ทดลองอ่าน หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม เล่ม 3 บทที่ 180-บทที่ 181

บทที่ 181

“คุณชาย ท่านวิ่งช้าๆ หน่อย ระวังจะหกล้มนะขอรับ” ชิงจี๋เด็กรับใช้วิ่งไล่กวดตามหลังหลีฮุยคุณชายสามของสกุลหลี

เด็กหนุ่มเรือนกายผอมบางทว่าวิ่งได้รวดเร็ว เขาทะยานกายเข้าจวนตะวันตกตรงดิ่งไปที่เรือนหยาเหอ

เขาพรวดพราดเข้าไปแล้วยืนตะลึงงันอยู่หน้าประตู

บัดนี้สาวน้อยโฉมงามพริ้มเพราในวันวานกลับมีบาดแผลเหวอะหวะพาดอยู่บนแก้มข้างขวาที่ขาวนวลเนียนดุจหยก ดูน่าเกลียดน่ากลัวเป็นพิเศษ

“น้องเจา…” เด็กหนุ่มอ้าปากเผยอ กลางอกจุกแน่นชวนให้อึดอัดทรมาน

เขาไม่ชมชอบน้องสาวผู้นี้มาโดยตลอด เพราะนางเอาแต่ใจตนเกินไปและมักรังแกพี่สาวบ่อยๆ ถึงขั้นบังเกิดความคิดว่าถ้าน้องสาวไม่กลับมาก็คงดีในชั่วขณะที่ได้ยินข่าวว่าพี่สาวถูกถอนหมั้น

แต่ตอนนี้เห็นน้องสาวในสภาพเช่นนี้ เพราะอะไรเขาถึงรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ขึ้นมาในชั่ววูบได้เล่า

นางจะมีนิสัยใจคออย่างไรก็เป็นน้องสาวสายเลือดเดียวของตนอยู่วันยังค่ำ กลับโดนคนนอกข่มเหงถึงเพียงนี้ แต่เขาผู้เป็นพี่ชายมิเคยได้ปกป้องนางเลย

“ขอโทษ ข้ากลับมาช้าไป” พอเห็นเฉียวเจานิ่งเงียบไม่พูดไม่จา หลีฮุยคิดว่านางโกรธอยู่ เขาพูดขอขมาเสียงอุบอิบ

ชิงจี๋เด็กรับใช้กล่าวขึ้นทางด้านข้าง “คุณหนูสาม มิใช่ว่าคุณชายไม่ร้อนใจนะขอรับ ตอนข้าไปถึงสำนักศึกษาหลวง คุณชายกำลังเข้าร่วมการทดสอบของอาจารย์อยู่ จึงส่งข่าวเข้าไปไม่ได้ตลอด…”

“ชิงจี๋ ไม่ต้องพูดแล้ว” หลีฮุยตวาดห้ามมิให้ชิงจี๋พูดอธิบายอีก

อาจูจึงเอ่ยปากบอกในยามนี้ “คุณชายสาม คุณหนูทายาไว้ ยังกล่าววาจาไม่ได้ชั่วคราวเจ้าค่ะ”

หลีฮุยมองไปทางเหอซื่อ “ฮูหยิน ท่านย่ากับท่านพ่อไปที่ที่ว่าการกององครักษ์จินหลินใช่หรือไม่ขอรับ”

“ใช่” เมื่อเห็นหลีฮุยปรากฏตัวแล้ว เหอซื่อก็มีสีหน้าดีขึ้นบ้าง

นางส่งคนไปตามนายท่านใหญ่กับคุณชายสามตามคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า แต่เห็นหลีฮุยไม่กลับมาเสียทียังทึกทักเอาว่าต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ขณะนี้กลับเหนือความคาดหมายของนาง

เหอซื่อเป็นคนเถรตรง มีคนดีต่อบุตรสาวของตน นางก็รู้สึกว่าคนผู้นั้นไม่เลวมาก หากมิใช่อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ นางต้องสั่งกำชับฟางมามาทำหัวสิงโตราดน้ำแดงให้คุณชายสามกินแน่

“เช่นนั้นข้าไปหาท่านย่ากับท่านพ่อนะขอรับ” หลีฮุยหันหลังออกวิ่ง แต่วิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็ย้อนกลับมายกสองมือวางทาบบ่าเฉียวเจา พูดด้วยสีหน้าขึงขัง “น้องเจา เจ้าวางใจได้ พวกข้าไม่มีทางยอมให้เจ้าโดนข่มเหงเปล่าๆ ปลี้ๆ”

เหอซื่อเห็นหลีฮุยจะออกไปแล้วรีบตะโกนบอก “อย่าเพิ่งไป ฮูหยินผู้เฒ่าสั่งกำชับไว้ ตอนนี้ท่านพ่อไปส่งข้าวส่งน้ำอยู่ ส่วนเจ้าไปส่งตอนอาหารเย็น!”

