ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 4

ผู้ชายสองคนหันมามองเธอด้วยสีหน้างงงวยพร้อมกัน เธอโบกมือพร้อมเอ่ยขึ้น “ฉันไปก่อนล่ะ บาย”

“ไม่จริงน่า ฉันมารบกวนการเดตของนายเข้าเหรอ คนสวย พวกนายคุยกันต่อเลย ฉันจะหายตัวไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

ความโกรธที่ลั่วจื่อกดเก็บเอาไว้ในใจเหมือนจะหาทางออกเจอในที่สุด เธอช้อนสายตามองใบหน้ายิ้มแย้มของผู้ชายคนนั้นก่อนยกมือขึ้นบีบจมูกเบาๆ แล้วเอ่ยนิ่งๆ ว่า “ฉันก็คิดว่าคุณควรจะหายตัวไปจริงๆ เหงื่อของคุณเป็นกลิ่นเนื้อผัดซอสทั้งนั้นเลย”

เซิ่งไหวหนานหัวเราะเสียงดัง ส่วนชายผิวคล้ำถูกสายตาของเธอทิ่มแทงจนสติหลุด เขาอึ้งไปนานถึงได้จับปกเสื้อเชิ้ตขึ้นมาดมใกล้ๆ จมูกแล้วพึมพำ “ฉันเพิ่งเปลี่ยนเสื้อมานะ…”

ผ่านไปนานเขาถึงได้ยิ้มโง่ๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษทีๆ!” จากนั้นก็วิ่งหนีไป คราวนี้เซิ่งไหวหนานให้ความสนใจกับเธอเต็มที่ ทว่าแววตาของลั่วจื่อทั้งคมปลาบและเฉยชา

เซิ่งไหวหนานชะงักไปเล็กน้อย เขาเหมือนกำลังตั้งใจใคร่ครวญบางอย่าง ผ่านไปครู่ใหญ่ก็เอ่ยว่า “ขอโทษนะ”

ลั่วจื่อยักไหล่ ประกายแหลมคมตอนเผชิญหน้ากับชายผิวคล้ำสลายหายไปจนหมดแล้ว เธอรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาจึงแค่ยิ้มน้อยๆ ตอบ “ขอบคุณที่เลี้ยงนะ ไปล่ะ”

เธอหันหลังเดินไปไกลมากแล้วในตอนที่หันหน้ากลับไปอีกครั้งอย่างกะทันหัน

แผ่นหลังของเซิ่งไหวหนานยังคงตั้งตรงดูดี ปอยผมโบกสะบัดเล็กน้อย แกว่งไกวไปมาอยู่ในสายตาของเธอ

ดูเหมือนจะต่างไปจากแผ่นหลังที่เดินอยู่ด้านหน้าตนเองทุกเช้าสมัยมัธยมปลายอยู่บ้าง แต่ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรแตกต่างไปเช่นกัน

“เซิ่งไหวหนาน!”

ลั่วจื่อได้ยินเสียงตัวเองชัดเจน ในที่สุดเธอก็ได้ตะโกนเรียกชื่อของเขาใส่แผ่นหลังของเขา

วันนี้เป็นวันแห่งประวัติศาสตร์วันหนึ่ง ต่อให้ไม่นับว่ามีความสุขก็ตาม

“ขอบคุณที่นายเลี้ยงกาแฟฉัน แต่ว่ากาแฟแก้วนี้ถือว่าฉันแบล็กเมลเอามาก็แล้วกัน ความจริงแล้วฉันจงใจเข้าไปแก้ไขสถานการณ์ให้ ฉันเห็นพวกนายไปต่อกันไม่รอดแล้วก็เลยเข้าไปยุ่งทำตัวเป็นฮีโร่เอาเอง ยังดีที่นายจำได้ว่าฉันเป็นใคร ไม่งั้นฉันอาจจะต้องแกล้งทำเป็นคนบ้าผู้ชายมาจู่โจมทักทายนายแล้ว ครั้งหน้าเวลาเจอเรื่องแบบนี้อย่ามาเคลียร์กันหน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตจะดีที่สุด ตรงนั้นคนพลุกพล่านไปมา ถึงนายจะนิ่งมากแต่มันไม่ดีกับผู้หญิงคนนั้น ต่อให้เธอจะมุทะลุกว่านี้ ไม่สนใจอะไรกว่านี้ แต่การถูกคนมากขนาดนั้นเห็นยังไงก็รู้สึกไม่ดี พอกลับไปย้อนนึกดูจะต้องเสียใจภายหลังมากแน่ๆ แน่นอนว่าฉันเองก็ไม่มีสิทธิ์มาเตือนอะไรนาย ฉันแค่อยากอธิบายเหตุผลที่ฉันปรากฏตัวซะหน่อย หวังว่านายจะไม่ถือสานะ” ลั่วจื่อเทออกมาหมดหน้าตัก หลังพูดจบก็ยิ้มอย่างตรงไปตรงมา

นี่เป็นรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติจริงๆ เพียงหนึ่งเดียวของเธอในวันนี้