขาขนาดนี้ หากนางกล้าเอ่ยเรื่องทุกอย่างที่รู้มาให้เขาฟัง เช่นนั้นไม่ว่าต่อนางหรือต่อเขาก็ล้วนเป็นเรื่องที่มีประโยชน์ยิ่ง แต่นางกลับไม่ยอมพูด ทั้งยังซุกซ่อนเอาไว้เช่นนี้ด้วยกลัวว่าเขาจะรับรู้ความจริง

ในใจหลี่เหวยหยวนก็รู้ว่ายามนี้หลี่หลิงหว่านยังไม่เชื่อถือเขา หากเขาเอ่ยไล่ต้อนซักถามหรือเปิดเผยว่าตนเองรู้เรื่องเหล่านี้แล้ว เกรงว่าชั่วขณะต่อมาหลี่หลิงหว่านจะต้องเป็นเช่นกระต่ายที่ตระหนก หมุนตัววิ่งหนีไปทันทีและไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็แสร้งเป็นคนฉลาดที่เลอะเลือนไปก่อนชั่วคราวแล้วกัน

หลี่เหวยหยวนเอ่ยด้วยสีหน้าที่จริงใจ “คืนนั้นเสี่ยวซานมาหาข้า บอกว่าเจ้ามีคำพูดบางอย่างลืมบอกข้า จึงจะกลับมาหาข้าแล้วให้นางกลับไปก่อน แต่เสี่ยวซานรู้สึกไม่วางใจ กังวลว่าตอนกลางคืนเจ้าจะเดินทางไม่สะดวก ดังนั้นจึงเดินถือโคมมาตามหาเจ้าที่เรือนของข้า ภายหลังนางถามขึ้นมาแล้วถึงรู้ว่าเจ้าไม่ได้มาหาข้า ข้ากับเสี่ยวซานและจิ่นเหยียนจึงพากันร้อนใจ รีบร้อนออกตามหาเจ้าไปทั่ว ยามนั้นข้าบังเอิญตามหาเจ้าไปจนถึงด้านข้างเรือนแห่งนั้นพอดี พอได้ยินเสียงกรีดร้องของเจ้าดังออกมา ข้าจึงผลักประตู แต่ประตูถูกลงกลอนไว้จากข้างในทำให้ผลักไม่ออก ข้าร้อนใจจึงปีนกำแพงเข้าไป พอเข้าไปก็เห็นสตรีผู้นั้นกำลังใช้สองมือบีบคอเจ้า ข้าจึงรีบเข้าไปช่วยเจ้า ส่วนเรื่องราวหลังจากนั้นเจ้าเองก็ล้วนรับรู้แล้ว”