ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 7-บทที่ 8

จือจือยิ้มรับอย่างประดักประเดิด ยังดีที่เซี่ยงชิงจวีไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ดูท่าจะมองเจตนาของนางไม่ออก เขาเปลี่ยนไปสั่งชาอวิ๋นอู้แทน แล้วขึ้นไปห้องพิเศษชั้นบน แต่เดินไปได้ครึ่งทางก็หยุดอยู่กลางบันได แล้วหันมามองจือจือ

เด็กสาวกำลังคอตกอย่างเงื่องหงอย ด้วยคิดว่าวันนี้ก็มอบถุงเหอเปาให้เขาไม่สำเร็จอีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าเซี่ยงชิงจวีจะเอ่ยเรียกนาง

“แม่นางหลิน”

จือจือเงยหน้าพรวด มองเขาตาเป็นประกายพราวระยับ

“ข้างล่างมากคนมากปาก แม่นางหลินได้ชาแล้วก็รีบกลับไปดีกว่า” เขาบอกอย่างเย็นชา

จือจือขยุ้มถุงเหอเปาในแขนเสื้อโดยแรง ตอบรับเบาๆ ขณะก้มหน้าลงใหม่ “อืม”

เซี่ยงชิงจวีตวัดตามองผ่านชายแขนเสื้อนาง ก่อนจะหมุนตัวออกเดินอีกครั้ง

เถ้าแก่ที่ยืนมองอยู่อีกทางเอ่ยยิ้มๆ “ข้าเพิ่งเคยเห็นคุณชายเซี่ยงดุดันถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก ร้านชาของเรามีหญิงสาวแวะเวียนมาไม่น้อย เวลาพวกนางพูดคุยกับคุณชายเซี่ยง เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้เลยสักครั้ง”

จือจือมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ

ทว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้พูดถึงเซี่ยงชิงจวีมากไปกว่านั้น ได้แต่สั่งให้ลูกน้องรีบห่อชาต้าหงเผามาส่งให้นาง “แม่นางรีบกลับไปเถิด”

ตกกลางคืน พี่เสิ่นวนไปวนมารอบห่อชาบนโต๊ะ

“โลกนี้มีบุรุษที่ไม่หวั่นไหวกับความงามของสตรีอยู่จริงๆ หรือนี่” พูดมาถึงตรงนี้ก็เงยหน้ามองเด็กสาวที่อยู่บนเตียง

จือจือสวมเพียงชุดตัวใน ปล่อยผมยาวรุ่ยร่าย ผมของนางไม่ได้ตรงสนิท แต่หยักศกน้อยๆ ตรงปลาย ลอนหยักนี้ช่วยเพิ่มความเย้ายวนให้นางมากขึ้น ดวงหน้าเนียนละมุนราวกับดอกตูมที่กำลังจะผลิบาน เพียงแต่ว่าดอกไม้ดอกนี้มิได้งามกระจ่างใสแบบดอกซิ่งหรือดอกสาลี่ แต่งามฉูดฉาดเตะตาแบบดอกไห่ถัง* ดอกเชียนรื่อหง* หรือดอกเหมยแดง

นางมัวแต่เอามือเท้าคางอย่างเหม่อลอย ไม่ทันสังเกตถึงสายตาของพี่เสิ่นที่จ้องมองมา

พี่เสิ่นลอยเข้ามาข้างตัวนาง “จือจือ”

เด็กสาวหันไปมอง นัยน์ตาหงส์มีแต่ความใสซื่อบริสุทธิ์ “หือ?”

“หากข้าบอกว่าความจริงแล้วข้าเป็นผีบุรุษ เจ้าจะทำอย่างไร” พี่เสิ่นหน้าแดงอย่างน่าสงสัยเมื่อพูดอย่างนั้น

จือจือกะพริบตา “ผีบุรุษ?”

“ใช่ หากข้าบอกว่าสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าเป็นบุรุษ เจ้าจะทำอย่างไร”