ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 22-23

มือของเอ๋าอวิ๋นเริ่มเคลื่อนลงไปด้านล่าง ลูบไล้จนข้ารู้สึกจั๊กจี้ อดบิดร่างหลบไปมาไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าที่ใต้เอวของเขาจะมีกระบองซุกซ่อนอยู่ ไม่รู้ว่ามีไว้ทำอะไร ข้าจึงลูบคลำด้วยความอยากรู้ทั้งชี้ถาม “นี่เป็นอาวุธของเจ้าหรือ เก็บไว้ให้ดีหน่อย”

เขาส่งเสียงครางออกมา จับมือข้าขึ้นมา หอบหายใจเอ่ยว่า “อา เจ้านี่ช่าง…น่ารักยิ่ง”

พูดจบเขาก็ทำท่าจะจุมพิตริมฝีปากของข้า

ยังไม่ทันแตะถูก พลันมีกลิ่นอายจิตสังหารรุนแรงดุจหิมะน้ำแข็งแผ่กระจายมาที่ด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงเยียบเย็น “พวกเจ้ากำลังทำอะไร”

ข้าหันหน้าไปด้วยความดีใจ เทพปี้ชิงยืนอยู่ที่ด้านหลังด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ เขามาหาข้าแล้ว

“ท่านเทพ!” ข้ากระโดดลงจากตักเอ๋าอวิ๋น พุ่งกระโจนเข้าไปกอดเขาพลางคลอเคลีย

เขากลับถอดเสื้อคลุมออกมาห่อตัวข้าไว้ ถามด้วยน้ำเสียงดุดัน “เหตุใดเจ้าจึงไม่ได้กลับไปเลยทั้งคืน และเวลานี้เจ้าทำอะไรอยู่กับเขาที่นี่”

“เขา…เขาเป็นคนดีที่ข้าเพิ่งจะรู้จัก!” ข้าหันไปชี้เอ๋าอวิ๋นด้วยความภาคภูมิใจ “เขากำลังสอนข้าว่าทำอย่างไรผู้อื่นจึงจะชอบข้ากับอะไรคือเรื่องทางโลก!”

“คนดี? เรื่องทางโลก?” สีหน้าของเทพปี้ชิงยิ่งไม่ชวนมอง เขาชักกระบี่ออกมาช้าๆ

“เอ้อ…เรื่องนี้ ปี้ชิง เจ้าใจเย็นก่อน วางกระบี่ลง” เอ๋าอวิ๋นรีบสวมเสื้อผ้าให้มิดชิด ยิ้มแล้วบอก “แมวโง่งมตัวนี้เป็นแมวบ้านเจ้าหรือ มิน่าข้ารู้สึกว่าชื่อออกจะคุ้นหู”

“เหมียวเหมียวหาได้โง่งม!” ข้าได้ยินเขาหยามหมิ่น พลันโกรธขึ้นมา

“เงียบ!” เทพปี้ชิงหันมาดุข้าเสียงดัง ดูเหมือนจะโกรธมาก ข้าจึงต้องหดศีรษะกลับไปแต่โดยดี เขาหันไปกล่าวกับเอ๋าอวิ๋นอย่างมีเหตุผลเต็มไปด้วยสัจธรรม “ปกติพฤติกรรมเที่ยวล่อลวงเซียนต่างๆ ในแดนสวรรค์ของเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า แต่ปีศาจแมวตัวนี้เป็นลูกศิษย์ของข้า ไม่อาจปล่อยให้เจ้าแตะต้องส่งเดชได้”

“ลูกศิษย์? ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง?” สีหน้าท่าทางของเอ๋าอวิ๋นออกจะประหลาดใจ

เทพปี้ชิงเดือดดาลสุดขีด เงื้อมือกวัดแกว่งกระบี่ ป่าไผ่ทั้งแถบเอียงโค่นตามไป รวมถึงเส้นผมสีแดงหลายปอยของเอ๋าอวิ๋น “ปีศาจตนนี้นิสัยเหมือนเด็ก อย่าสอนเรื่องสกปรกโสมมให้กับนาง!”

“อ้อ…” เอ๋าอวิ๋นท่าทางคล้ายตระหนักรู้ขึ้นมา ยิ้มชั่วร้ายแล้วเอ่ยว่า “ที่แท้เจ้าคิดจะเลี้ยงให้เติบใหญ่แล้วเอาไว้เสพสุขเอง”

พูดยังไม่ทันสิ้นเสียง เทพปี้ชิงก็เสือกกระบี่เข้าใส่เขาทันที