ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 1

พี่ชายว่าอย่างไม่อินังขังขอบ ไม่สนท่าทางกระฟัดกระเฟียดของน้องสาวคนเดียว ถึงอย่างไรพิสินีก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ที่สามารถระบายอารมณ์ใส่ได้ก็คือหมอนรูปตุ๊กตาที่รายล้อมอยู่รอบตัวนั่นแหละ

“พี่พิบ้า!”

นั่นปะไร…สิ้นเสียงห้วน มือเล็กก็ฟาดพลั่กบนตัวสุนัขขนปุย นี่ถ้าเธอชอบสะสมพวกตุ๊กตากระเบื้องเคลือบคงสนุกกว่านี้ล่ะ ฟาดโป๊กลงไปทีก็ไม่แน่เหมือนกันว่ามือเธอหรือตุ๊กตากระเบื้องจะแตกก่อน

“ว่าพี่ว่าเชื้อ ปากคอเราะราย…”

พิรัลว่าด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาเดี่ยวใกล้กับคนหน้ามุ่ย หยิบขวดน้ำแร่ที่อีกฝ่ายเตรียมเป็นเสบียงกรัง เลือกขวดที่ยังถูกผนึกอยู่ในซีล แกะมาดื่มอักๆ โดยไม่เหลียวแลขนมขบเคี้ยวที่วางไว้ข้างกันเลยสักนิด

สาวน้อยขบปาก ถลึงตาใส่พี่ชายอย่างหมั่นไส้ระคนขวาง

“ว่าเค้า แต่ก็กินของของเค้า”

“ก็ไม่ได้ติดป้ายห้ามกินไว้นี่”

พี่ชายสวนกลับทันใจ น้องสาวกัดฟันกรอด…ว่าเธอเป็นคนปากไวแล้วนะ พิรัลกลับไวกว่าเสียอีก

นิ่งไปครู่หนึ่ง สาวน้อยก็เอ่ยถาม

“วันนี้ทำไมถึงเบี้ยวนัดอีกแล้วล่ะ”

“แม่ฝากถามพี่หรือไงยายเพิร์ล”

ถ้าว่าพิรัลตอบไม่ตรงคำถาม พิสินีก็เข้าข่ายนั้นเหมือนกัน เพราะสาวน้อยเอ่ยว่า

“เสียดายที่พี่พิเบี้ยวนัดไม่ยอมเจอหน้าพี่ปายสักที ลูกสาวเพื่อนแม่เรานะอย่างงี้เลย” นิ้วหัวแม่มือถูกยกขึ้นยืนยันคำพูด “สวย ดูดี ทั้งกิริยามารยาท การวางตัว การพูดจา ดีหมดทุกอย่าง เพิร์ลเห็นแล้วปิ๊งเลยล่ะ”

“ผู้หญิงปิ๊งผู้หญิงเขาเรียกเลสเบี้ยนนา”

พี่ชายดักคอ ทว่าน้องสาวไม่มีปฏิกิริยาหัวเสียอย่างที่คาด ตรงข้ามกลับยิ้มย่องขณะเอ่ยว่า

“ถ้าพี่ปายเป็นเลสเบี้ยนจริง คนที่เสียใจที่สุดน่าจะเป็นผู้ชายอย่างพี่พินั่นแหละ”

“ฮึ! คนอย่างพี่หรือจะเสียใจ…ถึงผู้หญิงคนนั้นจะสวยจริงอย่างเราว่า แต่พี่ก็ไม่เอาหรอก กลัวลูกเกิดมาปัญญานิ่ม พี่ไม่ชอบผู้หญิงสวยแต่ไร้สมอง ไม่รู้จักจัดการกับชีวิตและความต้องการของตัวเอง ยอมให้ผู้ใหญ่บงการไปหมดทุกอย่างอย่างกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมนั่น…ไม่ใช่สเป็คพี่!”