ทดลองอ่าน เจ้าชายฉบับมือสอง บทที่ 5

บทที่ 5 กันชน

น้ำหนึ่งยอมเปิดปากขึ้นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปิดหน้าร้องไห้จนตาบวมไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ขณะปฐวีกำลังขับรถขึ้นไปตามถนนสวนเลนบนทางลาดชันของขุนเขาซึ่งเป็นถนนมุ่งหน้าสู่บ้านของคุณย่าบุษยา

“ค่อยๆ ขับนะพี่วี มืดออกอย่างนี้เห็นอะไรไม่ชัดเลย”

ปฐวีค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงเป็นปกติของหญิงสาวข้างกาย ถึงแม้จะฟังดูอู้อี้ไปหน่อยก็ตาม

“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมเคยมาหลายครั้งแล้ว”

“พี่วีไม่โกรธแล้วเหรอ”

ชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ น้ำหนึ่งเห็นเข้าก็เลยหน้าเสียขึ้นมาอีก

“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด” ปฐวีรีบยกมือข้างหนึ่งขึ้นโบก เพราะอีกข้างต้องจับพวงมาลัยเอาไว้ “ที่ผมจะบอกคือผมหายโกรธไม่ได้ เพราะผมไม่มีสิทธิ์จะโกรธแต่แรกแล้วต่างหาก ก็คุณหนึ่งให้ผมรับปากเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าเล่าให้ฟังแล้วผมห้ามโกรธ”

“แต่พี่ก็เหมือนจะโกรธอยู่ดีนั่นแหละ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดให้ตัวเองดูดีหรอก”

มีเสียงหัวเราะเบาๆ จากปฐวี “เอ้า เอาไงแน่ จะให้โกรธได้หรือไม่ได้”

“ก็ของมันห้ามไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”

“รู้อย่างนี้แล้วยังจะให้ผมรับปากอีก”

“ก็หนึ่งไม่อยากให้พี่วีโกรธนี่ หรือถ้าพี่อยากโกรธก็ทำได้ไม่เต็มที่”

“เออๆ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่ผมอยากให้คุณหนึ่งเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังอีกครั้ง คราวนี้ขอแบบละเอียดเลยนะ”

“ไหนว่ามันเป็นเหตุผลโคตรงี่เง่าไง พี่วีจะอยากรู้ไปทำไม”

ปฐวีถอนหายใจออกมาอย่างระอา น้ำหนึ่งก็ยังคงเป็นน้ำหนึ่งวันยังค่ำ พูดจากันดีๆ ได้ไม่กี่ประโยคก็ต้องกลับมาตีรวนใส่เขาทุกที

“ก็เพราะมันโคตรงี่เง่านี่ไง ถึงได้อยากรู้ว่าใครมันเป็นคนต้นคิด แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผมก็แล้วกัน”

“ฮึ!” น้ำหนึ่งทำเสียงขึ้นจมูก “ยังไงพี่วีก็ยังพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ไม่เต็มร้อยหรอก”

“แต่คุณหนึ่งก็เลือกมากับผมแล้วนะ ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆ เกิดเปลี่ยนใจคิดว่าที่ทำอยู่มันงี่เง่าสิ้นดีหรอกเหรอ”

“พี่วี!”

“เออๆ ผมไม่ว่าแล้วก็ได้ ไม่เล่าก็ไม่เล่า ขี้เกียจจะมาทะเลาะกันใหม่อีก”

น้ำหนึ่งกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เพียงครู่เดียวก็ยอมอ่อนข้อให้ชายหนุ่มอีกครั้ง

“เอาไว้ไปถึงบ้านคุณย่าก่อนได้ไหม ตอนนี้มันเครียดไปหมดจนหนึ่งเริ่มปวดหัวแล้ว อีกอย่างก็จะได้เล่าให้ฟังกันทีเดียวเลย แต่…ก็ไม่แน่หรอก บางทีคุณย่าอาจจะรู้เรื่องแล้วก็ได้”

น้ำหนึ่งในตอนนี้ดูอับแสงไม่เปล่งประกายอย่างที่ปฐวีเคยเห็น คงเพราะกลัวถูกคุณย่าบุษยาดุยกใหญ่กับเรื่องที่เธอได้ก่อขึ้น และอาจกำลังสับสนกับสิ่งที่ได้ทำลงไปด้วยอีกอย่างหนึ่ง

“ไม่เป็นไร ผมก็อยู่ด้วยทั้งคน”

“ใช่สิ พี่จะกลัวอะไรล่ะ ถ้าหนึ่งยอมรับว่าหนึ่งผิด พี่ก็ต้องกลายเป็นคนที่น่าเห็นใจขึ้นมาอยู่แล้ว”

ปฐวีฟังแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ไม่เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกเหนื่อยเท่ากับน้ำหนึ่งมาก่อนเลย

“ผมพูดนี่ก็เพราะอยากให้คุณหนึ่งสบายใจว่าถึงคุณหนึ่งจะโดนดุ แต่ก็ยังมีผมไปเป็นกันชนอยู่ทั้งคน ไม่ดีเหรอครับ”

คำว่า ‘กันชน’ ทำให้น้ำหนึ่งเผลอนึกย้อนไปถึงความทรงจำเมื่อนานมาแล้วโดยไม่ตั้งใจ

มันเป็นตอนที่เธอยังมีปฐวีอยู่เป็นเพื่อนในบ้านหลังใหญ่ของคุณย่า เป็นใครสักคนที่เธอสามารถเรียกหาได้ทุกเมื่อตามต้องการ