ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 5

คนมาทำงาน แค่เข้าใจเนื้องานตรงกัน จะเสียเวลาทำความรู้จักนิสัยใจคอกันไปทำไม

เขาเคยคิดอย่างนั้น

แต่ทุกความเคยชินก็เปลี่ยนไป เมื่อเจอผู้หญิงตรงหน้า

วันแรก เขาอาจจะให้เธออยู่เย็นเพราะงานที่ผิดพลาด

แต่วันที่แปด เก้า สิบ หรือเมื่อวานนี้ โทมัส แบรนดอนต้องยอมรับว่ามีความรู้สึก…อื่นแฝงปนอยู่ด้วย

“Well…it looks น่ากิน anyway”

เขาเอ่ยปากชม lunchbox ต่างสัญชาติ

เห็นได้ชัดว่าย่าหลานคงชอบทำอาหารทั้งคู่ เพราะเส้นหมี่ผัดซีอิ๊วสีเข้มคลุกเคล้ากับหมูชิ้นคำโตและไข่ที่ถูกขยี้จนเข้าเนื้อดูน่ากิน แกงจืดตำลึงที่เขามองเป็นซุปใสใส่ผักกับหมูสับโรยหอมเจียวก็ดูทำง่ายๆ แต่น่าจะช่วยให้คล่องคอและลดความมันจากอาหารจานหลักได้เป็นอย่างดี รวมทั้ง bun ทรงกลมสีขาวที่เขาจำชื่อเรียกไม่ได้ แต่โดยรวมแล้วดูเป็นอาหารโฮมเมดที่น่าอร่อย

“ถ้าบอสไม่รังเกียจ จะกินด้วยกันก็ได้นะคะ”

สอางค์เอ่ยปากถามไปตามมารยาท กะว่าชายหนุ่มคงปฏิเสธ

แต่ที่ไหนได้ โทมัส แบรนดอนกลับพูดขอบคุณ แล้วหันไปดึงเก้าอี้ตัวข้างๆ มานั่งเสียอย่างนั้น

คนชวนจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มแห้ง แล้วเดินไปหยิบช้อนส้อมกับจานมาให้เขา

จากวันนั้นดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบอสจะเปลี่ยนไป…นิดหน่อย

ว่ายังไงดี คล้ายๆ ขยับมาเป็น…เพื่อนกินข้าว ที่มีความหมายตรงตัวว่า เพื่อน-กิน-ข้าว ไม่มากไม่น้อยหรือเกินคำจำกัดความที่ตั้งไว้

และแน่นอนว่ายังไม่มีใครรู้เรื่องนี้

เพื่อนในแผนกรวมทั้งนายเฉื่อยยังเข้าใจว่าเธอต้องอยู่ปรับแก้ข้อมูลจากแฟ้มงานเก่าเป็นไฟล์ดิจิตอล เลยไม่มีใครซักไซ้ไล่เลียงว่าทำไมช่วงนี้ถึงไม่ลงไปกินข้าวด้วยกัน ตัวเธอเองก็ยังอยากให้พวกเขาคิดแบบนั้น เพราะไม่พร้อมตกเป็นเป้านินทาของใคร รวมทั้งไม่มั่นใจด้วยว่าสถานะ ‘เพื่อนกินข้าว’ จะยืดหรือล่ม

“I’ll pay you this time. หลายมื้อแล้ว ไม่อยากให้คุณรู้สึกว่าต้องหอบข้าวมาให้กินฟรีๆ”

“ถ้าบอสอยากจ่าย ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ยคะ” สอางค์ฉีกยิ้มประจบ อย่างที่ปกติไม่เคยทำ

“เช่น?”

“แบ่งงานของฉันไปให้คนอื่น หรือว่าเลื่อนเดดไลน์ออกไป…”

“ไม่” คำตอบสั้น ง่าย ได้ใจความ ไม่ต้องถามด้วยว่าทำไม