ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 3

“เดี๋ยวค่ะคุณยาย ไหนว่าจะให้หมอนี่ค้างแค่คืนเดียวไงคะ”

“ถ้าพ่อหนุ่มยังจำไม่ได้ แล้วจะให้เขาไปนอนไหนล่ะลูก”

“ผมจำไม่ได้เลยครับคุณยาย นึกทีไรก็ปวดหัวทุกที”

ชายหนุ่มทอดเสียงอ้อน แสร้งยกมือกุมขมับ ทำเอาผู้เป็นหลานอดค้อนขวับไม่ได้

“แต่เราจะชักศึกเข้าบ้านน่ะสิคะคุณยาย เขาเป็นคนแปลกหน้า บางทีอาจจะเป็นมาเฟีย หรือไม่ก็นักเลง เผลอๆ อาจจะมีคนร้ายตามล่าตัวเขาอยู่ก็ได้”

“ละครไปหน่อยไหมลูก ยายว่าคนร้ายคงคิดว่าพ่อหนุ่มตายแล้ว อีกอย่างดูแผลตามตัวสิ น่วมไปหมด ลำพังสภาพนี้จะทำอะไรเนตรได้ล่ะลูก เนตรเตะทีหนึ่งก็สลบเหมือดแล้ว”

หญิงสาวเลิกคิ้วพลางชี้ไปทางถ้วยรางวัลและผ้าเส้นยาวสีดำที่แขวนตรงผนังข้างทีวี

“นั่นน่ะสิคะ เนตรเป็นยูโดสายดำนี่นา”

ทว่าคนแปลกหน้ากลับไม่ได้สะดุ้งสะเทือน วางหน้าเฉยเมยจนเธอฮึดฮัด

“เห็นแก่คุณยายหรอกถึงยอมให้อยู่ด้วย แต่แค่ไม่กี่วันเท่านั้นนะ”

พูดยังไม่ทันจบหมอนี่ก็หาวหวอดใหญ่ บิดตัวไปมาด้วยท่าทีเกียจคร้าน

“ง่วงแล้วเหรอลูก ไปนอนเล่นที่ตั่งก่อนสิ”

“ยังนอนไม่ได้ คุณกินตั้งเยอะ ไปล้างจานก่อนเลย”

“ทำไมผมต้องล้าง”

“อ้าว คุณมาอาศัยบ้านฉันอยู่ ไม่คิดจะช่วยงานเลยรึไง”

“ผมทำไม่เป็น”

“แค่ล้างจาน ทำไม่เป็นได้ไง”

“ก็ไม่เป็นจริงๆ ความรู้สึกมันบอกว่าผมไม่เคยหยิบจับงานพวกนี้ มันเป็นงานของคนใช้”

“แต่ฉันไม่ใช่คนใช้ของคุณ ฉันเป็นเจ้าของบ้าน”

หญิงชราเห็นว่าขืนเถียงกันอยู่แบบนี้ เช้าตรู่ก็คงไม่จบจึงโบกมือตัดบท

“งั้นมื้อนี้เนตรล้างไปก่อน ส่วนพ่อหนุ่มก็ดูเนตรล้างจาน พรุ่งนี้ค่อยทำแล้วกันนะลูก”

“ครับคุณยาย”

“แต่คุณยายคะ…”

“ช่วยพี่เขาหน่อยสิลูก พี่เขาเจ็บอยู่นะ”

“เนตรเป็นลูกคนเดียวค่ะ ไม่มีพี่ชาย”

ว่าแล้วก็รวบจานชามอย่างกระแทกกระทั้น ก่อนเดินหุนหันไปยังซิงก์ล้างจาน

“ผมไปช่วยเนตรนะครับ”

เขาคว้าแก้วน้ำของตนขึ้นด้วยมือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกพลางเดินลากเท้าไปหาเจ้าบ้านสาวอย่างทุลักทุเล

หายดีเมื่อไร โดนดีแน่ยายแคระ!