ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 4

บทที่ 4

งานเลี้ยงฉลองการแต่งงานของผู้จัดการสวนส้มสารัณที่เป็นถึงหลานชายเจ้าของสวนมีแขกมาร่วมแสดงความยินดีคับคั่ง ผู้คนทั้งจากแม่อาย ฝาง และท่าตอนมากันพร้อมหน้า แทบจะเรียกได้ว่าผู้หลักผู้ใหญ่มากับครบ บางคนมาจากเชียงรายหรือตัวเมืองเชียงใหม่ ทั้งนี้ส่วนใหญ่ก็เพื่อให้เกียรติคุณภวิชเป็นสำคัญ

คู่บ่าวสาวยิ้มรับคำอวยพร คอยต้อนรับแขกเหรื่อหน้าชื่นสดใสไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยที่บริเวณซุ้มดอกไม้หน้างาน ลัลน์มองหาแล้วขยับเข้าไปใกล้เพื่อส่งแก้วน้ำสองแก้วในมือไปให้

“น้ำหน่อยไหมพี่เมธิ พี่หยา”

“ขอบใจนะหนูลัลน์” เมธิเอื้อมมือไปรับแก้วมายื่นส่งให้หยาได้จิบก่อน ลัลน์ไล่สายตาตามพี่ชายที่ทอดมองเจ้าสาวอย่างอ่อนโยนแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“วันนี้พี่หยาสวยเหมือนเจ้าหญิงเลย จริงไหมพี่เมธิ”

“วันไหนๆ ก็สวย ไม่ใช่เฉพาะวันนี้หรอก”

“แหม หวานนะคะท่านผู้จัดการเมธิ” ท่าทางของพี่ชายทำให้ลัลน์อดหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องทำเสียงล้อ “แต่พูดแบบนี้แสดงว่าวันนี้ที่พี่หยาเหนื่อยให้ช่างจัดการแต่งโน่นนี่ไม่มีบ่นสักคำไม่มีประโยชน์งั้นสิ”

“โธ่หนูลัลน์ อย่ามาทำเสียเรื่องน่า วันนี้หยาสวยที่สุดเลยจ้ะ ยิ่งอยู่ในชุดนี้ยิ่งสวยกว่าใครๆ”

“งั้นคืนนี้พี่หยาก็ใส่ชุดนี้นอนนะ อย่าถอดเลย ให้คุณเจ้าบ่าวได้ดูนานๆ” ลัลน์รีบแกล้งต่อทันทีเมื่อสบช่อง ในขณะที่เจ้าสาวได้แต่ยิ้มเขิน

“หนูลัลน์ เดี๋ยวเหอะ อย่ามาทำชี้โพรงนะ” เมธิโวยวายกลับรวดเร็ว โดยมีเจ้าสาวและลัลน์ประสานเสียงหัวเราะเข้าคู่

“หัวเราะอะไรกัน” มินที่ก้าวเข้ามาใกล้ถาม เขามองหาลัลน์อยู่พักใหญ่จนได้เห็นว่าเธออยู่ตรงนี้กับพี่ชายนั่นเอง

“อ้าวมิน…มาถ่ายรูปหน่อยสิ ยังไม่ได้ถ่ายรูปพี่น้องเลย” เมธิชวนพร้อมกับเรียกช่างภาพ แต่มินก็ไม่ยอมถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวเพียงลำพัง กลับรั้งให้ลัลน์มายืนใกล้จนได้

“สวยจัง นานๆ จะเห็นลัลน์สวมกระโปรงสักที” มินกระซิบบอกเมื่อต้องถอยห่างจากคู่บ่าวสาวเพื่อให้แขกคนอื่นได้มีโอกาสถ่ายรูปบ้าง

ลัลน์ก้มลงมองตัวเอง ร่างระหงในชุดกระโปรงเนื้อผ้าพลิ้วยาวเพียงระดับเข่า และขาเรียวยาวบนรองเท้าสานส้นสูงบนเนื้อตัวเธอเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยมีให้เห็นบ่อยอย่างที่มินเกริ่น ก็มันไม่มีโอกาสอะไรให้สวม และงานในสวนส้มจะให้เธอแต่งอย่างนี้ไปให้หกล้มหรือยังไงกัน

“ชมแล้วถ้าเห็นพี่เดินหกล้มเพราะไอ้ส้นสูงนี่ก็อย่าแซวล่ะ” ลัลน์กระซิบกลับ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากร่างกายเธอทำให้มินยิ้ม…น้ำหอมที่เขาเคยซื้อมาฝาก

“พี่นพ พี่นาย พี่ธารณ์ สวัสดีค่ะ” แขกกลุ่มใหม่ที่เพิ่งมาถึงทำให้ลัลน์ส่งเสียงทักอย่างร่าเริงแล้วยกมือไหว้ทำความเคารพ ไม่ทันได้หันไปมองว่าชายหนุ่มข้างตัวสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นแบบไหน

“โอ้โห หนูลัลน์สวมกระโปรงสวยจัง” นภางค์ทักตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึงตัว

“นานๆ ทีน่ะค่ะ อย่าทักมากสิคะ เดี๋ยวลัลน์เขินได้วิ่งกลับเข้าบ้านไปเปลี่ยนกันพอดี” ลัลน์ตอบน้ำเสียงร่าเริงเปิดเผยตามนิสัย

“งั้นต้องถ่ายรูปไว้ด้วยกันหน่อยนะหนูลัลน์ นานๆ ที มาๆ” นพวินทร์ชักชวนให้ลัลน์ก้าวเข้าไปถ่ายรูปร่วมกับคณะของท่านพร้อมกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว ธารณ์ก้าวเข้าไปยืนข้างๆ เธอพร้อมกับรอยยิ้มอย่างสุภาพอบอุ่น

“ยืนระวังนะคะ เดี๋ยวลัลน์เผลอเหยียบเท้าเข้าให้ ไม่ค่อยคุ้นกับส้นสูงสักเท่าไรน่ะค่ะ”

“ให้เกาะแขนเอาไหมครับ แต่อย่างที่พี่นายบอก หนูลัลน์ใส่กระโปรงสวย” น้ำเสียงของธารณ์อ่อนโยนสุภาพ ไม่มีวี่แววเกี้ยวพาราสีให้อึดอัดใจสักนิด แต่ลัลน์ก็อดไม่ได้ที่จะเขินและรู้สึกวูบวาบในทรวงอกเพราะไม่คุ้นเคยกับคำชม โดยเฉพาะคำชมจากชายหนุ่ม

เธอเอียงหน้าไปยิ้มน้อยๆ แล้วหันกลับไปมองกล้องรวดเร็ว แก้มที่แดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติและรอยยิ้มของหญิงสาวที่เขินอายซึ่งไม่ค่อยมีให้เห็นนักจากลัลน์ทำให้มินที่ยืนห่างกำมือแน่น แววตาขุ่นมองอย่างไม่ชอบใจนัก