ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 1-บทที่ 2

“แดนเหนือไม่เหมือนกวงโจวเลยจริงๆ” เขาทบทวนความรู้ที่ร่ำเรียนมาแล้วพูดขึ้น “จำได้ว่าที่นี่น่าจะอยู่ใต้การปกครองของกองบัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดรนะขอรับ”

เขาพูดไปแล้วก็ชะงักค้าง

กองบัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดร? เหตุใดถึงได้คุ้นนัก

“อ๊ะ?!” เด็กชายผงะเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นอา

แค่ได้ยินหลานชายพูดถึงกองบัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดร หลี่ชีฉือก็เดาได้แล้วว่าเขาจะมีท่าทีอย่างไร นางจึงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย

หลี่เยี่ยนเห็นนางไม่พูดไม่จาก็เข้าใจไปอีกทาง กลับไปสลดหดหู่ใหม่ “เพราะหลานเป็นตัวถ่วงแท้ๆ ท่านอาหญิงถึงต้องอยู่โยงในกวงโจวทั้งที่ออกเรือนแล้ว”

“อย่าพูดจาเหลวไหล เรื่องของผู้ใหญ่ เจ้าไม่เข้าใจหรอก”

แม้นางจะไม่รู้จักสามีตนเองเท่าใดนัก แต่ก็นับว่าเขาเป็นคนใจกว้าง อย่างน้อยๆ แต่งงานกันมานานถึงเพียงนี้ก็ไม่เคยเอ่ยปากให้นางย้ายมาอยู่ที่จวนผู้บัญชาการ ขึ้นปีใหม่หรือถึงเทศกาลคราใดก็จะให้คนส่งของไปให้ทางกวงโจวพร้อมออกตัวอย่างสุภาพว่ามีงานติดพันจนปลีกตัวมาไม่ได้

นางเองเสียอีกที่แสดงไมตรีต่อเขาน้อยนิดมาตั้งแต่ต้น ความคิดมีเพียงหลานชายอย่างเดียว

เขาอยู่ทางเหนือ นางอยู่ทางใต้ ต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายกันและกัน

สามีภรรยาเช่นนี้เห็นจะมีเพียงคู่เดียวในโลก แล้วเด็กเช่นหลี่เยี่ยนจะเข้าใจได้หรือ

บางครั้งแม้แต่ตัวนางเองยังไม่ใคร่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ

ซินลู่ถามอยู่ข้างนอก “นายหญิง จะให้ทหารสักนายบนกำแพงเมืองนำข่าวเข้าไปแจ้งหรือไม่เจ้าคะ”

หลี่ชีฉือนิ่งคิด นี่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ยุ่งยากเกินไป ถูกล่ะว่าเขากับนางเป็นสามีภรรยากัน ทว่าไม่ได้มีธุระเร่งด่วน อาจตกเป็นที่ครหาได้โดยง่าย อีกอย่างหากเปิดประตูเมืองแล้วผู้อพยพเหล่านี้ฉวยโอกาสกรูตามเข้าไปด้วย เกิดอะไรขึ้นมานางก็ต้องรับผิดชอบอีก

สุดท้ายหลี่ชีฉือจึงตอบไปว่า “บ่ายหน้าไปโรงเตี๊ยมแทน”

นอกเมืองมีเรือนแรมไว้ให้นักเดินทางพักค้างคืน เป็นโรงเตี๊ยม

กว่าขบวนรถม้าจะไปถึงที่หมาย ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

ในเมื่อเจ้านายเป็นสตรี อีกทั้งจะให้ซื่อจื่อน้อยออกหน้าก็ไม่ได้ ซินลู่จึงให้สารถีเข้าไปเจรจาขอเปิดห้อง