ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 3

บทที่ 3

ช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้น ลั่วจื่อหยิบแฟ้มใสที่ใส่ใบสมัครกับใบเกรดตัวสำเนาเอาไว้ เดินออกจากหอพักไปที่ตึกคณะนิติศาสตร์เพื่อลงเรียนวิชาโท

เธอเดินไปตามถนนสายเล็กและคอยระวังลูกพลับบนหัวอยู่เสมอ จนกระทั่งเดินมาถึงบริเวณพื้นที่โล่งกว้างที่มีแสงแดดเจิดจ้า บนถนนมีรถจักรยานขี่กันขวักไขว่ไปมา ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเด็กสาวที่อยู่ใกล้ๆ กรีดร้องขึ้นกะทันหัน เมื่อมองตามสายตาของทุกคนไปก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังขี่จักรยานช้าๆ โดยไม่จับแฮนด์รถ มือหนึ่งถือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อคังซือฟู่* อีกมือถือส้อม กินไปขี่ไปด้วยท่าทีสบายๆ อยู่ข้างหน้าไม่ห่างจากลั่วจื่อ ท่าทีเชื่องช้าแบบนั้นทำให้ลั่วจื่อมั่นใจว่าเขาจงใจทำ ไม่ใช่ว่ากินข้าวไม่ทัน

ทุกครั้งที่ผ่านใครสักคน เขาก็จะยิ้มตาหยีถามว่า “กินข้าวหรือยัง ลองสักคำไหม บะหมี่คังซือฟู่ รสชาตินี้นี่แหละ!” ห่างออกไปไม่ไกลมีกลุ่มผู้ชายยกโทรศัพท์มือถือขึ้นถ่ายรูปถ่ายคลิปกันอย่างลับๆ ล่อๆ ลั่วจื่อจึงมั่นใจมากขึ้นว่าเขาออกมาทำตัวตลกแบบนี้เพราะว่าแพ้พนันกับเพื่อน

ลั่วจื่อคิดแล้วหลุดขำออกมา เมื่อชายหนุ่มหันกลับมาเห็นดวงตายิ้มๆ มือข้างที่ถือถ้วยก็เอียงเฉ ทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหกใส่ตัวเองทันที

บรรดาพรรคพวกพากันปรบมือโห่ร้อง ลั่วจื่อฉีกยิ้มเจื่อนๆ ก่อนรีบหนีออกไปจากตรงนั้น

เธอเดินเร็วเกินไป พอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็พบว่าตัวเองเดินออกจากเส้นทางไปตึกคณะนิติศาสตร์มาถึงหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ ตรงตึกสำนักงานฝั่งประตูตะวันออกแทนแล้ว เธอรู้สึกคอแห้งขึ้นมากะทันหัน จึงเดินเข้าไปซื้อน้ำในซูเปอร์มาร์เก็ตซะเลย

แล้วเธอก็ได้พบกับเซิ่งไหวหนานที่นั่น

วินาทีนั้นลั่วจื่อหวาดกลัวถึงขั้นเงยหน้ามองหาต้นพลับในจินตนาการ

จู่ๆ ก็ได้มาเจอหน้าคนที่ปกติไม่ค่อยได้เจอกันสองวันติดๆ เธอรู้ว่าพระเจ้าจะต้องเริ่มขยับนิ้วก้อยหาเรื่องแล้วแน่ๆ แต่เรื่องที่จะเกิดยังไงก็ต้องเกิด

หลังเรียนมหาวิทยาลัยมาหนึ่งปีเต็ม นี่เป็นครั้งที่สามที่ลั่วจื่อได้พบเขา พวกเขาคว้าชาอู่โฮ่วหงฉาขวดเดียวกัน ความจริงคือลั่วจื่อจงใจเอื้อมไปจับชาขวดนั้น เธอไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน แต่ยังไม่ทันคิดอะไรก็ยื่นมือออกไปแล้ว อย่างไรก็ตามเซิ่งไหวหนานแค่เอ่ยขอโทษแล้วปล่อยมือ จากนั้นก็ย้ายไปหยิบอีกขวด ตอนที่เธอยิ้มน้อยๆ เอ่ยว่า ‘ไม่เป็นไร’ อย่างตื่นเต้น เขาก็หันกลับเดินไปตรงที่จ่ายเงินแล้ว กระทั่งคำว่าขอโทษของเขาเธอยังได้ยินไม่ชัด แค่วิเคราะห์ตามตรรกะว่าประโยคนั้นน่าจะเป็นคำว่า ‘ขอโทษ’ เท่านั้น

ที่แท้เขาไม่รู้จักเธอ ไม่รู้จักจริงๆ