ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 7

ลั่วจื่อรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้าง ผ่านมาหลายปี ในที่สุดก็มีคนถามเธอชัดๆ ว่าเธอชอบเซิ่งไหวหนานไหม อย่างไรก็ตาม คนที่ถามกลับเป็นคนหัวรั้นที่กำลังเมาเหล้าคนหนึ่ง สถานการณ์ก็ดันเป็นร้านปิ้งย่างเสียงดังอึกทึกที่เต็มไปด้วยกลิ่นของควันและน้ำมัน ช่างทำลายบรรยากาศมากจริงๆ

แน่นอนว่าเธอย่อมไม่ตอบ ทั้งยังเกือบจะโพล่งคำพูดแกล้งโง่ออกไปว่า ‘เขาคือใคร’

ถึงยังไงเจิ้งเหวินรุ่ยก็ไม่เคยบอกว่าคนที่ตัวเองรักข้างเดียวเป็นใคร ไม่สู้เอาเรื่องนี้มาปิดปากอีกฝ่าย จากนั้นรีบเคลียร์เงินแล้วหนีไปเสียเลย

แต่ลั่วจื่อก็เก็บประโยคคำถามนั้นกลับกลืนลงท้องไปทันควัน

เมื่อครู่นี้เจิ้งเหวินรุ่ยเพิ่งถามว่าเธอเป็นเพื่อนห้องเดียวกับแฟนเก่าเขาใช่ไหม เธอให้คำตอบกลับไปทันทีอย่างไม่ลังเล เท่ากับว่าผ่านคำบรรยายของเจิ้งเหวินรุ่ยนั้นลั่วจื่อยอมรับว่าเธอเดาตัวตนพระเอกในเรื่องราวของเจิ้งเหวินรุ่ยได้แล้ว ตอนนี้ถ้ายังจะแกล้งโง่อีก เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

พลาดไปเสียแล้ว…

ลั่วจื่อรวบรวมสติกลับมาตั้งใจมองผู้หญิงตาแดงก่ำที่รอคำตอบอยู่ตรงหน้า จู่ๆ ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา

คนคนนี้เมาแล้วจริงๆ เหรอ

“เธอชอบเขาใช่ไหม” เจิ้งเหวินรุ่ยยังคงย้ำถามคำเดิม

โทรศัพท์มือถือของลั่วจื่อดังขึ้นมาในเวลาวิกฤต เธอรับสายทันทีโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าจอ เป็นเจียงไป่ลี่ เธอลืมเอากุญแจไป ผู้ดูแลหอเองก็ไม่อยู่ที่ห้องธุรการ ทำให้ยืมกุญแจไม่ได้ ดังนั้นหวังว่าลั่วจื่อจะรีบกลับไปที่ห้องได้

ลั่วจื่อคว้าโอกาสพูดคุยเรื่อยเปื่อยต่อไปอีกสักพักถึงวางสาย ในตอนนั้นคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ฟุบกลับลงไปบนโต๊ะอีกครั้งแล้ว คำถามเมื่อครู่นี้ผ่านพ้นไปทั้งอย่างนั้น

ตอนที่จ่ายเงินเจิ้งเหวินรุ่ยยังคงไม่ตื่น หลังลั่วจื่อจ่ายเงินเสร็จก็พยายามปลุกเธอ จากนั้นกึ่งดึงกึ่งลากพาอีกฝ่ายออกจากร้านอาหาร เจิ้งเหวินรุ่ยที่ทิ้งน้ำหนักพิงอยู่บนตัวเธอเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ไม่รู้กำลังบ่นพึมพำอะไร ซ้ำตัวยังหนักมาก ลั่วจื่อเดินไปข้างหน้าตัวเอียงๆ อย่างยากลำบาก รู้สึกว่าตัวเองซวยโคตรๆ