3)
กฎของการจีบดาราข้อที่ 4 : อาชีพดาราเจอคนมากมายและหลากหลาย สิ่งที่ต้องมีคือความเป็นเอกลักษณ์ แตกต่างจากผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งความแตกต่างที่มีประโยชน์ต่อการพัฒนาความสัมพันธ์
“รหัสไวไฟเหรอครับ” เมทิตย์ขมวดคิ้วนิดหน่อยตอนได้ยินประโยคแรก แต่ไม่นานก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ ฉันได้แต่พยักหน้ารับตามสคริปต์ที่เขียนเอาไว้ นี่ก็เพิ่งเอาปลั๊กเสียแล้วที่ชวินหาให้มาต่อแทนเพื่อความแนบเนียน
“ใช่ค่ะ สะดวกไหมคะ อีกไม่กี่นาทีจะต้องประชุมแล้ว เรียกช่างมาคงไม่ทัน แต่จะให้ใช้เน็ตโทรศัพท์ก็คงไม่ไหวค่ะ พอดีประชุมค่อนข้างสำคัญ ขายงานใหญ่ให้ลูกค้าน่ะค่ะ ไม่อยากให้พลาด”
ฉันร่ายยาวตามทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดไว้ล่วงหน้า เขาฟังแล้วก็เงียบไป เหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง ความจริงฉันจำรหัสไวไฟของเขาได้ ทำไมจะจำไม่ได้ คนอย่างเมทิตย์ใช้รหัสทุกอย่างในชีวิตเป็นรหัสเดียวกันหมดนั่นแหละ
“งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปกรอกรหัสให้ดีกว่าครับ เผื่อจะช่วยดูเราเตอร์ให้ด้วย ถ้าไม่เป็นอะไรมาก ผมอาจจะพอช่วยซ่อมให้ได้ครับ” ฉันเกือบลืมไปแล้วว่าเขาจบจากคณะวิศวกรรมศาสตร์มา
“ได้เลยค่ะ แต่ห้องรกหน่อยนะคะ พอดีต้องตัดโมเดลส่งลูกค้าบ่อย”
ฉันจงใจยิ้มให้ดูเขินแบบธรรมชาติที่สุด ไม่รู้ว่านักแสดงอย่างเขาจะจับได้ไหม แต่ความจริงแล้วฉันก็เขินจริงๆ นั่นแหละ ถึงแม้ว่าจะวางแผนล่วงหน้าและจัดห้องไว้แล้วเป็นอย่างดี แต่ฉันก็ตื่นเต้นแปลกๆ อยู่ดีที่เมทิตย์คนนี้จะเข้ามาเห็นความเป็นฉันในห้องของฉันเป็นครั้งแรก
ใช่แล้ว ฉันคิดว่าวิธีนี้จะทำให้เขาเข้ามาในห้องของฉันได้
เมทิตย์ใช้รหัสทุกอย่างในชีวิตเป็นรหัสเดียวกันหมด ดังนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะยอมบอกรหัสฉันโดยตรง แต่จะให้เขาเดินกลับไปตั้งรหัสผ่านใหม่ก่อนที่จะกลับมาบอกฉัน นั่นก็ดูจะแสดงความกังวลว่าฉันจะไปล้วงความลับของเขามากเกินไปหน่อย วิธีที่ดีที่สุดคือเขาต้องเข้ามากรอกรหัสไวไฟให้ฉันด้วยตัวเอง ฉันตรวจสอบแล้วว่าคอมพิวเตอร์ของฉันตั้งระบบไว้ไม่ให้สามารถมองเห็นรหัสผ่านได้ ฉันจะเห็นแค่ดอกจัน และนั่นจะทำให้ทุกอย่างลงตัวพอดี
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ห้องผมก็รก ไม่ค่อยได้ทำความสะอาด นานๆ จะจ้างแม่บ้านเข้ามาช่วยจัดการให้สักที”
เขาตอบเหมือนจงใจไม่ให้ฉันเขินเสียมากกว่า เมทิตย์ไม่ใช่คนเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว แต่ก็ไม่ใช่คนสกปรกซกมก เขาดูแลตัวเองอย่างดี รวมไปถึงที่พักของเขาด้วย ถึงแม้จะไม่ได้เจ้าระเบียบอะไรมากมาย แต่ห้องก็สะอาดสะอ้านเรียบร้อยดี
“คุณพอใจเล่นหุ้นด้วยเหรอครับ”
เขาเอ่ยทักเป็นคำแรกหลังจากที่ใส่รหัสไวไฟและตรวจสอบว่าฉันสามารถเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อเตรียมตัวประชุมได้เรียบร้อยแล้ว เหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีกว่า เขาคงไม่รู้สึกอึดอัดใจที่จะชวนฉันคุยอะไรสักเล็กน้อย นั่นก็ตรงกับแผนที่วางไว้เช่นกัน
ฉันจงใจจัดห้องให้ใครดูก็รู้ว่าฉันเล่นหุ้นเป็น
หนังสือหุ้นที่วางระเกะระกะนั่นก็ส่วนหนึ่ง ใบเอกสารจากตลาดหลักทรัพย์นั่นก็อีกส่วนหนึ่ง แต่ที่ชัดที่สุดก็เห็นจะเป็นโทรศัพท์มือถือที่จงใจวางโดยเปิดหน้าจอแอพพลิเคชั่นเทรดหุ้นไว้ เขาเองที่น่าจะกำลังศึกษาเรื่องการลงทุนอยู่ เมื่อเห็นเบาะแสเหล่านี้ก็คงจะนึกออกได้ไม่ยาก
“เป็นอาชีพเสริมน่ะค่ะ เป็นสถาปนิกอย่างเดียวเงินเก็บไม่ค่อยจะโตสักที” ฉันพูดยิ้มๆ
“จริงเหรอครับ”
เมทิตย์พูดด้วยสีหน้าทึ่งๆ ฉันจับอาการบางอย่างของเขาได้ ความเป็นตัวเขาที่เริ่มลอดรอยกะเทาะออกมาจากกำแพงหนาที่เขามักจะตั้งไว้เพื่อขวางทุกคน ความเป็นเมทิตย์ ผู้ชายที่แสนจะธรรมดาคนหนึ่ง
“จริงค่ะ คุณเมทิตย์ก็เล่นหุ้นเหมือนกันเหรอคะเนี่ย”
ฉันแกล้งถาม ในขณะที่คนตรงหน้าหันไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นของฉันอย่างสำรวจสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการลงทุน ห้องของฉันมีห้องนั่งเล่นกับห้องนอนแยกออกจากกันชัดเจน การที่เขามายืนอยู่ตรงนี้จึงดูไม่ใช่เรื่องที่น่ากระอักกระอ่วนจนเกินไปนัก
“อย่าใช้คำว่าเล่นเป็นดีกว่าครับ ใช้คำว่าพยายามศึกษาจะดีกว่า”
เขาตอบออกมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ นั่นทำให้ฉันคิดถึงเขามากขึ้นกว่าทุกครั้ง ครั้งหนึ่งเขาเคยยืนอยู่ตรงนี้ หัวเราะแบบนี้ แต่แค่เป็นอีกสถานะหนึ่งเท่านั้นเอง
