ทดลองอ่าน ร้อยเรียงรักเคียงฤทัย บทที่ 2.4-2.6

12

หลังผ่านความวุ่นวายที่หอเทียนเซียงมาแล้ว ซย่าชิงยวนก็พอทำความเข้าใจนิสัยบางอย่างของลู่หย่วนได้ คนผู้นี้แม้จะดูเอาแน่เอานอนไม่ได้ ทั้งบางครั้งยังชอบสัพยอกนาง แต่ก็ไม่เคยสร้างความลำบากให้นางจริงๆ ตรงกันข้ามตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกันมา เขามีแต่จะใส่ใจนางมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ดีจนนางรู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นแกะที่ถูกขุนให้อ้วนเพื่อรอเชือด ไม่ก็เป็นพวกนกคีรีบูนในหนังสือนิยายที่ถูกเลี้ยงไว้ในส่วนลึกของคฤหาสน์ใหญ่ไว้ให้นายท่านหาความสำราญ

อย่างเช่นตอนนี้ นางมองดูโต๊ะที่มีผ้าพับใหม่ส่งมาจากชุมชนทอผ้าทางตอนเหนือของเมืองวางอยู่กับเครื่องประดับศีรษะเต็มโต๊ะ ล้วนเป็นลวดลายและเนื้อผ้าที่แปลกใหม่ที่สุดในเมืองหลวงแล้วก็อดหางตากระตุกไม่ได้

ลู่หย่วนคิดจะทำอะไร หรือว่าเล่นละครแล้วติดใจ เห็นนางเป็นภรรยาในเรือนหลังไปแล้วจริงๆ

แต่เมื่อใคร่ครวญโดยละเอียด ยามมีคนนอกอยู่ด้วย เขามักจะแสร้งสนิทสนมกับนางราวกับเป็นสามีภรรยาที่รักกันจริงๆ แต่เมื่อไม่มีใครเขากลับเรียบร้อยสำรวม นอกจากครั้งนั้นที่วัดโบราณก็ไม่ได้แตะต้องนางอีก

เมื่อนึกถึงเรื่องในคืนนั้นใจของนางก็เริ่มเต้นตึกตัก นางหยิบผ้าผืนหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาลูบ ผ้าไหมใหม่เนื้อเย็นเฉียบเหมือนกระบี่แหวกผ่านน้ำไหล นางแนบเนื้อผ้าลงบนหน้า พยายามลดความอุ่นร้อนบนใบหน้า

ลู่หย่วน…ที่แท้เขาเห็นนางเป็นของเล่นที่กลั่นแกล้งได้ตามอำเภอใจ บุตรีของตระกูลคู่แค้นที่สามารถใช้ประโยชน์ หรือว่า…คู่หูชั่วคราวที่เขาเกิดนึกสงสารเวทนาขึ้นมากันนะ

ซย่าชิงยวนถอนหายใจ วางผ้าผืนนั้นกลับลงไปในกล่องไม้จันทน์แดง เท้าเอวพลางส่ายหน้า “ซย่าชิงยวน เจ้าต้องสงบสติ บุรุษมีมากมาย แต่ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียว”

“บุรุษมีมากมายอะไรกัน”

ทันใดนั้นเสียงของลู่หย่วนก็ดังมาจากหลังประตู ทำนางตกใจรีบปิดฝากล่องไม้จันทน์แดง เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเพื่อการค้า หันไปทักทายอย่างอบอุ่นเกินเหตุ

“อรุณสวัสดิ์ ใต้เท้าลู่”

“อรุณสวัสดิ์อะไรกัน นี่มันเลยเที่ยงวันมาแล้ว” ลู่หย่วนไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องของนาง เพียงแต่พิงประตูโน้มตัวเข้ามาพูดกับนาง มุมปากเจือรอยยิ้ม ทว่ายังคงใช้น้ำเสียงยียวน

“นี่ให้ข้าหรือ” นางชี้เครื่องประดับศีรษะกับของมีค่าที่ทำจากเงินและทอง เปลี่ยนหัวข้อเสียดื้อๆ

“อืม ให้เจ้า” เขาพิงกรอบประตูอย่างเกียจคร้าน หรี่ตามองนาง “ชอบหรือไม่”

