ทดลองอ่าน ยาใจโจรหมอ บทที่สาม-บทที่สี่

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไรเถาเม่ยเอ๋อร์ถึงค่อยได้สติกลับมา พบว่าข้อมือกับศีรษะตนเองเจ็บปวดเล็กน้อย มีเข็มเงินเล่มบางฝังอยู่เต็มไปหมด สวีเทียนหลินเหงื่อออกเต็มศีรษะ ทั้งยังมีอาการกระสับกระส่ายผิดธรรมดา ดูเขากำลังยุ่งวุ่นวายกว่าปกติ

นางยื่นมือซ้ายมาถอนเข็มเงินจำนวนมากเหล่านั้นออกด้วยตนเอง ก่อนทอดสายตามองไปยังร่างภายใต้ผ้าขาวของบิดาอย่างเหม่อลอยและว่างเปล่า ทั้งหมดนี้ดุจน้ำป่าไหลหลากจากภูเขา ซัดสาดไปไกลนับพันลี้ พัดโถมเศษซากแห่งความสิ้นหวัง กลืนกินความคิดของนาง

สวีลี่คังที่เร่งรีบมาหลังได้ยินข่าวก็ต้องน้ำตานองหน้าอีกครั้ง เขายืนอยู่หน้าศพของสหายรักอย่างจนปัญญา “หมอไม่อาจรักษาตนเอง ข้าทุ่มเทเป็นหมอมาหลายปีกลับไม่อาจช่วยชีวิตภรรยาและสหายของตนเองได้ ข้าจะทนรับเรื่องเหล่านี้ไหวได้อย่างไร”

“ท่านลุง ท่านพ่อถูกพิษจนเสียชีวิตหรือเจ้าคะ”

สวีลี่คังผงกศีรษะ กล่าวเสียงกลั้นสะอื้น “ดูจากอาการแล้ว เขาถูกพิษจากซิ่นสือ”

เถาเม่ยเอ๋อร์ผลักสวีเทียนหลินออก ฝืนกายเดินไปถึงข้างร่างของบิดาพร้อมร่ำไห้กล่าว “ล้วนเป็นความสะเพร่าของเม่ยเอ๋อร์ ทำให้ท่านพ่อไม่อาจอยู่จนแก่เฒ่าอายุยืนนานได้”

“เหตุใดสหายเถาจึงถูกพิษซิ่นสือ” สวีลี่คังไม่กระจ่าง

เถาเม่ยเอ๋อร์จับจ้องไปที่พี่ชาย เถาจ้งซานตัวสั่นเทา ร้องไห้จนหอบหายใจแทบไม่ทัน

“พี่ชาย ท่านพ่อกินอะไรเข้าไปกันแน่”

เถาจ้งซานหวาดผวา ล้วงก้อนกระดาษก้อนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนโยนเบาๆ ส่งไปให้นาง

เถาเม่ยเอ๋อร์คลี่ออกอ่าน นี่ก็คือเทียบยาแก้ไข้หนาวลมแผ่นนั้น

สวีลี่คังถามเสียงสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ “เหตุใดเทียบยานี้จึงมาอยู่ที่นี่ได้”

เถาเม่ยเอ๋อร์น้ำตานองหน้า นางรู้ว่าด้วยนิสัยของบิดาไม่มีวันปล่อยข้อบกพร่องและข้อสงสัยใดๆ ไป เขาคงอยากจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง จึงสั่งให้คนไปต้มยาแบบเดียวกันนี้มาให้ ก่อนดื่มลงไปด้วยตนเอง

“เมื่อคืนหลังท่านพ่อดื่มยาลงไปยังบอกข้าว่า ‘ข้าไม่เชื่อว่าหลังดื่มยาเทียบนี้แล้วจะเสียชีวิตได้จริงๆ ข้าจะพิสูจน์ให้คนชั้นต่ำนั่นดูด้วยตนเอง ชื่อเสียงร้อยปีของสกุลเถาของพวกเราไม่ใช่ได้มาเพราะโชค’ ” เถาจ้งซานใช้ชายแขนเสื้อเช็ดน้ำตาไปพลางทรุดตัวลงร้องไห้กับพื้นไปพลาง

“ท่านลุง เห็นทีสมุนไพรจากสกุลเถาของเม่ยเอ๋อร์จะเกิดปัญหาขึ้นมาจริงๆ ไม่เกี่ยวกับเทียบยาเลยสักนิด เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดที่มีความแค้นกับสกุลเถา ถึงได้เล่นงานพวกเราอย่างไร้เมตตา ทำให้ท่านพ่อต้องชดใช้ด้วยชีวิต”

เถาเม่ยเอ๋อร์พลันคุกเข่าลงเบื้องหน้าสวีลี่คังแล้วโขกศีรษะอย่างนอบน้อม

“ท่านลุงที่เคารพ โปรดรับการคำนับจากเม่ยเอ๋อร์ด้วยเจ้าค่ะ! สกุลเถาของเม่ยเอ๋อร์เป็นผู้มีความผิด แต่ลำบากไปถึงท่านป้าจนอาการป่วยกำเริบ ทำให้ท่านลุงต้องได้รับความตกใจแล้ว”