ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

ไปรยาทั้งโกรธทั้งขำ ผู้ชายคนนี้ไม่เต็มเต็งหรือเปล่าเนี่ย…แรกๆ ก็ดูดีอยู่หรอก พอจะพูดคุยด้วยได้ แต่นาทีถัดมากลับกลายร่างเป็น ‘เสือ’ ทำท่าเจ้าชู้กรุ้มกริ่มจนเธอนึกชัง ยังไม่ทันชินกับความรู้สึกนั้น เขาก็เผยความ ‘ปัญญาอ่อน’ ไม่เข้าใจภาษาคนออกมาให้เห็นอีกอย่าง

ตกลงเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย…ดี…เจ้าชู้…หรือปัญญาอ่อน

ถ้าเป็นอย่างหลังสุดก็น่าเสียดาย เพราะหน้าตากับบุคลิกเขาดูดีมากทีเดียว แต่อย่างว่า…คนเราเลือกเกิดให้สมบูรณ์แบบไม่ได้ บางทีพระเจ้าอาจประทานรูปลักษณ์ที่ดูดีชดเชยเนื้อที่สมองซึ่งขาดหายไปกระมัง

“ฉันเป็นชาวไร่จริงๆ ค่ะ” เธอยืนยัน

“แล้วนี่คุณทำกิจการอย่างอื่นด้วยหรือเปล่า” เขาถามสิ่งที่ข้องใจที่สุด โดยใช้สายตากินนัยประกอบคำพูด พอเห็นหญิงสาวเลิกคิ้วมองอย่างฉงน ก็ขยายความอีกนิด “ก็อย่าง…ค้าขาย…ให้บริการ”

ความที่ไม่รู้ว่ามีคน ‘คิดชั่ว’ กับตนขนาดนั้น ทำให้ไปรยาพยักหน้ารับอย่างพาซื่อ เพราะคิดว่ากิจการค้าดอกไม้และรีสอร์ตอยู่ในข่ายนั้น หารู้ไม่ว่ากำลังพูดกันคนละเรื่อง

“ใช่ค่ะ ฉันโชคดีที่มีที่ทางดีและรู้จักคนเยอะ เลยทำอะไรได้หลายอย่าง”

“แล้วคุณเลือก ‘ลูกค้า’ ที่มาใช้บริการมั่งหรือเปล่า”

“สมัยนี้เลือกมากไม่ได้หรอกค่ะ แค่มีลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆ ก็ถือว่าโชคดีแล้ว”

“แล้วอย่างผมเนี่ยพอจะเป็นลูกค้าของคุณได้ไหม”

“ได้ค่ะ ถ้ามาพักที่นี่ก็เป็นลูกค้าของฉันแล้ว”

คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มแค่นยิ้มสมใจ ก่อนยิงคำถามตรงจุด

“เท่าไหร่”

“คะ?” หญิงสาวเริ่มงง…ผู้ชายคนนี้ทำตัวแปลกๆ พูดจาแปลกๆ จนเธอคิดตามไม่ทัน…บางทีเขาอาจไม่ใช่แค่คนปัญญาอ่อนธรรมดา แต่เป็นคนบ้าที่หลุดออกมาจากโรงพยาบาล ไม่ก็เป็นคนป่วยโรคจิตที่ญาติพามาพักผ่อนกับธรรมชาติก็เป็นได้

คนมีอาการทางจิตที่มองเผินๆ เหมือนคนธรรมดามีอยู่ถมไป ถ้าไม่ได้สนทนากันจริงจังอาจไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเป็นบ้า มีอาการทางประสาท…ผู้ชายคนนี้อาจเป็นหนึ่งในนั้น

เห็นทีดวงเธอคงตกได้ที่ ไม่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก ราหูคงแซงทางโค้งมากระหน่ำซ้ำเติมอีกสามทีซ้อน ถึงได้ซวยมาเจอคนไม่เต็มเต็งทั้งที่รีสอร์ตก็ออกจะกว้างขวาง

“ถ้าคุณหมายถึงค่าที่พักและอาหารก็ขึ้นอยู่กับเกรดที่คุณต้องการค่ะ”

“เลิกเล่นเกมซะทีเถอะน่า…ผมรู้ทันคุณหมดแล้ว เลิกทำท่าเป็นสาวไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวซะทีเถอะ”

ชายหนุ่มว่าอย่างหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง…เธอจะเล่นละครทำหน้าซื่อตาใสปั่นหัวเขาไปถึงไหนกันนะ

ไปรยากลืนน้ำลาย ชักเห็นท่าไม่ดี บางทีอาการทางจิตของเขาอาจกำเริบ เธอไม่ควรอยู่กับเขาตามลำพัง เกิดเขาคลุ้มคลั่งทำร้ายเธอขึ้นมาใครจะช่วยได้เล่า

หญิงสาวขยับลุกขึ้นยืนเต็มตัว แล้วกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เพราะ ‘ตาบ้า’ นี่สูงใหญ่จริงๆ ขนาดเธอไม่ใช่ผู้หญิงเตี้ย สูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร เรียกว่าเป็นผู้หญิงก้านยาวคนหนึ่ง ยังเตี้ยกว่าเขาร่วมครึ่งฟุต

“ขะ…ขอโทษค่ะ ฉันมีงานต้องทำ คงต้องขอตัวก่อน”

เธอตั้งท่าวิ่งหนีเลยแหละ แต่ชายหนุ่มไหวทัน คว้าข้อมือดึงร่างบางเข้ามาประชิดอกกว้างรวดเร็วนัก

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตื่นตระหนก

“ผมเบื่อเกมของคุณแล้วนะ”

“คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจจริงๆ”

“แบบนี้คงจะเข้าใจได้มั้ง”

ว่าจบใบหน้าคมเข้มก็ฉกวูบลงมา ไปรยาผงะหนีด้วยความตกใจแต่ไม่พ้น เพราะมือใหญ่เลื่อนมาช้อนท้ายทอยเธอ บังคับให้แหงนเงยรับสัมผัสเร่าร้อนถนัดถนี่