“ฮูหยิน ท่านย่าสูงวัยแล้ว ส่วนท่านพ่อ เอ่อ…ท่านพ่อก็สูงวัยแล้วเช่นกัน ข้าเป็นห่วงว่าพวกท่านจะทนไม่ไหว อยากไปดูสักหน่อยจึงจะสบายใจขอรับ”

เฉียวเจายกมุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย พี่สามต้องลำบากใจแล้วจริงๆ จะติเตียนท่านพ่อก็ไม่ถนัดปากเลยยกข้ออ้างนี้ขึ้น

เหอซื่อห้ามหลีฮุยไว้สุดกำลัง “ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไปไม่ได้ เรื่องในวันนี้จำเป็นต้องเชื่อฟังฮูหยินผู้เฒ่า”

“ฮูหยิน!” หลีฮุยนึกเสียใจภายหลังเป็นกำลัง หากรู้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาออกจากสำนักศึกษาหลวงแล้วคงตรงไปที่นั่นเลย เขาเพียงอยากเห็นก่อนว่าน้องเจาเป็นอย่างไรบ้างกันแน่

เฉียวเจายื่นมือไปกระตุกแขนเสื้อของเหอซื่อ

“เจาเจามีอะไรหรือ”

อาจูคารวะเหอซื่อ “ฮูหยิน คุณหนูอยากไปหาฮูหยินผู้เฒ่ากับคนอื่นๆ ที่ที่ว่าการกององครักษ์จินหลินเจ้าค่ะ”

“คือว่า…” แต่ไรมานางไม่เคยปฏิเสธคำขอของบุตรสาวมาก่อน ครานี้จึงพาให้ลำบากใจขึ้นมากะทันหัน นางอดหันไปมองเฉียวเจาไม่ได้

บุตรสาวทำตาปริบๆ กระตุกแขนเสื้อของนางเบาๆ เป็นคำรบที่สอง

เหอซื่อใจอ่อนยวบไปทั้งดวงทันใด “ตกลง รอท่านแม่เตรียมตัวครู่หนึ่ง พวกเราไปด้วยกัน”

นางพูดจบแล้วยังไม่ลืมชวนหลีฮุยไปด้วย “คุณชายสามอยากไปก็ไปพร้อมกันเถอะ”

หลีฮุยอึ้งงัน “…” ไหนบอกให้เชื่อฟังท่านย่ามิใช่หรือ หลักการของท่านแม่เลี้ยงอยู่ที่ใดกัน

ด้านหน้าที่ว่าการกององครักษ์จินหลิน ยิ่งมายิ่งมีคนมุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ ดังคำกล่าวว่ากฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย ยามนี้พวกราษฎรที่ปกติเกรงกลัวองครักษ์จินหลินประหนึ่งเป็นเสือร้ายกลับส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันเบาๆ

“ก็บอกไปแล้วว่าวันนี้ท่านผู้บัญชาการใหญ่ของพวกข้าไม่อยู่ พวกท่านยังจะดื่มน้ำชากินอาหารอยู่ด้านหน้าที่ว่าการกององครักษ์จินหลินอีก นี่จะมาสร้างความวุ่นวายปั่นป่วนกระมัง”

หลีกวงเหวินทำเสียงถ่มน้ำลาย “ผืนฟ้าพสุธาสว่างเจิดจ้า แสงตะวันจันทราแจ่มกระจ่าง เบื้องหน้าเหล่าชาวเมืองเดียวกันมากมายเช่นนี้ พวกท่านองครักษ์จินหลินจะกลับดำเป็นขาวได้หรือ พวกข้าแค่อยู่ตรงนี้รอท่านผู้บัญชาการเจียงกลับมา อิฐสักก้อนหรือกระเบื้องสักแผ่นของที่นี่หักพังเสียหายไปบ้างหรือไม่ มีหรือไม่”

“ไม่มี ไม่มี!” ในหมู่ชาวบ้านที่มุงดูอยู่มีคนใจกล้าตะโกนผสมโรงขึ้นจบก็หดศีรษะซ่อนตัวอยู่กลางฝูงชน องครักษ์จินหลินจะตาไวดุจเหยี่ยวสักปานใดก็ไม่มีทางหาเจอ

องครักษ์จินหลินทั้งกลุ่มปวดเศียรเวียนเกล้าไปตามๆ กัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน คุณหนูใหญ่ก่อปัญหาขึ้นจนมีคนตามมาหาเรื่องถึงที่

หากเป็นเรื่องอื่นยังพอทำเนา อาศัยบารมีขององครักษ์จินหลินข่มขวัญอย่างไรก็ได้ อีกฝ่ายก็ต้องยอมจำนน แต่เรื่องของพวกเด็กสาว ไม่มีคำสั่งของเหล่าใต้เท้าเบื้องบน พวกเขาไม่รู้ขอบเขตที่เหมาะสมพอดีจริงๆ