ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 13-บทที่ 15

โจวอี๋เหนียงและเจียงชิงอวิ๋นก็มาถึงแล้วเช่นกัน กำลังคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าเจียงและเหยาซื่ออยู่

เวลานี้เองก็ได้ยินสาวใช้ที่ด้านนอกเข้ามารายงานว่านายท่าน เมิ่งอี๋เหนียง คุณหนูรอง และคุณชายสี่มาถึงแล้ว

ประตูฉลุลายของห้องกลางเปิดอยู่ ในลานเรือนก็จุดโคมไฟ เจียงชิงหว่านจึงมองเห็นเมิ่งอี๋เหนียงอุ้มเจียงฉางหนิงเดินช้าๆ มากับเจียงเทียนโย่ว เจียงชิงอวี้ยืนอยู่ข้างเจียงเทียนโย่ว เหมือนกำลังพูดอะไรกับเขาอยู่ เนื่องจากเจียงเทียนโย่วมีรอยยิ้มอ่อนโยนไปทั้งหน้า

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมองบุตรชายของตนเอง

นางเข้าใจบุตรชายของตนเองดีว่าเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย หาได้ยากที่จะมีสีหน้าอ่อนโยนปานนี้ สามารถเห็นได้ว่าในใจเขาชอบเมิ่งอี๋เหนียงกับบุตรสาวบุตรชายทั้งสองคนของอีกฝ่ายมากจริงๆ

คนเป็นมารดามองเห็นบุตรชายของตนมีความสุข ย่อมจะมีความสุขไปด้วย ดังนั้นสำหรับเมิ่งอี๋เหนียง…

ช่างเถอะ นางจะถือเสียว่าเป็นสิ่งของชิ้นหนึ่ง ในเมื่อเป็นที่ชื่นชอบของบุตรชายนาง ขอเพียงอีกฝ่ายไม่ทำอะไรเกินไปก็ปล่อยไปแล้วกัน หากตอนนั้นไม่มีพี่ชายของเมิ่งอี๋เหนียง เจียงเทียนโย่วคงตายไปนานแล้ว นางคงต้องส่งลูกจากไปก่อน ไหนเลยจะยังมีวันที่บุตรหลานเต็มบ้าน ได้สำราญกันพร้อมหน้าครอบครัวเยี่ยงวันนี้

ความเกลียดชังที่มีต่อเมิ่งอี๋เหนียงในใจฮูหยินผู้เฒ่าเจียงอดจะสลายไปบางส่วนมิได้

เจียงชิงหว่านเองก็มองเห็นท่าทางเดินคุยกันมาอย่างสนุกสนานของพวกเจียงเทียนโย่วและเมิ่งอี๋เหนียงแล้ว รู้สึกเพียงว่าพวกเขาสี่คนเป็นครอบครัวเดียวกัน ส่วนพวกนางที่อยู่ตรงนี้ล้วนเป็นคนนอก

มีความรักใคร่โปรดปรานถึงเพียงนี้จากเจียงเทียนโย่ว มิน่าเมิ่งอี๋เหนียงกับเจียงชิงอวี้ถึงได้รู้สึกว่าตนเองเป็นนายหญิงและบุตรสาวสายตรงของจวนแห่งนี้

เจียงชิงหว่านหันหน้าไปมองซุนอี๋เหนียงกับโจวอี๋เหนียง รวมถึงพวกเจียงชิงเซวียนและเจียงชิงอวิ๋น เห็นพวกนางล้วนมีสีหน้าเรียบเฉย คิดว่าหลายปีมานี้พวกนางคงจะชินกับท่าทางรักใคร่กลมเกลียวของเจียงเทียนโย่วและเมิ่งอี๋เหนียงแล้ว ทว่าเหยาซื่อจะต้องไม่พอใจแน่นอน

เหยาซื่อใบหน้าซีดขาว มือที่จับผ้าเช็ดหน้าก็กำแน่นขึ้นมา