ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 4

คู่บ่าวสาวที่ตอนนี้คือสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายและประเพณีพนมมือไหว้ลาแขกและญาติผู้ใหญ่ บิดาและมารดาของหยาอดไม่ได้ที่จะขอไปส่งลูกสาวอีกครั้งที่ห้องหอทั้งที่ผ่านพิธีส่งตัวเข้าหอไปแล้วเมื่อตอนสายๆ ของวัน โดยมีคุณภวิช ลัลน์ และมินตามไปด้วย

รอยยิ้มของลัลน์แทบจะไม่จางหายเลยตั้งแต่หัวค่ำยามมองเมธิและหยา…จากนี้ไปจะเป็นเวลาที่พี่ชายคนโตแห่งสวนส้มสารัณจะได้เริ่มต้นสร้างครอบครัวของเขาเอง…

“เหนื่อยไหม” มินที่ยืนใกล้ๆ กระซิบถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่หรอก มินล่ะเหนื่อยหรือเปล่า พูดเยอะเลยคืนนี้ คอแห้งไหม กลับไปนอนพักเลยก็ได้นะ ไม่ต้องไปคุมเด็กเก็บของหรอก เดี๋ยวพี่ไปดูให้เอง” ลัลน์หันไปหาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน

“ลัลน์นั่นแหละกลับไปนอน มินไปดูเองดีกว่า พรุ่งนี้จะเข้าสวนแต่เช้าไหม มินขับรถให้นะ”

“เข้าสิ พรุ่งนี้พี่นัดพี่ธารณ์ไว้ด้วย พี่ธารณ์เค้าอยากไปถ่ายรูปที่สวนส้ม” พอเอ่ยชื่อของชายหนุ่มจากกรุงเทพฯ ลัลน์ก็ต้องยอมรับว่าหัวใจกลับมาวูบไหวประหลาดอีก นอกจากคำพูดที่ทำเอาใจลัลน์เต้นแรงแล้ว เขาก็ยังคงรักษาท่าทีสุภาพเป็นปกติอย่างที่เคย มันทำให้ลัลน์ไม่กล้าคิดหรือแสดงท่าทีอะไรให้ต่างไปจากเดิมมากนัก

คณะผู้ใหญ่ที่ตั้งท่าจะออกจากห้องหอเพื่อให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวได้เริ่มต้นช่วงเวลาเป็นส่วนตัวเสียทีทำให้ลัลน์ขยับตัว

“มินยังอยู่ จะพาไปให้เอง ลัลน์ไม่ต้องเข้าสวนหรอกพรุ่งนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปได้ สัญญากับพี่ธารณ์ไปแล้วด้วย ว่าแต่มินดีกว่า ถ้าห่วงเรื่องเรียนจะกลับเชียงใหม่ก่อน ไม่ต้องอยู่จนหลังยี่เป็งอย่างที่บอกก็ได้นะ” ลัลน์พูดเรื่อยๆ

…ยี่เป็ง ประเพณีที่นอกจากจะสวยงามแล้วยังโรแมนติกอ่อนหวานด้วยมนตร์เสน่ห์ของดวงจันทร์กลมโต และธารณ์…ผู้ชายจากแดนไกลที่เอ่ยปากแสดงความในใจทำให้ลัลน์รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะยามคิดถึง

ลัลน์เดินเงียบ ไม่ทันได้สังเกตคนข้างกายเพราะมัวจมอยู่ในความรู้สึกแปลกประหลาดของหัวใจ จึงไม่เห็นสีหน้าและแววตาของมินที่ขุ่นเครียด

“มินยังไม่กลับหรอก จะอยู่สวนอีกหลายวัน ลัลน์อย่ามาหาทางไล่มินเลย” มินพูดด้วยน้ำเสียงสะบัดไม่พอใจก่อนจะเดินผละห่าง สาวเท้าเร็วไม่รอให้ลัลน์เดินเคียงอีก

ท่าทางของเขาทำให้ลัลน์เลิกคิดถึงธารณ์ ได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจกับอาการลมเพลมพัดเป็นพายุหมุนของเขา

เป็นอะไรอีกล่ะ คนยิ่งกำลังนึกไม่ออกว่าจะวางตัวกับพี่ธารณ์ยังไงต่อไปดีก็มาทำตัวเจ้าอารมณ์อีกคน แต่มินอยู่ก็จะได้เป็นเพื่อนคอยรับรองพี่ธารณ์นี่นา แล้วลัลน์ก็เริ่มรู้สึกสบายใจ…มีมินอยู่ใกล้ๆ ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเธอก็จะอุ่นใจได้เสมอ

“มีอะไรลูก” คุณภวิชถามลูกสาวเมื่อเดินมาใกล้

“ไม่มีอะไรค่ะ พ่อเหนื่อยไหม ขายังปวดอยู่หรือเปล่า” ลัลน์พักความสนใจกับท่าทางประหลาดของมิน ถามถึงอาการปวดที่ต่อเนื่องมาจากการล้มเมื่อวันก่อนของบิดาด้วยความเป็นห่วง