ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 4

ลั่วจื่อถอนหายใจเบาๆ

ความจริงเธอรู้เบอร์ของเซิ่งไหวหนานมานานแล้ว ช่วงเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ เธอเคยวิ่งไปที่หอพักของรุ่นพี่ผู้หญิงเพื่อขอยืมรายชื่อเพื่อนร่วมโรงเรียนเจิ้นหวา ตอนนั้นเธอหน้าแดงอธิบายกับรุ่นพี่ว่าตัวเองอยากรู้จักเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย P ที่มาจากโรงเรียนเดียวกันเยอะๆ วันหน้าจะได้ช่วยเหลือกันได้ ความจริงแล้วอีกฝ่ายไม่ได้สนใจสักนิดว่าเธอพูดอะไร รุ่นพี่แทะแอปเปิ้ลไปพลางดึงเอกสารจากชั้นหนังสือยื่นให้เธอ

ลั่วจื่อเซฟแค่เบอร์ของเขาเอาไว้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยโทรออกไปหาเบอร์นี้ แต่มันก็ยังคงอยู่ในลิสต์รายชื่อผู้ติดต่อ

ทันทีที่คิดว่าเซิ่งไหวหนานถามเบอร์โทรของตัวเองจากคนอื่น เธอก็มีความสุขขึ้นมาเล็กๆ อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะล้อเขาไหมว่า ‘เฮ้! นายจะถามไปทำไมกัน วางแผนอะไรไว้หรือไง’ แต่ว่าความสุขแค่ชั่วพริบตานั้นก็ถูกความผิดหวังล้ำลึกปกคลุมอย่างรวดเร็ว

ได้รู้จักกันแบบนี้ซะแล้ว

ทั้งๆ ที่เธอรอมานาน จินตนาการมานานขนาดนั้น แต่ตอนนี้เธอกลับไม่มีความสุข ลั่วจื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าผืนใหญ่ของฤดูใบไม้ร่วงที่ปราศจากเมฆ ในใจคิดว่าความฝันของฉันเป็นจริงทั้งอย่างนี้ซะแล้ว

ในตอนที่ความฝันของเธอเป็นจริง อีกฝ่ายกำลังใจลอย

พอแค่นี้ ช่างมันเถอะ…

จะเป็นละครแนว ‘ฉันรักเธอ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ’ จริงๆ งั้นเหรอ

ลั่วจื่อรู้สึกว่านี่เป็นข้ออ้างที่ดูมีวรรณศิลป์และสูงส่ง เรียกศักดิ์ศรีของคนจำนวนนับไม่ถ้วนรวมถึงตัวเธอเองด้วยกลับมา

เธอรักษาข้อความนั้นเป็นอย่างดี ก่อนเก็บโทรศัพท์มือถือกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงโดยไม่ได้ตอบกลับไป

ทว่าหลังกลับถึงหอพัก เธอคิดๆ แล้วก็ยังคงปีนขึ้นเก้าอี้อย่างระมัดระวัง เอาขวดชาดำที่ ‘ให้ตายเธอก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้’ ซึ่งเธอแย่งมันมาได้ขวดนั้นวางตั้งไว้ด้านบนสุดของตู้ ตรงตำแหน่งที่แทบจะแตะโดนเพดาน จากนั้นก็กระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองมันเงียบๆ ชื่นชมขวดชาที่ถูกแสงอาทิตย์ตกดินซึ่งทอแสงเฉียงๆ เข้ามาตกกระทบจนเป็นประกายระยับราวกับอำพัน โดยที่ภายในใจรู้สึกเปียกปอน

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 13 ก.ค. 64 เวลา 12.00 น.