คำพูดนี้กลับทำนางสะอึก หลังขบคิดอย่างหนักอยู่ครู่ใหญ่นางก็ส่ายหน้า “ความหวังดีจากใต้เท้าลู่ ข้าละอายใจที่จะรับ”

ดูเหมือนว่าเขาไม่แปลกใจเลยสักนิดต่อคำปฏิเสธของนาง ยังคงพิงกับกรอบประตู เพียงแต่หมุนตัวไปอีกทาง คล้ายว่ากำลังอาบแดด เสียงเยียบเย็นราวหิมะเอ่ยขึ้นว่า “คุณหนูซย่าอย่าได้คิดมาก วันนี้เจ้าเป็นฮูหยินของจวนเจิ้นกั๋วกง สิ่งของเหล่านี้ให้เจ้าใส่เวลาออกไปเข้าสังคมดื่มน้ำชา”

จากนั้นเขาก็ลืมตาพร้อมกล่าวต่อว่า “สายของคนแซ่หานทั่วทั้งราชสำนักกำลังจับตาดูทุกการกระทำของเจ้ากับข้า เรื่องครั้งก่อนคงเกิดขึ้นอีกหลายครั้งในวันหน้า”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะรับไว้” นางตอบกลับเสียงราบเรียบ “ขอบคุณใต้เท้าลู่ที่ใส่ใจ”

“ข้าเดาขนาดชุดเอาเอง” เขาก้มหน้าลูบจมูก “ไม่รู้ว่าถูกต้องหรือไม่”

นางหน้าแดงขึ้นฉับพลัน คว้ากระบอกพู่กันไม้หนานบนโต๊ะเขวี้ยงใส่เขา

ลู่หย่วนแย้มยิ้มและยกมือขึ้นรับไว้มั่น “ตอนเย็นในวังมีงานเลี้ยง ฝ่าบาทเอ่ยชื่อเจ้าให้ไปเข้าร่วมพร้อมข้า”

“ฝ่าบาทหรือ” นางไม่เคยลืมคนที่เป็นต้นเหตุของความเปลี่ยนแปลงในวังครั้งนั้น…หลิวเสวียนหลี่ฮ่องเต้ของราชวงศ์ต้าลี่ ชีวิตครึ่งแรกเป็นวีรชนที่พิชิตใต้หล้าและยุติกลียุค ชีวิตครึ่งหลังเป็นทรราชที่พระราชทานโทษตายให้ขุนนางกับแม่ทัพที่จงรักภักดีกับมือตนเอง

“ใช่” เขากอดอกเดินเข้ามาในห้อง วางกระบอกพู่กันลงบนโต๊ะ ก้มหน้ามองนาง “เพียงแค่ต้องไปพบเขา เจ้าก็กลัวแล้วหรือ”

“คะ…ใครกลัวกันเล่า” เห็นเขาเดินเข้ามา แรงกดดันที่น่าสะพรึงก็ทำให้นางอดถอยไปก้าวหนึ่งไม่ได้

“ถ้าเจ้าไม่กลัว แล้วเหตุใดจึงเดินหลบข้า เจ้ากับข้าห่างเหินกันเช่นนี้ ช้าเร็วก็จะเผยพิรุธ”

ขณะมองซย่าชิงยวนดวงตาของลู่หย่วนมักมีรอยยิ้ม คงเพราะคิดว่านางน่าขัน นางรู้สึกปวดหนึบในใจพลางนึกว่าระหว่างทั้งสองมีความแค้นของตระกูลขวางกั้นอยู่ ลู่หย่วนยังจะถามอีกว่านางหลบอะไร บางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจต่อเรื่องที่นางเก็บไว้ในใจเลยแม้แต่น้อย

นางนึกเช่นนี้ไปพลางนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ยิ้มให้กระจกทองแดง “นั่นสิ ข้าจะหลบไปไย ในเมื่อมาแล้วก็ต้องทำตาม รับเบี้ยหวัดแล้วก็ต้องแสดงเป็นลู่ฮูหยินแต่โดยดี”

