ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ เล่ม 3 บทที่ 2

วันนี้เหอหม่านจื่อมาตรวจชีพจรให้เหยียนตี้ บอกว่าร่างกายเขาจะฟื้นตัวเต็มที่แล้ว สามารถฟื้นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ ฉินโยวโยวตื่นเต้นดีใจจนเฝ้าอยู่ข้างกายเขาไม่ยอมนอนตลอดทั้งคืน ทว่าน่าเสียดายที่เขายังคงไม่ฟื้น

ใกล้ฟ้าสางตู้เหวยเหนียงมาเห็นเข้าถึงได้ประคองฉินโยวโยวไปนอนบนตั่งนุ่มด้านข้าง

อันที่จริงฉินโยวโยวเหนื่อยแล้ว เพียงเอนร่างนอนบนตั่งได้ไม่นานก็ผล็อยหลับไป ตื่นมารู้สึกอุ่นบนร่าง นางก็หยีตาคิดจะบิดขี้เกียจ เพิ่งจะขยับก็พบว่าข้างกายมีเรือนร่างอบอุ่นเพิ่มมาร่างหนึ่ง!

นางสมองมึนงงยังไม่ทันไตร่ตรองอะไรได้ ลืมตาเงยหน้ามองก็เห็นใบหน้าที่ดูจะทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้าอยู่บ้างใบหน้าหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากนางเพียงไม่กี่ชุ่น

เป็นเหยียนตี้? หย่งเล่อ? สามีปีศาจของข้า?!

“เจ้าอย่าบอกข้านะว่าเจ้าจำข้าไม่ได้แล้ว” เสียงอันคุ้นเคยดังมาอย่างอ่อนใจอยู่บ้าง

ฉินโยวโยวกะพริบตา ภาพตรงหน้าพร่าเลือน “ท่านหลับตามาสิบกว่าวันแล้ว!” ในถ้อยคำมีแววคับข้องใจและกล่าวโทษอย่างเข้มข้น

ความหมายในคำพูดคือเห็นสภาพตอนเหยียนตี้หลับตาจนชิน จึงได้ลืมสภาพยามเขาลืมตาไปแล้วอย่างนั้นหรือ เหยียนตี้โน้มหน้าลงจุมพิตดวงตาและพวงแก้มฉินโยวโยวอย่างอ่อนโยน จูบซับหยาดน้ำตาบนใบหน้านางทีละนิด จากนั้นก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากนาง

ทำเช่นนี้นางน่าจะจำได้แล้วกระมัง ผู้ที่สนิทชิดใกล้กับนางได้เพียงนี้ก็มีแค่เขา

ฉินโยวโยวกอดคอเขาไว้แน่น ตอบสนองเขากลับไปอย่างเร่าร้อน

นี่คือสามีปีศาจของข้า ข้าไม่ได้กำลังฝัน ในที่สุดเขาก็ฟื้นแล้ว!

ไม่กี่ชั่วยามก่อนหน้านี้ หลังจากฉินโยวโยวหลับไปได้ไม่นาน เหยียนตี้ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

เขาลูบแก้มฉินโยวโยวพลางถอนหายใจ “ไฉนจึงผอมลงมากเพียงนี้ สภาพเหมือนวันที่ข้าช้อนเจ้าขึ้นมาจากแม่น้ำไม่มีผิด”

เขาไปพบฮ่องเต้และไทเฮาแล้ว ทั้งยังได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาบาดเจ็บสาหัสสลบไสลอยู่จากปากของพวกตู้เหวยเหนียงกับเหลียงลิ่งแล้วเช่นกัน พอได้เห็นสภาพอ่อนแอของฉินโยวโยวในยามนี้ก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ

สภาพมีน้ำมีนวลที่ประคบประหงมออกมาในเวลาเกือบครึ่งปีถูกทำให้กลับไปมีสภาพเดิมในเวลาเพียงประเดี๋ยวเดียว

ฉินโยวโยวขยี้ตาแค่นเสียงพูดว่า “ท่านเป็นเช่นนี้แล้วข้ายังกินอิ่มนอนหลับ อ้วนท้วนสมบูรณ์อยู่ได้ ท่านควรต้องโมโหจนจะฆ่าคนแล้ว!”

เหยียนตี้หลุดขำ ขยี้ศีรษะนางพลางกล่าว “ก็ได้ ตอนนี้ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว นับแต่วันนี้ไปเจ้าต้องกินข้าวนอนหลับอย่างว่าง่าย ขุนเนื้อหนังกลับมาในเร็ววัน”

“แผลของท่าน…” หลายวันมานี้ฉินโยวโยวใส่ยาให้เขาโดยตลอด นางย่อมรู้ถึงการฟื้นตัวของบาดแผลเขา

จำต้องกล่าวว่าถึงราชันยุทธ์ขั้นสิบแปดจะมิใช่ปีศาจ แต่ก็ใกล้เคียงแล้ว อาการบาดเจ็บหนักหนาสาหัสเพียงนั้นถึงขั้นไม่เป็นอะไรได้ภายในเวลาสั้นๆ เพียงสิบกว่าวัน กระทั่งไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็น ความสามารถในการรักษาตนเองของเขาช่างกล้าแข็งจนชวนให้คนทอดถอนใจว่าได้เห็นเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว