ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 5

“ไหนอาม่าบอกว่าได้ผล” เธอบ่นอุบอิบ เมื่อข้อเสนอถูกปัดแบบไม่รอการพิจารณา

“อะไรได้ผล”

“อาม่าน่ะค่ะ แกบอกว่าคนอิ่มมักใจดี ขออะไรก็ได้ วันนี้แกถึงได้ทอดปีกไก่เพิ่มมาให้บอสตั้งหลายชิ้น”

“อ๋อ…” ชายหนุ่มอมยิ้ม พยักหน้าทำความเข้าใจ “มื้อนี้…เป็นมื้อ…ติดสินบนสินะ”

“โน โน โน” สอางค์ส่ายหน้าดิก “คนไทยเขาเรียก น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า ฉันช่วยบอส บอสช่วยฉัน win-win situation ต่างหากค่ะ”

“I see.”

สอางค์คิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจ แต่คำตอบที่ได้ยังคงเป็น “ไม่ได้ ถ้าผมช่วย มันจะไม่แฟร์กับคนอื่น ผมแบ่งงานตามความรับผิดชอบของทุกคนแล้ว”

สรุปว่าสถานะ ‘เพื่อนกินข้าว’ ของเธอไม่มีสิทธิประโยชน์อะไรเพิ่มเติม นอกจากได้นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเขา และเรียนรู้ว่าบางมุม โทมัส แบรนดอนก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่อาจจะเคร่งครัดไปบ้าง ติดความสมบูรณ์แบบไปสักหน่อย เกลียดความผิดพลาดเอามากๆ และ…มีรอยยิ้มน่ามองที่เธอได้เห็นบ่อยกว่าใคร

“แล้วบอสไม่ลงไปกินที่คาเฟทีเรียดูบ้างหรือคะ” เธอถามหลังหอบปิ่นโตเข้ามากินในห้องเขาติดๆ กันหลายวัน นอกจากจะเลี่ยงสายตาเพื่อนร่วมงานได้แล้ว โซฟาในห้องเจ้านายยังสบายกว่าเก้าอี้ทำงานของเธอตั้งเยอะ

“เคย แต่มันเสียเวลา”

คำตอบสมกับเป็นตัวเขาจริงๆ

“แต่บอสแผนกอื่นลงไปกินข้างล่างกันหมดเลยนะคะ”

“แล้ว?”

“ไม่แล้วไงหรอกค่ะ ฉันเห็นบอสทำแต่งาน ไม่เคยแฮงก์เอาต์กับเพื่อนในบริษัท คนในแผนกยังพูดเลยว่าสงสัยบอสจะชาร์จแบตฯ แทนกินข้าว”

“คนในแผนกหรือว่าคุณ” ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลหรี่ลงอย่างจับผิด

รู้ทันไปอีกแน่ะ

“ก็ทุกคนนั่นแหละค่ะ” สอางค์โบ้ย ไม่ยอมรับว่าเป็นความคิดของตัวเองเช่นเคย

ชายหนุ่มหยุดคิดนิดหนึ่ง ก่อนตอบว่า “คนไทยใช้คำว่าเพื่อนร่วมงานใช่มั้ย แต่ภาษาอังกฤษ เราแยก colleague กับ friend ออกจากกัน คุณไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกับคนที่ทำงานก็ได้”

แล้วเธอกับเขาล่ะ…เป็นอะไร

สอางค์คิดถึงสถานะที่กำหนดขึ้นมาเองในใจโดยที่เขาไม่เคยรับรู้ แล้วได้แต่นิ่งไป

“ฉันเข้าใจค่ะ”

“แต่…?” น้ำเสียงและสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายทำให้เขาอดถามออกไปไม่ได้

“ไม่มีแต่หรอกค่ะ” เธอฝืนยิ้ม “ถ้าบอสสะดวกใจจะกินคนเดียว ใครจะว่าอะไรได้”

“คุณไง”

“ฉัน?”

“ผมกินกับคุณมาหลายมื้อแล้วนะ”

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้าง ผิวแก้มร้อนผ่าว รีบแก้ประโยคนั้นทันทีว่า

“บอส ‘กินข้าว’ กับฉันมาหลายมื้อแล้วค่ะ”

เจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบทองทบทวนประโยคนั้นในใจ