ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 15-บทที่ 16

บทที่ 16

“อะไรนะ!” จือจือตกใจจนทำถ้วยชาหลุดมือ ฝาถ้วยหมุนควงไปมาหลายรอบก่อนจะร่วงตกพื้นแตก

ไฉ่หลิงร้องบอก “อี๋เหนียงห้าระวังมือเจ้าค่ะ!”

จากนั้นนางก็กระวีกระวาดเก็บเศษฝาถ้วยชา แล้วใช้แพรพกเช็ดน้ำชาบนโต๊ะ เสร็จเรียบร้อยแล้วถึงค่อยเงยหน้าขึ้นมองนายหญิงของตนเอง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

นี่อี๋เหนียงห้าร้องไห้หรือ

ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าขาวซีด ราวกับคนใกล้ตายอย่างนั้น

“ไฉ่หลิง ข้าไม่ไปได้หรือไม่” จือจือถามเสียงหวิว

สาวใช้ทำหน้าเหยเก “กงหมัวมัวสั่งให้คนมาบอกนะเจ้าคะ”

คงเพราะเรื่องผีถูกเล่าลือหนักขึ้นเรื่อยๆ เช้าวันนี้กงหมัวมัวจึงส่งคนมาบอกว่าองค์หญิงไม่ใคร่สบาย สั่งให้อี๋เหนียงห้าจือจือไปเฝ้าไข้ในคืนนี้

พอจือจือได้ยินเข้าก็ทำท่าอมทุกข์ราวกับญาติเสีย ข้าวไม่กิน น้ำไม่ดื่ม เหมือนหมดอาลัยจะมีชีวิตต่อไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น แต่จะให้ตายจริงก็ไม่กล้า ไม่คิดเลยว่ายังไม่ทันย่ำค่ำ ข้ารับใช้ประจำพระองค์ขององค์หญิงก็มาหานางแล้ว

นางกำนัลที่เป็นหัวหน้ากลุ่มคลี่ยิ้มหวานล้ำ “บ่าวเพ่ยหลัน คารวะอี๋เหนียงห้า คืนนี้อี๋เหนียงห้าต้องไปถวายงานเฝ้าไข้ บ่าวจึงมาช่วยท่านเตรียมตัวเจ้าค่ะ” พูดจบนางก็ผินหน้าไปอีกทางเล็กน้อย “ยกของเข้ามา”

จือจือมองข้าวของที่ถูกยกเข้ามาวางเต็มโต๊ะอย่างรวดเร็วแล้วชะงักไป

“องค์หญิงทรงอยู่ในฐานะสูงส่งเหนือคนทั่วไป หากคนที่อี๋เหนียงห้าปรนนิบัติคือราชบุตรเขย ก็ไม่จำเป็นต้องวุ่นวายถึงเพียงนี้ แต่นี่ท่านต้องไปถวายงานข้างพระวรกาย ดังนั้นของบางอย่างจึงต้องทำตามกฎระเบียบเจ้าค่ะ”

จือจือไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะถูกลากเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วขัดตัวอย่างไม่ยอมให้ปฏิเสธ ใช่ ต้องใช้คำว่า ‘ขัด’ สาวใช้สองคนถือแปรงขัดถูทั่วร่างนาง ไม่ยอมปล่อยให้เล็ดลอดสายตาแม้แต่กระเบียดนิ้ว จือจือหน้าแดงซ่านด้วยความอาย เพราะเพิ่งเคยถูกผู้อื่นทำเช่นนี้ให้เป็นครั้งแรก

เพ่ยหลันยืนจับตามองอยู่ข้างๆ พลางส่งเสียงกำกับ “พวกเจ้าจำไว้ให้ดี องค์หญิงไม่ทรงโปรดปรานเครื่องหอมใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นจะให้มีกลิ่นหอมไม่ได้ เสื้อผ้าที่อยู่ตรงนั้นต้องให้อี๋เหนียงห้าลองใส่ก่อน ดูว่าชุดใดพอดีตัวและไม่ระคายมือที่สุด จะได้ไม่บาดพระฉวีอันเนียนนุ่มขององค์หญิง”

จือจือถูกพวกนางจับทำโน่นทำนี่ราวกับหุ่นกระบอก