ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

ไปรยารีสอร์ตเต็มไปด้วยดอกไม้อย่างที่เพื่อนเขาโฆษณาจริงๆ ไม่ใช่ราคาคุย โดยเฉพาะดอกกุหลาบหลากหลายสีหลากหลายพันธุ์มีให้ชมอยู่ทั่วรีสอร์ต แม้ที่นี่จะใหญ่โตสู้ชลธิษาวิลล์ที่เขาทำงานอยู่ไม่ได้ แต่ก็มีเสน่ห์ด้วยความงามตามธรรมชาติที่รังสรรค์ให้อยู่รวมกันได้อย่างลงตัว

“คนจัดสวนที่นี่เก่งไม่เลว”

ชายหนุ่มชมจากใจจริง รู้สึกประทับใจกับบรรยากาศร่มรื่นสวยงาม

เอกภพยิ้ม พิรัลเป็นคนที่พอใจกับอะไรค่อนข้างยาก ถ้าออกปากชมแปลว่าที่นี่เยี่ยมจริงๆ ซึ่งเขาก็เห็นด้วย มิน่าดวงดาวถึงคะยั้นคะยอให้เขามานัก

ชายหนุ่มขับรถไปจอดหน้าเรือนรับรองแบบล้านนา มองลึกเข้าไปทางด้านหลัง ฝ่าไม้ยืนต้นร่มรื่นและไม้ดอกไม้ประดับที่ตกแต่งไว้อย่างน่ามอง แลเห็นเรือนพักสองชั้นขนาดใหญ่กว่าบ้านพักของนักท่องเที่ยว คาดว่าน่าจะเป็นที่พำนักของเจ้าของไร่

เอกภพแจ้งความประสงค์ขอพบเจ้าของไร่ตามที่คนรักแนะนำ หากได้รับคำตอบว่าไม่อยู่ คนหนึ่งเข้าเมือง ส่วนอีกคนอยู่ในไร่ อีกสักพักอาจจะกลับมา…พิรัลได้ยินก็เลิกคิ้วมองเพื่อนขำๆ

“นี่เหรอเซอร์ไพรส์ของยายน้องดาว กูประทับใจมาก ให้พวกเรามาเก้อนี่นะ”

“มันคงผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย” เอกภพแก้ตัว “เอาน่า ถือซะว่ากูขับรถให้มึงนั่งชมวิวเล่นแล้วกัน อย่าค่อนแคะกันนักเลยน่า”

“ไม่ได้ค่อนแคะ แค่แหย่เล่น แล้วนี่มึงจะเอาไง จะรอหรือกลับ”

“รอสักพักหนึ่งแล้วกัน เห็นว่าเธอไปดูความเรียบร้อยแถวนี้ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วนี่”

“ตามใจ งั้นข้าขอออกไปเดินดูอะไรหน่อยแล้วกัน”

พิรัลว่าพลางลุกขึ้น ในเรือนรับรองไม่มีอะไรดึงดูดสายตาและความสนใจของเขา พนักงานต้อนรับก็หน้าตางั้นๆ ไม่เข้าสเป็คเลยสักคน สู้ออกไปเดินชมอะไรข้างนอกไม่ได้

ปกติเขาไม่ใช่ผู้ชายที่พิสมัยดอกไม้สักเท่าไหร่ เห็นว่ามีประโยชน์ตรงใช้กำนัลผู้หญิงได้ทุกโอกาสก็เท่านั้น แต่เมื่อได้มาเดินอยู่ในสวนพฤกษาที่หอมรวยริน ก็อดชื่นชมไม่ได้ว่าเจ้าของไร่ช่างสรรหามาปลูกนัก

กุหลาบหลากหลายสี ทั้งแดง ส้ม ชมพู เหลือง ขาว และสีลูกผสมต่างๆ กระจัดกระจายอยู่รอบสถานที่อย่างน่าชม…บางพันธุ์เคยเห็นเพราะเคยซื้อกำนัลผู้อื่น แต่บางพันธุ์ก็จนใจ ไม่รู้จัก อย่างพันธุ์ที่อยู่หลังศาลาพักร้อนเป็นกุหลาบพุ่มติดตา มีสีเหลืองอ่อน ชมพูเรื่อ และแดงในดอกเดียวกัน ดูแปลกตาแต่ก็สวยดีในความคิดเขา

ชายหนุ่มเดินสำรวจลึกเข้าไปจนถึงซุ้มกุหลาบไม้พุ่มกึ่งเลื้อยกอใหญ่ กิ่งก้านยาวโค้งพาดไปตามโครงเหล็กดัดที่ช่วยพยุง ใช้หนามเกาะยึดไว้ ดอกตูมเป็นสีชมพูเข้ม ส่วนดอกที่บานแล้วมีสีซีดจางกว่า

หญิงสาวคนหนึ่งก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าพุ่มกุหลาบแดง ตอนแรกเขาไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าเป็นคนงานในไร่ จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นใช้หลังมือเช็ดเหงื่อออกจากไรผม เขาก็ชะงักมองอย่างไม่แน่ใจ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

ใช่เธอจริงหรือ

ภาพแม่สาวตาคมผมสวยที่แต่งตัวเหมือนสาวมั่น แม้จะไม่ก้าวล้ำนำสมัยกว่าใครอื่น แต่ก็ดูดีสมตัวยังตกค้างอยู่ในความทรงจำ ขัดกับภาพที่เห็นขณะนี้เหลือเกิน

บางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะมีหน้าตาคลับคล้าย…

ความข้องใจทำให้เขาขยับเข้าไปใกล้ จนหญิงสาวหันขวับมามอง เผยให้เห็นดวงหน้ารูปไข่ที่กอปรด้วยเครื่องหน้าคมสวยทุกชิ้น ไม่ผิดเพี้ยนจากภาพพิมพ์ของแม่สาวที่หักหน้าเขาเสียย่อยยับคนนั้น

“ไม่ทราบว่าเราเคยพบกันมาก่อนรึเปล่าครับ ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจัง”

ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม ไปรยานิ่วหน้าคิด กวาดมองใบหน้าคมคายอย่างพิจารณา ค่อนข้างแน่ใจว่าเคยเจอเขามาก่อนเช่นกัน…ดวงตาคมใต้คิ้วเข้มที่พาดเฉียงเล็กน้อยคุ้นตาเธออย่างบอกไม่ถูก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน สุดท้ายก็เลิกคิดและให้คำตอบเรียบๆ

“อันนี้ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

เสียงก็คล้ายแฮะ…พิรัลคิด เพิ่มความมั่นใจขึ้นนิดหน่อย

“เมื่อสามวันก่อน ผมเห็นคุณที่…” ชายหนุ่มออกชื่อห้องอาหารในโรงแรมได้อย่างถูกต้อง คิ้วเรียวของคู่สนทนาเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างพิศวง ก่อนขยับยิ้มบางๆ

“อ๋อ…ค่ะ ฉันก็ไปที่นั่นมาเหมือนกัน”

ไปรยาตอบรับทำให้ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม…ใช่เธอจริงๆ นั่นแหละ!