ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 3

สมัยอยู่มัธยมปลายเธอเคยแอบคาดเดาในใจเงียบๆ อยู่สามปี เดาว่าอีกฝ่ายเห็นเธอเป็นคนแบบไหน ในเมื่อไม่ว่ายังไงเธอก็เคยหลงคิดมาโดยตลอดว่าตัวเองนับเป็นคนมีชื่อเสียงไม่มากไม่น้อยคนหนึ่ง จวบจนกระทั่งวันนี้ถึงได้รับคำเฉลยที่ตั้งหน้าตั้งตารอในที่สุด

คนมีชื่อเสียงอะไรกัน ก็คนมีแค่ชื่อเฉยๆ เท่านั้นแหละ

ลั่วจื่อเหยียดมุมปากยิ้มใส่ตู้เย็น แต่เหยียดไม่ออก ต้องพยายามอีกครั้งถึงยิ้มออกมาได้

แต่ว่านี่อาจเป็นแค่วันพิเศษวันหนึ่ง เธอได้ทักทายเขาเป็นครั้งแรก แม้จะทักกับแผ่นหลังก็ตาม

พนักงานเก็บเงินโบกนิ้วไปมาตรงหน้าเล็กน้อย เธอถึงได้สติกลับมา รีบยื่นขวดชาดำออกไปให้

ชาดำขวดนั้นเป็นระยะทางที่ใกล้ที่สุดระหว่างเธอกับเขาในชีวิตนี้ แต่ไม่ได้มีคำบรรยายอย่าง ‘ปลายนิ้วของเขาเย็นเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเย็นสบายในตอนที่ปัดผ่านหลังมือของฉันไป’ แบบในวรรณกรรมเลยสักนิดเดียว สมองของเธอขาวโพลน นึกอะไรไม่ออกทั้งนั้น

จากนั้นลั่วจื่อก็พยายามเปิดขวดชาอยู่นานแต่เปิดไม่ออก จนเดินมาถึงหน้าตึกคณะนิติศาสตร์แล้ว ฝ่ามือทั้งสองข้างของเธอล้วนแดงก่ำ ตรงง่ามนิ้วโป้งมือขวามีรอยเส้นตรงเล็กละเอียดของฝาขวดประทับอยู่ แต่เธอก็ยังไม่ได้ดื่มสักอึกอยู่ดี

กว่าลั่วจื่อจะจัดการธุระที่ตึกคณะนิติศาสตร์เสร็จออกมาก็สามโมงแล้ว เธอชอบช่วงเวลานี้มาก แสงแดดเจิดจ้าแต่ไม่บาดตา ลั่วจื่อเดินไปพลางสำรวจขวดชาในมือไปพลาง ในตอนที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองเดินกลับมาที่ซูเปอร์มาร์เก็ตหน้าตึกสำนักงานฝั่งประตูตะวันออกอีกครั้งอย่างงงๆ

ผีบังตาเหรอ เธอหลุดขำอย่างไร้เสียง สายตามองไปทางประตูมหาวิทยาลัยโดยไม่ตั้งใจ แค่แวบแรกก็มองเห็นนักศึกษาหญิงผมดำทรงหางม้า สวมเสื้อแจ็กเก็ตสีแดง เรียกได้ว่าเป็นคนสวย จะให้ไม่สังเกตเห็นยังยาก

แต่ที่สะดุดตาไปมากกว่านั้นคือคนที่อยู่ข้างๆ เธอ

รอยยิ้มเยาะตัวเองที่เหยียดออกมาเพราะถูก ‘ผีบังตา’ ของลั่วจื่อแข็งค้างอยู่บนใบหน้า

เซิ่งไหวหนาน เขาสวมเสื้อไหมพรมคอวีสีดำ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง กำลังเผชิญหน้ากับเด็กสาวด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ท่าทางที่ยืนอยู่บนบันไดเหมือนคนที่มองลงมาจากมุมสูง ส่วนเด็กสาวจับแขนเสื้อเขาไว้ไม่รู้กำลังพูดอะไร ดูท่าทางแล้วเหมือนจะไปต่อกันไม่รอด