ทดลองอ่าน แสนชัง นิรันดร์รัก บทที่ 5-บทที่ 6

ดวงหน้าของชีหลิงเฟิ่งซับสีแดงเรื่อ นางตอบเสียงเบา “เพิ่งมาเมื่อสองสามวันก่อนเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าโดนลมเย็นโดยไม่ระวัง ชิวจวี๋ปรนนิบัติไม่ดี ข้าก็เลยมาช่วยดูแล พอฮูหยินผู้เฒ่าหายดีแล้วไม่ยอมให้ข้ากลับท่าเดียว ยังจัดแจงให้ข้าอยู่ห้องนี้ ให้ข้ารอพี่เขยกับฮูหยินกลับมาแล้วก็จะ…”

เสียงพูดขาดหายไป นางหลุบตาลง

พระพายราตรีพัดกรูมา เปลวไฟบนเชิงเทียนในมือนางดับวูบ

รอบด้านตกอยู่ในความมืดฉับพลัน

“พี่เขย…”

นางเงยหน้าขึ้นเรียกขานเสียงค่อย

ในม่านรัตติกาลสลัวราง เงาร่างของนางขยับเล็กน้อย

“ฮูหยินยังไม่กลับมาชั่วคราว เจ้าอยู่ที่นี่ไม่เหมาะ พรุ่งนี้ก็กลับไปเสียเถอะ”

เซี่ยฉางเกิงกล่าวถ้อยคำนี้ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแล้วก้าวเท้าออกนอกห้อง เดินตรงไปทางเรือนใหญ่ที่พำนักของมารดา

เขามาถึงหน้าประตูก็พบกับอาเมาที่ออกมาปลดทุกข์ตอนกลางดึกพอดี

อาเมาย่นคอห่อไหล่กอดอกแน่น กำลังเดินตาปรืออ้าปากหาวเข้าห้อง กลับได้เจอเซี่ยฉางเกิงอย่างไม่ทันตั้งตัว นางสะดุ้งโหยงร้องอุทานด้วยความตกใจ แต่พอเห็นหน้าเขาชัดก็เปล่งเสียงอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหมุนกายวิ่งตึงๆ เข้าข้างในไป

“ฮูหยินผู้เฒ่า คุณชายกลับมาแล้ว!”

นางตะเบ็งเสียงบอกดังลั่น

ตอนแรกเซี่ยฉางเกิงจะร้องห้าม เขาลังเลอึดใจหนึ่งแล้วปิดปาก ปล่อยให้นางวิ่งตะโกนเข้าไป

แสงโคมในห้องจุดสว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เกิงเอ๋อร์กลับมาแล้วหรือ เข้ามาเร็วเข้า”

เสียงคนลุกจากเตียงดังลอยมาจากด้านในห้องพร้อมเสียงบอกของนายหญิงเซี่ย

เซี่ยฉางเกิงย่างเท้าเข้าห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาประคองนางกลับไปนั่งตรงขอบเตียง

นายหญิงเซี่ยเห็นหน้าบุตรชายแล้วแสนจะปีติยินดี จับมือพลางถามถึงการเดินทางของเขา สองแม่ลูกไต่ถามทุกข์สุขกันสองสามคำ นางเหลือบมองหน้าประตูแวบหนึ่ง

“มู่ซื่อเล่า”

เซี่ยฉางเกิงชะงักนิดหนึ่ง เขาหันศีรษะไปสั่งให้ชิวจวี๋กับอาเมาออกจากห้อง

“มู่ซื่อไม่ได้กลับมาขอรับ”

นายหญิงเซี่ยนิ่งงัน “เจ้าอุตส่าห์ไปรับนางแล้ว ไฉนนางไม่ตามเจ้ากลับมา”

“นางถูกเลี้ยงดูประคบประหงมมาแต่วัยเยาว์ พอมาอยู่ที่เมืองเราคงจะผิดดินน้ำอากาศ แต่เวลานั้นไม่ได้บอกกับท่านแม่ อันที่จริงตอนนางจากไปร่างกายก็ไม่ใคร่ปกติแล้ว ด้วยเหตุนี้ลูกให้นางอยู่ที่นั่นค่อยๆ ฟื้นฟูสุขภาพ ก็เลยไม่ได้กลับมาขอรับ”