ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 2

อารมณ์ร้ายไม่เบานี่ เหยียนตี้มองดูฉินโยวโยวที่ทำท่าทางเหมือนสัตว์บาดเจ็บหลบซ่อนตัวไม่สนใจคน เขาทั้งขบขันทั้งใจอ่อนอยู่บ้าง มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าเขาขีดเส้นให้ความใจอ่อนเป็นอารมณ์ของอิสตรี เขาไม่ได้รู้สึกใจอ่อนมากี่ปีแล้วก็ไม่รู้

“ข้าจะไปเมืองปาไซ่ เจ้าไม่พอใจ?” เหยียนตี้ถามอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“พอใจสิ พอใจจะแย่แล้ว” ฉินโยวโยวตอบงึมงำ

“เดิมทีคิดว่าไปทางเดียวกับเจ้าพอดี คิดไม่ถึงว่าเจ้ากลับรีบร้อนจากไป”

ก็ได้ ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง! ฉินโยวโยวอึดอัดคับข้องใจถึงที่สุด แม้แต่จะแค่นเสียงยังไม่อยากทำ

“คนที่ต้องการเล่นงานเจ้าเป็นผู้ใด” เหยียนตี้ถามต่อ

น้ำเสียงเขาเคร่งเครียดเหลือเกิน ฉินโยวโยวตระหนักขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนเองต้องขอให้ผู้อื่นคุ้มครอง ไม่มีสิทธิ์จะใช้อารมณ์เยี่ยงคุณหนู อีกทั้งหากว่ากันตามจริง เหยียนตี้ได้ช่วยนางมาสองครั้งแล้ว ย่อมมีสิทธิ์จะรู้ว่าคนที่กัดนางไม่ปล่อยเป็นผู้ใด

“สำนักเฟิ่งเสินแห่งแคว้นตัวลี่ ท่านคงเคยได้ยินชื่อกระมัง ผู้ที่ต้องการเล่นงานข้าคือเมธาจารย์ซวี่กวงแห่งสำนักเฟิ่งเสิน เมื่อก่อนอาจารย์ข้าเคยล่วงเกินคนของสำนักนั้น บัดนี้เขาหายตัวไป คนของสำนักเฟิ่งเสินจึงคิดจะจับตัวข้ากลับไปเพื่อบีบให้อาจารย์ข้าปรากฏตัว” ฉินโยวโยวเลือกพูดความจริงแค่บางส่วน

“อาจารย์เจ้าคือผู้ใด” เหยียนตี้ยังซักไม่เลิก คำถามมุ่งตรงประเด็นสำคัญ

สำนักเฟิ่งเสินเป็นสำนักประจำแคว้นตัวลี่ ในสำนักมียอดฝีมืออยู่มากมาย เจียงหรูเลี่ยนผู้เป็นเจ้าสำนักมีศิษย์เอกอยู่สามคน ล้วนได้รับการยกย่องเป็น ‘เมธาจารย์’ เมธาจารย์ซวี่กวงก็คือศิษย์คนเล็กสุดของเจียงหรูเลี่ยน ขณะเดียวกันก็เป็นองค์ชายเจ็ดของผู้ครองแคว้นตัวลี่ด้วย

หากมิได้มีฐานะเช่นนี้ เฟิงกุยอวิ๋นลูกสมุนเขาก็ไม่มีทางสั่งกองทหารแคว้นตัวลี่ให้ไล่ต้อนดักทางฉินโยวโยวได้อย่างง่ายดาย

ผู้ที่สามารถทำให้เมธาจารย์ซวี่กวงเปลืองสมองจดจำด้วยตนเองได้จะต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน

ฉินโยวโยวหลีกเลี่ยงต่อไม่ได้แล้วจึงได้แต่แสร้งทำท่าทางโง่งมน่าสงสาร “ไม่บอกได้หรือไม่ อาจารย์ไม่อนุญาตให้ข้าบอกผู้อื่น”

“ได้ แต่เจ้าคิดว่าไม่บอกแล้ว ผู้อื่นก็จะไม่รู้อย่างนั้นหรือ” เหยียนตี้มีหรือจะยอมถูกบอกปัดได้ง่ายๆ เขายื่นมือมาลูบศีรษะฉินโยวโยวประหนึ่งหยอกเย้าลูกแมวลูกสุนัข ก่อนเอ่ยว่า “ไฉนศิษย์ของมือเทพเนรมิตฉีเทียนเล่อจึงไม่ได้เรื่องเพียงนี้”

กิริยาท่าทางเหยียนตี้ราบรื่นเป็นธรรมชาติเกินไป ฉินโยวโยวถูกคนเอาเปรียบเช่นนี้ ยามที่คิดจะทักท้วงก็ได้ยินเขาเปิดโปงฐานะของนางออกมาเสียก่อน ทำนางตกใจเบิกตากว้าง ย้อนถามอย่างระแวดระวัง “มือเทพเนรมิตอะไรกัน”

“เจ้าทึ่มถึงเพียงนี้ อาจารย์เจ้าจะวางใจให้เจ้าออกมาข้างนอกได้อย่างไรกัน” ขณะที่พูดเหยียนตี้ยังคงใบหน้าไร้ความรู้สึกเช่นเดิม แต่ดูแล้วกลับเคร่งขรึมจริงจังเป็นพิเศษ เป็นความเคร่งขรึมจริงจังที่เพียงพอจะทำให้ฉินโยวโยวโมโหตายได้

“ท่านสิทึ่ม!” ถ้อยคำที่ไม่ผ่านสมองพลันหลุดออกจากปากฉินโยวโยวด้วยความโมโห ด่าจบแล้วถึงได้พบว่าตนเองพูดอะไรโง่เขลาอีกแล้ว…นางต้องการจะเอาใจปีศาจร้ายตนนี้แท้ๆ ไฉนเพียงแค่ถูกคนเขายั่วยุขู่ขวัญมาเล็กน้อยนางก็ขาดสติในการควบคุมตนเอง ถึงขั้นพูดจาไม่ยั้งคิดออกมาแล้ว

“ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดเรื่องอะไร” ฉินโยวโยวตัดสินใจว่าต่อจากนี้ไม่ว่าเหยียนตี้พูดอะไรนางก็จะเงียบเอาไว้ให้ได้ นางอยากร้องขอลงรถแล้วเดินไปเองอย่างมีศักดิ์ศรียิ่งนัก ทว่าร่างกายกลับไม่ให้ความร่วมมือ