ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 1

ตกเย็นเพื่อนๆ ก็แบ่งกันเป็นกลุ่มๆ ตามความชอบใจ ออกไปหาอะไรกินกันง่ายๆ ไม่ไกลจากศูนย์ฯ นัก หากกลุ่มของนลินอันได้แก่ ตัวเธอเอง ปาลิตา และวรัท ไปยืนโบกรถอยู่หน้าศูนย์ฯ โดยจะไปกินข้าวริมทะเลตามความต้องการของผู้มีอารมณ์สุนทรีย์ ซึ่งก็คือวรัทนั่นเอง

“ไปไหนไอ้น้อง”

รถกระบะเปิดท้ายจอดเทียบ พี่คนขับเป็นชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มสมกับเป็นคนใต้ตอนต้นๆ คือประจวบฯ ชะโงกหน้าออกมาถามด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนที่อยู่ข้างๆ ใส่แว่นกันแดดนั่งนิ่งไม่ได้สนใจอะไร นลินส่งรอยยิ้มสดใสเปิดเผยไปให้

“ไปอ่าวมะนาวน่ะพี่ ผ่านหรือเปล่าคะ”

เสียงใสๆ ถามห้าว หากไม่ลืมลงท้ายตามเพศ เธอไม่เคยคิดจะผิดเพศหรอกนะ มีแต่คนอื่นนั่นแหละ ที่พยายามจะยัดเยียดให้เธอผิดเพศอยู่เสมอ พี่คนขับพยักหน้ารับ

“โดดขึ้นหลังเลยไอ้น้อง”

ทั้งสามคนปีนล้อรถขึ้นไปนั่งบนกระบะหลังอย่างคล่องแคล่ว วรัทอดมองเพื่อนสาวที่เหมือนจะไม่ค่อยจะเป็นสาวทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มไม่ได้ ทั้งคู่ผมซอยสั้นเกือบจะเป็นทรงเดียวกัน น่าตาก็น่ารักเหมือนๆ กัน แต่ก็ยังไม่มีแฟนกันทั้งคู่

นลิน หรือไอ้ลินของเพื่อน ที่ไม่มีแฟนก็เพราะท่าทางห้าวสุดขั้วของมัน และอีกเหตุผลใหญ่ที่ทำให้หนุ่มๆ ไม่กล้าจีบ ไม่กล้าคิดจะจีบ ก็เพราะบางทีมันออกจะแมนเกินหน้าหนุ่มในคณะเสียด้วยซ้ำ

ส่วนอีกสาว…ปาลิตา เพื่อนคนนี้เป็นคนค่อนข้างเงียบและเก็บตัว รักเสียงเพลง ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม แรกๆ ก็มีหนุ่มมาจีบเยอะ หากแล้วก็หายจ้อยเมื่อสาวเจ้าไม่ยอมรดน้ำพรวนดิน ต้นไม้แห่งความรักก็เฉาตายไปตามระเบียบ

เพียงครู่เดียวรถก็มาจอดอยู่หน้าชายหาดของอ่าวมะนาวที่ตั้งอยู่ในเขตทหารของกองบิน 53 คนทั้งสามกระโดดลงจากรถอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็ไปยืนไหว้ขอบคุณอย่างสวยงามอยู่ข้างรถ

“ขอบคุณค่า คุณพี่ใจดี”

เสียงใสๆ ของนลินพอจะจุดรอยยิ้มตรงมุมปากของชายหนุ่มที่นั่งข้างคนขับได้

“เที่ยวให้สนุกนะน้อง”

พี่คนขับบอกแล้วขับรถตรงไป หนุ่มสาวทั้งสามยืนมองคนใจดีจนลับสายตา หันมองหน้ากันแล้ววิ่งตะลุยไปยังชายหาดขาวสะอาดที่ไม่ค่อยจะมีผู้คนเท่าใดนัก

ชายหาดของอ่าวมะนาวยังสวยสะอาด เนื่องเพราะอยู่ในเขตของทหารก็เลยไม่มีการทิ้งขยะอย่างไม่เป็นที่ บนพื้นชายหาดเต็มไปด้วยเปลือกหอยทับทิมตัวเล็กๆ ที่ปาลิตาเฝ้าเวียนเก็บมาดูอย่างชื่นชม ส่วนนลินก็วิ่งลงไปเตะคลื่นอยู่ในทะเลโน่นแล้ว

“หิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

เสียงวรัทร้องบอกเมื่อแสงของดวงอาทิตย์ที่ลับเหลี่ยมเขาไปเริ่มจาง นลินวิ่งเข้ามาใกล้พร้อมกับคำพูดทำร้ายจิตใจเพื่อน

“อ้วนแล้วนะเอ็ง”

“ไอ้เวร อย่าพูดความจริงสิวะ”

วรัทมองค้อน ความจริงหุ่นอย่างเขาก็เรียกได้ว่ากำลังดีนะ แบบว่าท้วมกำลังดีน่ะ

“เราก็หิวแล้วเหมือนกัน ลิน”

เพื่อนสาวบอก ปล่อยเปลือกหอยในมือคืนสู่ชายหาด ก้าวเดินคู่ไปกับนลิน ตามวรัทที่เดินนำลิ่วๆ ไปยังร้านอาหารแล้ว