ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 22-บทที่ 24

สองย่าหลานคุยกันได้ครู่หนึ่ง เหยาซื่อก็พาพวกเจียงชิงเซวียนพี่น้องมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเจียง

เดิมเจียงชิงหว่านอยากจะไปคารวะเหยาซื่อทุกเช้า แต่เหยาซื่อสงสารที่นางต้องตื่นเช้า อยากให้นางนอนให้มากหน่อย จึงบอกนางว่าไหนๆ ก็ต้องมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเจียงที่นี่ทุกวันอยู่แล้ว เจียงชิงหว่านไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าไปคารวะตนที่เรือน เจียงชิงหว่านได้ยินแล้วก็ล้มเลิกความคิด

ส่วนเจียงชิงอวี้ผ่านการเตือนจากฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ยามนี้จึงดูมีมารยาทต่อฮูหยินผู้เฒ่าเจียงขึ้นไม่น้อย ไม่กล้าตื่นสายอีก

คนทั้งหลายคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเสร็จ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็บอกให้สาวใช้ยกอาหารขึ้นโต๊ะ หลังจากนั้นก็พูดถึงเรื่องที่เชิญหมัวมัวมาสอนหนังสือและงานฝีมือให้คุณหนูในจวน

“ข้าคุยกับบิดาพวกเจ้าเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้ทุกเช้าพวกเจ้าพี่น้องจะต้องเรียนหนังสือกับอาจารย์หญิง ตอนบ่ายก็เรียนงานฝีมือกับหมัวมัว จะต้องตั้งใจหมั่นเพียร ห้ามเกียจคร้าน”

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงบอกให้เถาเยี่ยหยิบจี้หยกประดับชิ้นหนึ่งมา หยกชิ้นนั้นเป็นทรงเหรียญมีรูตรงกลาง ทำจากหยกขาวมันแพะ ดูเนียนวาว

“ข้าเป็นคนยุติธรรม วันนี้จะกำหนดกฎให้เรียบร้อยก่อน หากพวกเจ้าเรียนได้ไม่ดีจะต้องถูกลงโทษโดยการคุกเข่าหน้าป้ายวิญญาณบรรพบุรุษหรือไม่ก็คัดจรรยาสตรี แต่หากพวกเจ้าเรียนได้ดี ข้าก็มีรางวัลให้” เอ่ยจบแล้วก็ชี้จี้หยกขาวชิ้นนั้นพลางกล่าวว่า “ผู้ที่เรียนได้ดีที่สุดในเดือนนี้ ข้าจะมอบจี้หยกประดับชิ้นนี้ให้เป็นรางวัล”

เจียงชิงเซวียนกับเจียงชิงหว่านมองจี้หยกประดับชิ้นนั้นปราดหนึ่ง สีหน้าล้วนเรียบเฉย ทว่าในดวงตาเจียงชิงอวิ๋นกลับมีแววสนอกสนใจอยู่หลายส่วน แต่ยังไม่เข้มข้นเท่ากับเจียงชิงอวี้

อันที่จริงเจียงเทียนโย่วรักใคร่โปรดปรานเจียงชิงอวี้มาก มีของดีใดบ้างที่นางไม่มี จี้หยกประดับชิ้นนี้แม้จะล้ำค่าราคาแพง แต่อันที่จริงก็ไม่นับเป็นอะไรสำหรับนาง

ทว่าไม่กี่วันมานี้นางถูกฮูหยินผู้เฒ่าเจียงลงโทษต่อหน้าคนทั้งหลาย ในใจไม่ยินยอมยิ่ง รู้สึกว่าขายหน้ามากจึงอยากจะลืมตาอ้าปากต่อหน้าคนทั้งหลายให้ได้ เพื่อให้ในใจคนทั้งหลายไม่กล้าดูถูกนางอีก และจะได้กู้ศักดิ์ศรีของตนกลับมาเช่นกัน

เจียงชิงอวี้อดจะมุ่งมั่นขึ้นมาไม่ได้ พอกลับไปก็ใช้ให้รุ่ยเซียงหาหนังสือที่ไม่รู้โยนทิ้งไปตามซอกตามมุมใดแล้วออกมา และยังเตรียมตะกร้าใส่อุปกรณ์เย็บปักอันวิจิตรบรรจงไว้ใบหนึ่ง เรียกให้คนไปซื้อด้ายหลากหลายสีมา

ดูท่าทางเหมือนจะปรับปรุงตัวใหม่ มุมานะเอาชัยนับตั้งแต่นี้ หลังจากเมิ่งอี๋เหนียงรู้ก็ดีใจยิ่ง กำชับให้รุ่ยเซียงปรนนิบัติเจียงชิงอวี้ให้ดี

ครั้นพวกเจียงชิงเซวียนแยกย้ายกลับไปแล้ว เหยาซื่อก็รั้งอยู่สนทนาเป็นเพื่อนฮูหยินผู้เฒ่าเจียง

และก็พูดถึงเรื่องที่เมื่อคืนเจียงเทียนโย่วไม่ได้ไปเรือนหลิวเซียงขึ้นมา “…ต่อมาข้าให้สาวใช้ไปถามดู ได้ยินว่าระหว่างทางนายท่านเห็นเมิ่งอี๋เหนียงกำลังเด็ดดอกสายน้ำผึ้งอยู่ บอกว่าจะใช้ต้มให้นายท่านดื่ม นายท่านมีท่าทางดีใจมาก จึงตามนางไปเรือนอี๋ชุน เช้านี้ก็กินอาหารที่เรือนนั้น”

น้ำเสียงเหยาซื่อเจ็บใจอยู่บ้าง

นายท่านเพิ่งจะค้างคืนที่เรือนนางได้กี่คืน นี่กลับไปเรือนของเมิ่งอี๋เหนียงเสียแล้ว