ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 2

ดูเหมือนนางจะทึ่มอยู่บ้างจริงๆ…ไม่ถูกสิ! เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งเกินไป เจ้าเล่ห์เกินไปต่างหาก

“กินยาลูกกลอนเม็ดนี้เสีย มันดีต่ออาการบาดเจ็บจากพิษของเจ้า” เหยียนตี้ล้วงขวดเล็กขวดหนึ่งจากในอกเสื้อออกมายื่นไปตรงหน้าฉินโยวโยว

จะให้นางกินยาอีกแล้ว?! ยามนี้ฉินโยวโยวกำลังสงสัยในเจตนาที่เหยียนตี้ช่วยนางไว้อย่างมาก ไหนเลยจะยอมกินยาลูกกลอนที่เขาให้ส่งเดช นางออกแรงกระเถิบตัวหนีไปไกลกว่าเดิม ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “ผู้มีพระคุณช่วยข้าไว้ก็เป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงแล้ว จะให้ท่านต้องสิ้นเปลืองโอสถวิเศษอีกได้อย่างไร”

เหยียนตี้มองฉินโยวโยวนิ่งในชั่วอึดใจหนึ่ง นางรู้ดีว่าคำพูดตนเองโน้มน้าวเขาไม่ได้ ยามตกอยู่ภายใต้สายตาอันรู้แจ้งของเขานางก็งุ่นง่านร้อนตัวขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ จึงก้มหน้าแสร้งตายเสียเลย

มือที่จับขวดยาของเหยียนตี้ค่อยๆ เก็บกลับไป ขณะที่ฉินโยวโยวคิดว่าตนบิดพลิ้วสำเร็จ จู่ๆ คางของนางก็ถูกฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งเชยขึ้น ด้วยความตกใจปากนางจึงอ้าน้อยๆ ยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งก็ลอยเข้ามาในปาก ชนเข้ากับลำคอนางอย่างแม่นยำ

ฉินโยวโยวกลืนน้ำลายโดยไม่ตั้งใจ ยาเม็ดนั้นก็ถูกกลืนลงท้องไปพร้อมกับน้ำลายด้วย

“ท่าน!…ท่าน!…ท่าน!” ฉินโยวโยวทั้งตกใจทั้งโมโห มือหนึ่งชี้เหยียนตี้ คิดจะด่าคน

เหยียนตี้กุมนิ้วนางไว้พลางพูดเสียงเย็นเยียบ “ต่อต้านไปก็ไม่มีความหมาย หากข้าต้องการทำร้ายเจ้าจริง ไม่เห็นต้องเปลืองโอสถวิเศษเลย”

เขาพูดได้มีเหตุผลยิ่ง ตอนนี้ฉินโยวโยวก็อยู่ในกำมือเขาแล้ว เขาจะฆ่าเมื่อไรก็ย่อมได้ ไม่จำเป็นต้องหลอกให้นางกินยาให้ยุ่งยาก

ฉินโยวโยวอับอายจนกลายเป็นความโกรธ นางออกแรงเก็บมือตนเองกลับมา ก่อนไปนั่งขดตัวโมโหไม่ยอมพูดอะไรอยู่ตรงมุมรถม้า

ยาลูกกลอนเม็ดนั้นเป็นโอสถวิเศษที่มีฤทธิ์รักษาอาการบาดเจ็บจากพิษจริงๆ ความรู้สึกวิงเวียนตาลายอ่อนแรงปวกเปียกของฉินโยวโยวค่อยๆ คลายลง โทสะในใจนางก็คลายลงบ้างแล้วเช่นกัน

ตัวสารเลวนี่น่าจะอยากรักษาอาการบาดเจ็บให้นางจริงๆ แม้ว่าท่าทีของเขาจะชวนให้คนหมั่นไส้ยิ่งก็ตาม…ยิ่งเวลาผ่านไปหนังตาก็ดูเหมือนจะยิ่งหนัก ฉินโยวโยวสะบัดศีรษะ ในที่สุดนางก็ต้านทานความง่วงที่ถาโถมมาไม่ไหว ค่อยๆ ล้มลงบนฟูกหนา หลับอุตุไป

เหยียนตี้ปัดลูกผมข้างกรอบหน้านางออกเบาๆ ก่อนยื่นนิ้วเคาะผนังรถ สั่งเหลียงลิ่งที่ด้านนอกเสียงเย็น “ช้าหน่อย”

รอนางหลับจนเต็มตื่นแล้ว พิษในร่างกายก็น่าจะถูกขจัดออกไปสิ้น

“พ่ะย่ะค่ะ!” เหลียงลิ่งขานรับ เพียงไม่นานรถม้าก็แล่นช้าลง ทั้งยังเลือกวิ่งไปบนทางที่ค่อนข้างเรียบเพื่อลดแรงกระเทือน