ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 4

หลังอาหารเย็น สี่สหายต่างวัยนั่งกินไอศกรีมกันคนละแท่งที่ระเบียงหน้าบ้าน และเป็นสี่คนแน่นอน เพราะหมายรวมฝรั่งร่างใหญ่คนนั้นด้วย

พุดยังอดขำไม่ได้ ตอนเขาเดินต่อแถวตามเด็กๆ เข้ามาในครัว

‘ขอด้วยคนนะครับ’

‘จะกินหรือคะ’ พุดถาม แต่ยอมยื่นไอศกรีมแท่งให้ จากนั้น ‘อังเคิล’ ก็เดินนำขบวนเด็กน้อยไปนั่งเรียงเป็นแถวยาวอย่างที่เห็น

แม่บ้านหันมาพูดกับหญิงสาวอย่างอารมณ์ดีว่า “เจ้านายคุณเอิง…เข้ากับเด็กได้ดีจริงๆ นะคะ”

“อย่างที่ฉันบอกแหละจ้ะว่าผีเข้า”

“โธ่ คุณเอิง”

“อย่าหลงภาพตรงหน้าเลยพุด” ดูเหมือนประโยคนั้นต้องการบอกกับทั้งแม่บ้านและตัวเอง “เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำงาน เขาก็กลับร่างเดิมแล้ว อ๊ะ จริงด้วย”

อุทานเมื่อนึกขึ้นได้ “พรุ่งนี้ต้องทำงานนี่นา ทำไมตาบอสยังไม่กลับอีกล่ะ ต้องให้ไล่หรือยังไงนะ”

ตี๋ใหญ่ที่กินไอศกรีมแท่งหมดก่อนหันไปมองน้องอีกสองคน ตัวป้อมเลียริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ทั้งสองรู้ทัน จึงรีบกระโดดข้ามไปนั่งอีกฝั่ง ใช้ชายหนุ่มเป็นที่กำบังไว้เสียก่อน

“โหย แบ่งกันซี่”

“ไม่เอาอะ พุดให้คนละแท่ง ตัวเองกินหมด จะมาเอาของคนอื่นได้ไง”

คนตัวใหญ่กลัวเจ้าพวกตัวเล็กทะเลาะกัน เลยยื่นไอศกรีมที่เหลืออีกครึ่งให้พี่คนโตไป

เด็กน้อยที่เริ่มตีหน้าเบ้ยักไหล่ใส่น้องชาย แล้วกลับมายิ้มได้อีกรอบ “ขอบคุณฮะ”

ชายหนุ่มยิ้มรับ ขยี้หัวเด็กๆ ด้วยความเอ็นดู

“ลุงทอมๆ” เด็กหญิงสะกิดไหล่ เรียกให้เขาหันมาหาตน “เวลาโกวเอิงอยู่ที่ทำงาน โกวเอิงเคยดุลุงทอมมั้ยคะ”

“ดุเหรอ” โทมัส แบรนดอนนึกภาพหญิงสาวตีหน้าบูดทุกครั้งเวลาโดนเขาต่อว่าเรื่องงาน แล้วอดยิ้มไปกับคำถามนั้นไม่ได้ “ไม่นะ”

“แสดงว่าลุงทอมเป็นเด็กดี โกวเอิงเลยไม่ดุ” ตี๋เล็กออกความเห็น

เด็กหญิงแก้มใสหันมาพูดต่อ “โกวเอิงรักเด็กดีค่ะ”

“รักหมาด้วย” ตี๋ใหญ่เสริม

ตี๋เล็กกลัวน้อยหน้าจึงพูดขึ้นบ้าง “พุดบอกว่าโกวเอิงชอบฝรั่ง”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ความรู้ใหม่จากเด็กช่างเม้าท์น่าสนใจเป็นพิเศษ

คนตัวโตที่นั่งเงียบฟังไม่ได้ถามอะไรให้ดูน่าสงสัย แต่ภายใต้แสงสว่างจากตะเกียงไฟฟ้า ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมีร่องรอยยินดีมากกว่าปกติ

“ฝรั่งหลังบ้านเหรอพี่ใหญ่” เด็กหญิงถามขึ้น

“บ้าจิ ฝาหรั่งผมทองๆ แบบอังเคิลทอมต่างหาก” คนพี่ลอยหน้าลอยตา อวดภูมิอย่างรู้ดีกว่าใคร

“ง้าน…โกวเอิงก็ต้องชอบลุงทอมจิคะ” เด็กหญิงถามเสียงใส แต่เขาไม่ทันได้พูดอะไร เพราะคนที่โดนอ้างถึงก้าวเข้ามาเสียก่อน

“สุมหัวคุยอะไรกันอยู่จ๊ะเด็กๆ”

“สุมหัวคืออะไร” ชายหนุ่มหันมาถามอย่างไม่เข้าใจ

สาวน้อยวัยกระเตาะชิงตอบ เพื่อทำคะแนนกับเขาว่า “สุมหัว…ก็นินทาไงคะลุงทอม”

ตี๋เล็กกับตี๋ใหญ่ต่อประโยคด้วยสโลแกนจากรายการทีวีที่เคยได้ยินขึ้นพร้อมกัน “ก๊อสซิป ก๊อสซิป”

“Gossip. นินทา? ทำไมผมต้องนินทาคุณด้วย” เขาถามอาสาวแทนหลานตัวจ้อย

เล่นฉันอีกแล้วมั้ยล่ะเจ้าพวกนี้

“ช่ายฮับ ทำไมลุงทอมต้องนินทาโกวเอิงด้วย” ตี๋เล็กสนับสนุน

“ไปกันใหญ่แล้ว สุมหัวเขาหมายถึงรวมกลุ่มจ้ะ ไม่ใช่นินทา แล้วฉันก็หมายถึงเด็กๆ ไม่ได้รวมบอสด้วยสักหน่อย” อธิบายให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ฟัง แต่เจ้าตัวแสบกลับรีบแก้ตัว นิสัยเหมือนใครบางคนไม่มีผิด

“พวกเราไม่ได้นินทานะฮะโกว พวกเราแค่บอกว่าโกวเอิงน่ะชอบ…ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวโกวเขิน”

“เขินอะไร”

เด็กชายสองคนยิ้มกรุ้มกริ่ม หัวเราะใส่กัน เป็นหลานคนโปรดเสียเองที่บอกเสียงใสว่า