ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 1

– บทที่ 1 –

 กลุ่มนิสิตในชุดไปรเวตนั่งระเกะระกะอยู่ริมฟุตปาธหน้าป้ายคณะ กลางถนนสายเล็กหากเป็นถนนสายหลักของมหาวิทยาลัย ร่างโปร่งบางผมซอยสั้นยืนกอดอกมองไปยังถนนเบื้องหน้าด้วยมาดยียวน

“หลบเข้ามานั่งก่อนดีกว่าเว้ย ลิน เอ็งยืนอยู่ตั้งนานแล้วนะ”

เสียงเพื่อนผู้ชายที่นั่งเอ้อระเหยอยู่บนฟุตปาธตะโกนบอก คนที่ถูกเรียกยังยืนเก๊ก

“กะจะให้เห็นรถเป็นคนแรกเลยหรือไง”

วรัทเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่อีกมุมตะโกนถามต่อ นลินละสายตาจากถนนหันมองเพื่อน

“ก็มันทำงี้ได้ไง นัดมารับ 7 โมงเช้า ดูเด่ะ 9 โมงแล้วรถยังไม่โผล่หัวมา”

เสียงตอบกลับมาเรียกรอยยิ้มเพื่อนๆ ได้หลายคน แต่กับหญิงสาววัย 30 ต้นๆ ที่เป็นคนคุมฝึกงานขมวดคิ้วมองหน้าเธออย่างไม่ชอบใจ

“นลิน ทำไมพูดไม่เพราะ ครูก็บอกแล้วว่าโทรไปตามแล้ว รถเขากำลังเช็กเครื่องอยู่ หรือเธออยากให้รถไปเสียกลางทาง แล้วก็เข้ามานั่งข้างในได้แล้วนะ ไปยืนซ่าส์อยู่กลางถนน เดี๋ยวรถก็ชนตายหรอก”

หน้าใสก้มลงมองพื้นซ่อนรอยไม่พอใจ ก่อนจะค่อยๆ ลากเท้าเดินมานั่งใกล้ๆ เพื่อน

“ลินเอ๊ย โดนแต่เช้าเลย”

ปาลิตาว่าปนหัวเราะ รู้ดีว่าเพื่อนกับอาจารย์ธันยมนไม่กินเส้นกันมากแค่ไหน จะว่าไปก็อาจเป็นเพราะเพื่อนของเธอที่นิสัยแตกต่างจากอาจารย์สุดขั้ว นลินเป็นพวกอาการล้นเกินกว่าปกติ ในขณะที่อาจารย์เป็นพวกชอบความสงบนิสัยเรียบร้อย ก็เลยทำให้เข้ากันไม่ได้กระมัง

“ก็โดนประจำล่ะ ไปฝึกงานคราวนี้ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง ตั้งเดือนแน่ะ มีหวังน่วม”

นลินโอดครวญเบาๆ อดมองค้อนไปทางอาจารย์ไม่ได้ ปาลิตากลั้นหัวเราะ ถึงจะห้าวจะแก่นแก้วแค่ไหน เพื่อนเธอก็เป็นผู้หญิงนี่นะ

“ไงไอ้ลิน คราวนี้กะจะก่อเรื่องอะไร”

วรัทเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ถามอย่างเอ็นดู ไม่ได้เอือมระอา เพราะการก่อเรื่องร้ายๆ แต่ละเรื่องของเพื่อนสาวก็สร้างอารมณ์ขันให้เขาได้เป็นอย่างดี

“ก่ออาไร้…เราออกจะเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้”

“ในโรงรับจำนำ”

ปาลิตาต่อให้หน้าตาเฉย นลินค้อนควับ วรัทหัวเราะลั่น

“เออนะ เอ็งก็ผู้หญิงนี่เนอะ ถึงได้ค้อนสวย จริงๆ น้าลิน ตอนเข้ามาใหม่ๆ น่ะ ข้าเห็นเอ็งน่ารักที่สุดในรุ่นเลยนะเนี่ย”

วรัทสารภาพความจริง ความจริง…ที่ก็คงอยู่ในใจของหนุ่มๆ หลายๆ คน ความจริงที่ว่าถ้าให้มองแค่หน้าตา ทั้งคิ้วเข้มตาโตของนลินกินขาดผู้หญิงหลายๆ คนในคณะ แต่นิสัยกับท่าทางของนลินก็ทำให้เธอกินขาดจากใครหลายๆ คนเช่นกัน

…ก็ไอ้ท่าทางห้าวสุดขั้ว ไม่กลัวใครนั่นล่ะ ที่ทำเอาใครๆ ต่างกลัว

“โธ่ ยังไงเราก็สวยรุ่นล่ะ”

เธอเอ่ยอ้างถึงตำแหน่งใหม่ที่เพิ่งได้มาเมื่องานเลี้ยงรับน้องคณะที่ผ่านมาได้ 2 เดือน ตำแหน่งที่เพื่อนๆ หลายคนช่วยกันให้ ให้…โดยที่ไม่ได้โหวตจากหน้าตา หากโหวตจากพฤติกรรมและวีรกรรมต่างหาก และอีกตำแหน่งที่คนได้รับพยายามจะไม่เอ่ยถึง ‘ขี้เมารุ่น’ ซึ่งเธอได้มาด้วยความสามารถพิเศษที่หลายคนยอมรับ

“อือ…แล้วไง สวยรุ่นเมื่อไหร่จะมีแฟน”

วรัทถามจี้ใจดำเพื่อน นลินทำตาโตมองอย่างแค้นๆ

“เอ็งก็ยังไม่มีเหมือนกันล่ะวะ กั๊ตจัง”

“ข้าไม่ได้ชื่อนั้น”

วรัททำเสียงจะเป็นจะตาย หากนลินไม่สนใจ ปาลิตามองอย่างขำๆ รถเมล์เล็กที่วิ่งประจำมหาวิทยาลัยคันที่จะพานิสิตไปฝึกงานวิ่งตะบึงมาแต่ไกล นลินมองรถแล้วหันกลับมามองหน้าเพื่อน

“จะรอดมั้ยวะเนี่ย วันนี้”

ปาลิตาหันมองสภาพรถที่เข้ามาจอดแล้วอดถอนหายใจไม่ได้ แทนที่ทางมหาวิทยาลัยจะเลือกรถสภาพใหม่มาให้ กลับเป็นรถคันที่โทรมที่สุดกระมังที่มาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

“เอาน่า ถึงไม่ถึงก็รู้เองล่ะ ไปขึ้นรถดีกว่า”

ปาลิตาบอกเพื่อนอย่างปลงตก แล้วคนทั้งหมดก็ทยอยกันเดินขึ้นรถไป