ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 3

“ฉันรู้จักนาย” เธอพยักหน้า

“โอ้! งั้นเหรอ”

เธอควรจะเล่าต่อว่ารู้จักได้ยังไงใช่ไหม บอกว่าเขายอดเยี่ยมมาก มีชื่อเสียงมาก ทุกคนต่างรู้จักเขา คำพูดเลี่ยนๆ ขนาดนี้ เขาชอบฟังก็แปลกแล้ว

หลังเซิ่งไหวหนานอุทิศคำพูดเปิดประเด็นให้ก็เหมือนไม่มีอะไรจะพูดต่อแล้ว แต่มองไปเขาก็ไม่ได้ดูรู้สึกว่าสถานการณ์แบบนี้น่าอึดอัด ยิ่งไม่ได้พยายามหาหัวข้อสนทนาจนเหนื่อย แค่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเอื่อยเฉื่อย ความสบายใจในแววตากลายมาเป็นสิ่งเปรียบเทียบชัดเจนกับความเสแสร้งเมื่อครู่นี้ของลั่วจื่อ

ท่าทางสบายๆ แบบนั้นของเขาสร้างความเจ็บแปล๊บๆ ให้กับลั่วจื่อกะทันหัน ความเจ็บปวดที่ซ่อนลึกอยู่ในใจเธอมาหลายปีกลายเป็นของแหลมคมขึ้นมาในเสี้ยววินาที ตัวเองจะคอยระมัดระวังตัวไปถึงเมื่อไหร่กัน

เธอวางแก้วลงพลางกระแอมกระไอ “ตอน ม.ปลาย เคยได้ยินเรื่องของนายอยู่ แต่ว่าไม่ค่อยได้เจอหน้า ฉันกับคนรอบตัวหลายคนเป็นแบบนี้กันทั้งนั้น พวกเรารู้จักชื่ออีกฝ่าย แต่ไม่เคยทำความรู้จักกันจริงๆ จับคู่ชื่อกับใบหน้าไม่ได้ แต่ว่านายเป็นคนมีชื่อเสียงจริงๆ เวลาเดินผ่านไปไหนก็มักจะได้ยินคนตะโกนว่า ‘ดูสิ! นั่นเซิ่งไหวหนาน’ ดังนั้นฉันก็เลยรู้จักนาย”

เซิ่งไหวหนานยิ้ม เผยฟันขาวดูดีให้เห็นก่อนเอ่ย “ใช่แล้ว ฉันก็เหมือนกัน อยู่ในโรงเรียนเดียวกันมาสามปี ไม่ว่ายังไงก็ต้องคุ้นหน้ากันบ้าง บางครั้งอาจเป็นเพราะเกิดเรื่องบางอย่างเลยได้คุยกันขึ้นมาเฉยๆ อย่างเช่นเหยียบเท้าอีกฝ่ายบนรถเมล์ ไม่มีเศษเงินก็หันไปขอยืมเพื่อนไม่รู้จักที่คุ้นตา หรือว่า…”

“หรือไปกินข้าวที่โรงเรียน ไปกดน้ำระหว่างคาบแล้วบังเอิญทำน้ำหกใส่อีกฝ่าย ถ้าไม่ได้มีเรื่องก็ไม่ได้รู้จักกัน” ลั่วจื่อต่อประโยค เธอเห็นสีหน้าผ่อนคลายของเซิ่งไหวหนานแข็งค้างไปเล็กน้อย เรื่องนี้เองก็อยู่ในการคาดการณ์ของเธอ

ถ้าไม่ได้มีเรื่องก็ไม่ได้รู้จักกัน เหมือนกับนายและแฟนเก่านายไงล่ะ

ประโยคนี้ทำร้ายเซิ่งไหวหนานมากเสียยิ่งกว่าที่ลั่วจื่อจินตนาการไว้

เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดออกไปแบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่าอาจทำให้เขารู้สึกแย่ แต่ยังไงก็ตามพอพูดออกไปแล้วได้เห็นปฏิกิริยาของเขา จู่ๆ เธอก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา มีความสุขอยู่ในมุมมืด เหมือนได้แก้แค้นสำเร็จ

แก้แค้นอะไร เพราะว่าเมื่อครู่นี้เขาดูใจกว้างกว่าตัวเธอเองที่ใจแคบงั้นเหรอ

ลั่วจื่อบอกไม่ถูก

เหมือนกับในอากาศมีลั่วจื่ออีกคนลอยตัวอยู่ ขณะที่กำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคืองใส่เซิ่งไหวหนาน ก็เหลือบตามองความใจแคบและเสแสร้งของลั่วจื่อที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเย้ยหยันด้วยเช่นกัน

เธอลูบแก้วกาแฟในมือ ความคิดลอยออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 11 ก.ค. 64 เวลา 12.00 น.