พอกล่าวจบนางก็ส่งไต้เขียนคิ้วจากโต๊ะเครื่องแป้งใส่มือเขา กะพริบตาปริบๆ มองเขา “ชิงยวนแต่งงานเป็นครั้งแรก ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ต้องเรียนรู้ใหม่แต่ต้น หวังว่าใต้เท้าลู่จะไม่รังเกียจให้คำแนะนำสั่งสอน เริ่มต้นจาก…เขียนคิ้วเป็นอย่างไร”

ลู่หย่วนถือไต้เขียนคิ้วนิ่วหน้ามองนาง แต่ก็ชักช้าไม่ลงมือสักที นางส่องกระจกอย่างขาดความมั่นใจ “ทำไมหรือ วันนี้ข้าไม่สวยหรืออย่างไร”

เขาพลันจับไหล่ของนางจัดให้หันตรงกับตำแหน่งกระจกพอดี ทำให้นางมองไม่เห็นหน้าของเขา เพียงได้ยินเขาตอกกลับนางเสียงเรียบ “ก็ใช่น่ะสิ ฮูหยินของกั๋วกงเช่นเจ้ามีที่ใดกัน”

“ท่านไม่มองข้า จะเขียนได้อย่างไร” นางสงสัย ระหว่างที่หันไป นางก็ถูกลู่หย่วนใช้มือข้างหนึ่งปิดตาเอาไว้

“เช่นนี้ก็พอ” เสียงของเขาไม่สะทกสะท้าน “ไม่อย่างนั้น…ข้าจะเสียสมาธิ”

เขาใช้มือข้างหนึ่งปิดตานาง มืออีกข้างถือไต้เขียนคิ้ว วาดเส้นบางๆ บริเวณคิ้วของนาง

รอบด้านเงียบสงัดไร้เสียง ดังนั้นเสียงหายใจของทั้งสองจึงชัดเจนเป็นพิเศษ

“เสร็จหรือยัง” ซย่าชิงยวนอดเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้

“ใกล้แล้ว” ลู่หย่วนวาดเส้นสุดท้ายเสร็จก็ระบายลมหายใจยาวเหยียด ลดมือลงช้าๆ จับนางหันไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “เจ้าดูเอาเอง”

ซย่าชิงยวนมองปราดเดียวก็หัวเราะลั่น “นี่คืออะไร ลู่หย่วน ท่านบอกข้าที ท่านวาดอะไรของท่าน”

นางชี้ที่คิ้วหนาเตอะของตน “นี่เหมือนจิ้งจอกขนร่วงจำแลงมาหรือไม่”

ลู่หย่วนถูกนางหยอกให้ขำก็หยิบผ้าขึ้นมาชุบน้ำจะเช็ดให้นาง นางหัวร่องอก่องอขิงตัวโยน ไม่ยอมให้เขาทำ

ทั้งสองหัวเราะสนุกสนานอยู่สักพัก ไม่รู้เหตุใดจึงกลายเป็นอยู่ในท่าที่นางถูกเขาจับกดกับโต๊ะ

ลู่หย่วนมือหนึ่งยันโต๊ะ อีกมือหนึ่งประคองเอวซย่าชิงยวน ส่วนสองมือนางก็เท้าไปข้างหลังเพื่อยันโต๊ะ นางเงยหน้ามองเขา จากนั้นเป็นลู่หย่วนที่รับรู้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปได้ก่อนจึงรีบชักมือกลับ แต่นางกลับคว้าสาบเสื้อเขาไว้อย่างลืมตัว เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องถึงค่อยปล่อยออกในพลัน

“ซย่าชิงยวน” เขามีสีหน้าจริงจัง “ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้ากับข้าเป็นแค่สามีภรรยาตามข้อตกลง จะเล่นเข้าบทเพียงใดก็อย่าได้ถือเป็นจริง” พอกล่าวจบเขาก็วางผ้าลงบนโต๊ะ หันกายเดินจากไป

แต่คำพูดตอบกลับของนางกลับทำเขาชะงัก

“แล้วท่านเล่า ท่านเคยถือเป็นจริงหรือไม่”

เขาไม่ได้ตอบคำถาม เพียงก้าวออกนอกประตูไป

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน พฤศจิกายน 2567)